“Ik hoopje dat heit gau thús komt.” De jongesstim klonk besoarge.

"Jo heit sil grif lilk wêze," sei muoike Phoebe, dy't mei in boek yn 'e wenkeamer siet.

Richard kaam oerein fan 'e bank dêr't er it ôfrûne healoere sitten hie en sei, mei in tikje ferûntrêst yn syn stim: 'Hy sil tryst wêze, mar net lilk. Heit wurdt noait lilk... Dêr komt er!” De doarbel gong en hy gong nei de doar. Hy kaam stadich en teloarsteld werom: "It wie hy net," sei er. 'Wêr is hy? Och, as er mar op 't lêst komme soe!'

"Jo kinne net wachtsje om mear problemen te krijen," sei syn muoike, dy't noch mar in wike thús west hie en net bysûnder fan bern hie.

"Ik tink, muoike Phoebe, jo soene graach wolle dat myn heit my in slach jout," sei de jonge wat fergriemd, "mar dat sille jo net sjen, want heit is goed en hy hâldt fan my."

‘Ik moat tajaan,’ antwurde de muoike, ‘dat in bytsje slaan dy gjin sear soe. As jo ​​myn bern wiene, bin ik der wis fan dat jo har net kinne mije."

De belle gong wer en de jonge sprong oerein en gong nei de doar. "It is heit!" rôp er.

“Ach, Richard!” De hear Gordon groete syn soan freonlik, en naam de jonge syn hân. ‘Mar wat is der oan de hân? Jo sjogge sa tryst."

‘Kom mei.’ Richard luts syn heit de boekekeamer yn. De hear Gordon gie sitten. Hy hold Richard noch yn 'e hân.

"Binne jo soargen, soan? Wat is der doe bard?"

De triennen streamden yn Richard syn eagen doe't er yn it gesicht fan syn heit seach. Hy besocht te antwurdzjen, mar syn lippen trillen. Doe die er de doar fan in vitrine iepen en helle de fragminten fan in byld dat juster juster kado kaam. De hear Gordon fernuvere doe't Richard de skerpen op 'e tafel lei.

"Hoe kaam dat?" frege er mei in ûnferoare stim.

“Ik smiet de bal yn 'e keamer, mar ien kear om't ik der net oer neitocht hie.” De stim fan 'e earme jonge wie dik en trillich.

De hear Gordon siet in skoftke, muoite om himsels te behearskjen en besocht syn ûnrêstige tinzen te sammeljen. Doe sei er freonlik: 'Wat is der bard, Richard. Nim de skuorren fuort. Jo hawwe der genôch oer meimakke sjoch ik. Dêr sil ik dy ek net foar straffe."

"Oh papa!" De jonge knuffelde syn heit. “Do bist sa leaf.” Fiif minuten letter kaam Richard mei syn heit de wenkeamer yn. Muoike Phoebe seach omheech, ferwachte dat se twa skuorren sjen soe. Mar wat se seach fernuvere har.

"It is hiel spitich," sei se nei in koarte pauze. "It wie sa'n prachtich keunstwurk. No is it foar iens en foar altyd stikken. Ik tink dat dat tige stout is fan Richard."

'Wy hawwe de saak regele, muoike Phoebe,' sei de hear Gordon sêft mar fêst. "In regel yn ús hûs is: sa gau mooglik yn 'e sinne gean." Yn 'e sinne, sa gau mooglik? Ja, dat is eins it bêste.

Karakterklassikers fan: Keuzeferhalen foar bern, ed.: Ernest Lloyd, Wheeler, Michigan: net datearre, s. 47-48.

Earst publisearre yn it Dútsk yn Us solide basis, 4-2004.