«Ελπίζω ο πατέρας να γυρίσει σπίτι σύντομα.» Η φωνή του αγοριού ακούστηκε ανήσυχη.

«Ο πατέρας σου σίγουρα θα θυμώσει», είπε η θεία Φοίβη, που καθόταν στο σαλόνι με ένα βιβλίο.

Ο Ρίτσαρντ σηκώθηκε από τον καναπέ όπου καθόταν την τελευταία μισή ώρα και είπε, με μια νότα αγανάκτησης στη φωνή του: «Θα είναι λυπημένος, αλλά όχι θυμωμένος. Ο μπαμπάς δεν θυμώνει ποτέ… Έρχεται!» Χτύπησε το κουδούνι και πήγε στην πόρτα. Γύρισε αργά και απογοητευμένος: «Δεν ήταν αυτός», είπε. 'Πού είναι? Αχ, να ερχόταν επιτέλους!».

«Ανυπομονείς να μπεις σε περισσότερους μπελάδες», παρατήρησε η θεία του, που ήταν σπίτι μόνο μια εβδομάδα και δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τα παιδιά.

«Νομίζω, θεία Φοίβη, θα ήθελες να με χτυπήσει ο πατέρας μου», είπε το αγόρι κάπως αγανακτισμένο, «αλλά δεν θα το δεις, γιατί ο πατέρας είναι καλός και με αγαπάει».

«Πρέπει να ομολογήσω», απάντησε η θεία, «ότι ένας μικρός ξυλοδαρμός δεν θα σε έβλαπτε. Αν ήσουν παιδί μου, είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορούσες να την αποφύγεις».

Το κουδούνι χτύπησε ξανά και το αγόρι πετάχτηκε και πήγε προς την πόρτα. «Είναι ο πατέρας!» φώναξε.

«Αχ, Ρίτσαρντ!» Ο κύριος Γκόρντον χαιρέτησε ευγενικά τον γιο του, πιάνοντας το χέρι του αγοριού. 'Αλλά τι συμβαίνει; Φαίνεσαι τόσο λυπημένος».

«Έλα μαζί μου.» Ο Ρίτσαρντ τράβηξε τον πατέρα του στην αίθουσα των βιβλίων. Ο κύριος Γκόρντον κάθισε. Κρατούσε ακόμα το χέρι του Ρίτσαρντ.

«Ανησυχείς, γιε μου; Τί έγινε μετά?"

Δάκρυα κύλησαν στα μάτια του Ρίτσαρντ καθώς κοίταξε το πρόσωπο του πατέρα του. Προσπάθησε να απαντήσει, αλλά τα χείλη του έτρεμαν. Μετά άνοιξε την πόρτα μιας προθήκης και έβγαλε τα θραύσματα ενός αγάλματος που μόλις είχε φτάσει χθες ως δώρο. Ο κύριος Γκόρντον συνοφρυώθηκε καθώς ο Ρίτσαρντ έβαλε τα θραύσματα στο τραπέζι.

«Πώς έγινε αυτό;» ρώτησε με αναλλοίωτη φωνή.

«Πέταξα τη μπάλα στο δωμάτιο, μόνο μια φορά, γιατί δεν το σκέφτηκα.» Η φωνή του φτωχού αγοριού ήταν πυκνή και τρέμουσα.

Ο κύριος Γκόρντον κάθισε για λίγο, πασχίζοντας να ελέγξει τον εαυτό του και προσπαθώντας να μαζέψει τις ταραγμένες σκέψεις του. Μετά είπε ευγενικά: «Αυτό που συνέβη συνέβη, Ρίτσαρντ. Αφαιρέστε τα θραύσματα. Το έχεις περάσει αρκετά, βλέπω. Δεν πρόκειται να σε τιμωρήσω και για αυτό».

«Ω μπαμπά!» Το αγόρι αγκάλιασε τον πατέρα του. «Είσαι τόσο γλυκός.» Πέντε λεπτά αργότερα, ο Ρίτσαρντ μπήκε στο σαλόνι με τον πατέρα του. Η θεία Φοίβη σήκωσε το βλέμμα, περιμένοντας να δει δύο σκαμπανεβάσματα. Όμως αυτό που είδε την ξάφνιασε.

«Είναι πολύ λυπηρό», είπε μετά από μια μικρή παύση. «Ήταν ένα τόσο εξαίσιο έργο τέχνης. Τώρα έχει σπάσει μια για πάντα. Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ άτακτο του Ρίτσαρντ».

«Το λύσαμε, θεία Φοίβη», είπε ο κύριος Γκόρντον απαλά αλλά σταθερά. «Ένας κανόνας στο σπίτι μας είναι: βγείτε στον ήλιο όσο πιο γρήγορα γίνεται.» Στον ήλιο, όσο πιο γρήγορα γίνεται; Ναι, αυτό είναι στην πραγματικότητα το καλύτερο.

Κλασικοί χαρακτήρες από: Ιστορίες επιλογής για παιδιά, εκδ.: Ernest Lloyd, Wheeler, Michigan: χωρίς ημερομηνία, σελ. 47-48.

Πρωτοδημοσιεύτηκε στα γερμανικά στο Τα γερά θεμέλιά μας, 4 2004-.