عیسی در حال حاضر چه می کند؟ و چگونه می توانم به او اجازه استفاده از من را بدهم؟ توسط الن وایت

در تاریخ تعیین شده داوری - در پایان 2300 روز در سال 1844 - بررسی و لغو گناهان آغاز شد. هرکسی که تا به حال نام عیسی را برده باشد، مورد بررسی قرار خواهد گرفت. هم زندگان و هم مردگان «بر حسب اعمالشان، مطابق آنچه در کتابها نوشته شده است» داوری خواهند شد (مکاشفه 20,12:XNUMX).

گناهانی که از آنها توبه و ترک نمی شود بخشیده و محو نمی شود، بلکه در روز خدا بر گناهکار شهادت می دهند. چه در روز روشن اعمال بد خود را انجام دهد و چه در تاریکی شب. قبل از موردی که با آن سر و کار داریم، همه چیز کاملاً باز بود. فرشتگان خداوند شاهد هر گناهی بوده و آن را در اسناد معصوم ثبت کرده اند. گناه را می توان از پدر، مادر، همسر، فرزندان و دوستان پنهان، انکار یا پنهان کرد. به جز مجرم مجرم، هیچ کس حتی ممکن است به چیزی نسبت به بی عدالتی مشکوک نباشد. اما همه چیز برای سرویس اطلاعات آسمانی آشکار می شود. تاریک ترین شب، مخفی ترین هنر فریب برای پنهان کردن یک فکر از ابدی کافی نیست.

خداوند سوابق دقیقی از هر حساب جعلی و رفتار ناعادلانه دارد. ظواهر پارسا نمی تواند او را کور کند. او در ارزیابی شخصیت اشتباه نمی کند. مردم فریب کسانی را می‌خورند که قلب‌های فاسد دارند، اما خداوند تمام نقاب‌ها را می‌بیند و درونی‌ترین زندگی‌های ما را مانند کتابی باز می‌خواند. چه فکر قدرتمندی!

یک روز پس از دیگری می گذرد و بار اثبات او به کتاب رکوردهای ابدی بهشت ​​راه پیدا می کند. کلماتی که یک بار گفته می شوند، کارهایی که یک بار انجام می شوند، هرگز قابل بازگشت نیستند. فرشتگان خیر و شر را ثبت کردند. قدرتمندترین فاتحان روی زمین قادر به پاک کردن یک روز از سوابق نیستند. اعمال، سخنان، حتی مخفیانه ترین نیات ما بر اساس وزنشان بر سرنوشت، رفاه یا بدبختی ما تصمیم می گیرند. حتی اگر قبلاً آنها را فراموش کرده باشیم، شهادت آنها به توجیه یا محکومیت ما کمک می کند. همانطور که ویژگی‌های صورت با دقتی بی‌خطا در آینه منعکس می‌شود، شخصیت به درستی در کتاب‌های آسمانی ثبت شده است. اما چقدر به این گزارش کم توجهی می شود که بهشتیان در مورد آن بینش می یابند.

آیا می‌توان پرده‌ای را که جهان مرئی و نادیدنی را جدا می‌کند، عقب کشید و آیا فرزندان انسان می‌توانستند فرشتگان را ببینند که هر حرف و عملی را که در قضاوت با آن روبرو می‌شوند ضبط می‌کنند، چه بسیار سخنان ناگفته می‌ماند، چه بسیار آثار ناگفته!

دادگاه میزان استفاده از هر استعداد را بررسی می کند. از سرمایه ای که بهشت ​​در اختیارمان قرار داده چگونه استفاده کرده ایم؟ وقتی خداوند بیاید، آیا اموال خود را با بهره پس می گیرد؟ آیا مهارت‌هایی را که با آن‌ها آشنا هستیم، در دست، قلب و مغزمان اصلاح کرده‌ایم و از آن‌ها برای جلال خدا و به برکت دنیا استفاده کرده‌ایم؟ چگونه از زمان، قلم، صدایمان، پول و نفوذمان استفاده کرده ایم؟ وقتی عیسی با ما در قامت فقیر و رنجدیده، یتیم و بیوه ملاقات کرد، چه کردیم؟ خداوند ما را نگهبان کلام مقدس خود قرار داده است. با علم و حقیقتی که به ما داده شد تا بتوانیم راه نجات را به دیگران نشان دهیم چه کرده ایم؟

اعتراف صرف عیسی بی ارزش است. فقط عشقی که از طریق آثار نشان داده می شود واقعی به حساب می آید. با این وجود، در چشمان بهشت، عشق به تنهایی یک عمل را ارزشمند می کند. هر اتفاقی که از روی عشق باشد، هر چقدر هم که در نظر انسان کوچک باشد، مورد قبول و اجر خداوند قرار می گیرد. حتی خودخواهی پنهان انسان ها از طریق کتاب های آسمانی آشکار می شود. تمام گناهان حذف در برابر همسایگان و بی تفاوتی ما نسبت به انتظارات منجی نیز در آنجا ثبت شده است. در آنجا می توانید ببینید که چقدر زمان، فکر و انرژی به شیطان اختصاص داده شده است که باید به عیسی تعلق می گرفت.

غم انگیز است گزارشی که فرشتگان به بهشت ​​می آورند. موجودات باهوش، که خود را پیروان عیسی می دانند، کاملاً غرق در به دست آوردن دارایی های دنیوی و لذت بردن از لذت های زمینی هستند. پول، زمان و قدرت فدای ظاهر و لذت می شود. تنها چند لحظه به دعا، مطالعه کتاب مقدس، خود خواری و اعتراف به گناهان اختصاص دارد. شیطان ترفندهای بی شماری ابداع می کند تا ذهن ما را به خود مشغول کند تا در مورد کارهایی که باید با آن بیشتر آشنا باشیم فکر نکنیم. فریبکار از حقایق بزرگی که از فداکاری کفاره و میانجی توانا سخن می گوید متنفر است. او می داند که همه چیز به هنر او در منحرف کردن ذهن ها از عیسی و حقیقت او بستگی دارد.

هرکسی که قرار است از میانجیگری ناجی بهره مند شود، نباید اجازه دهد که چیزی او را از وظیفه خود منحرف کند: «تقویت کامل در ترس خدا» (دوم قرنتیان 2:7,1). او به جای هدر دادن ساعات گرانبها برای لذت، نمایش یا سودجویی، با دعا به مطالعه جدی کلام حقیقت می پردازد. لازم است که قوم خدا موضوع محراب و قضاوت تحقیقی را به وضوح درک کنند، که همه شخصاً موقعیت و خدمت کاهن اعظم خود را درک کنند. در غیر این صورت آنها نمی توانند اعتمادی را که در این زمان ضروری است داشته باشند یا موقعیتی را که خداوند برای آنها در نظر گرفته است به دست آورند. هر کس شخصاً روحی برای نجات یا از دست دادن دارد. هر پرونده ای در دادگاه خدا در جریان است. همه باید در برابر قاضی بزرگ پاسخگوی خود باشند. چقدر مهم است که ما اغلب منظره‌ای را به یاد می‌آوریم که دادگاه می‌نشیند و کتاب‌ها باز می‌شود، زمانی که همه، همراه با دانیال، باید در پایان روز در جای خود بایستند.

الن وایت، جنجال بزرگ486-488