من در یک خانه مسیحی بزرگ شدم و خانواده ما حداقل یک بار در هفته به کلیسا می رفتند. از همان دوران کودکی به دنبال تحقق ایمان بودم. من مشتاق رابطه نزدیک با خدا بودم و هر چیزی را که در اطرافم شبیه دین بود مشاهده می کردم.

برای من جالب بود که مردم اغلب زندگی خود را به دین و بقیه تقسیم می کنند، بیشتر از طریق آواز و دعا. این گونه است که آنها عبادت های خانوادگی، خدمات کلیسا و دیگر مناسبت های مذهبی خود را آغاز و پایان می دهند و بدین وسیله دنیای مصنوعی خود را ایجاد می کنند.

اما من به این شکل از اعتقاد راضی نبودم. من آرزو داشتم هر دقیقه خارج از این مناسک «مذهبی» با خدا زندگی کنم. می‌خواستم زندگی متفاوتی داشته باشم، نه برای زمان‌های خاصی از هفته، بلکه برای همیشه. از نور خدا پر شو، شفاف شو تا از طریق من به عزیزانم و حتی دشمنانم بتابد.

امروز کلید این تجربه آرزومند را در تثنیه 5: 6,5 می بینم: "و یهوه خدای خود را با تمام دل و با تمام جان و با تمام قوت خود دوست بداری."

من ارتباط با خدا را در اولویت زندگی خود قرار داده ام. نه تنها قلبم را به روی او باز می کنم، بلکه می بینم که کجا قلبش را به روی من باز می کند. به همین دلیل سخن او را خواندم و در آن تأمل کردم. بنابراین من همچنین مراقب جایی هستم که او از طریق طبیعت، افراد دیگر و مشیت با من صحبت می کند. بنابراین من از این انتظار نمی کشم که او به سؤال متداول من پاسخ دهد: "خداوندا، می خواهی من چه کار کنم؟" (اعمال رسولان 9,6:XNUMX) می خواهم که او در قلب من زندگی کند و از آنجا حرکت کند و مانند خمیرمایه پخش شود. در تمام جنبه های زندگی من نفوذ کرده است

چسبیدن به فرشته خداوند تا زمانی که مرا برکت دهد (پیدایش 1:32,25-32) ثابت کرده است که می توانم خدا را با تمام وجودم دوست داشته باشم.

منبع: آرزوی راه رفتن با خدا برای همیشه یک خانواده، زمستان 2010، ص 11

ارتباط دادن: http://www.restoration-international.org/site/1/docs/FAF_2_4_Winter_10.pdf