Moslims sjen mei nije eagen. By Stephan Kobes

Lêstiid: 5 minuten

Yn 2017 kaam ik op in reis troch Marokko foar it earst yn nau kontakt mei moslims. D'r wiene trije heul opfallende ûnderfiningen dy't my de wearde en skientme fan minsken yn 'e Arabyske kultuer sjen lieten.

Al op de earste dei nei oankomst giene wy ​​fan Marrakech it lân troch yn de rjochting fan Fès. Moarns iere wie it hiele lânskip bedutsen mei mist. It wie kâld. Mar doe helle de mist ynienen op doe't wy by de grins kamen fan it earste stedsje op de rûte. De sinne skynde yn in helder blauwe loft. Us bus rûn de stêd oer sûnder te stopjen. Doe't wy it stedsje wer útrieden siet it hiele lânskip ynienen ferburgen efter tichte waas en mist. Doe't wy de folgjende stêd oankamen, helle de mist op en skynde de sinne wer yn al syn skientme. Doe't wy de stedsgrinzen passearren, lei der wer in kâlde mist oer it lânskip. It patroan wie sa opfallend dat ik my yn it gebed nei God draaide: “Wêrom skynt de sinne oer elk plak dêr’t wy troch ride as de rest fan it lânskip yn dizze kâlde mist bedutsen is?” Doe hearde ik in swakke yn myn binnenear Stim : "Tinksto dat ik it ljocht fan 'e himel net skine lit op minsken dy't my alle dagen yn gebed sykje?"

Ik wie net taret op sa'n gedachte. Mar hy liet my fan gedachten feroarje. Eins seach ik de spitse spitsen fan ûntelbere minaretten lâns de hiele rûte. Doe't de muezzin rôp, stoppe in merkber oantal minsken mei wurkjen en gongen te bidden. Yn alle gefallen namen minsken yn it deistich libben in protte tiid om ta God te bidden. Dy stille stim dy't ik dy moarns hearde, skodde de muorre fan myn foaroardielen en makke my klear om tidens myn ferbliuw mei oare eagen nei minsken te sjen.

Dagen letter gie ik mei in lyts groepke op reis nei de Sahara. Neidat guon bedoeïenen ús oerfloedich behannele hiene, gie ik mei pensjoen út it kamp en gong nei de woastyn om te bidden. It wie let. De nacht wie fallen. Mar de moanne skynde fleurich oer de woastyn. De sfear wie gewoan útnoegjend om yn de stilte fan de natuer mei God te praten. Nei it rinnen fan in pear hûndert meter de woastyn yn, realisearre ik dat ik net allinnich wie. In oar hie krekt itselde idee as ik. Sa'n 20 meter fierderop makke in bedoeïen har klear om te bidden. Ik seach mei belangstelling (ja, ik hie der mingde gefoelens oer, om't gebed gjin hanneling is dy't ik graach sjen hoe't minsken dogge ... mar ik koe gewoan net fuort sjen!). De manier wêrop hy bea wie fassinearjend. Ik ferstie fansels gjin wurd (ek al bidde er lûdop). Mar de postuer wie tige ekspressyf: doe't er op syn lytse gebedsmatte nei de grûn bûgde, koe ik allinne mar in oprjochte dimmenens yn syn postuer lêze. Doe't er lykwols wer rjochte, naam er sa weardich hâlding oan, dat ik komselden in minske sjoen hie. Dat makke in protte yndruk op my. It wie dizze ôfwikseling fan dimmenens en weardichheid, dimmenens en weardichheid, dimmenens en weardichheid, dêr't ik einliks it wiere wêzen fan 'e godstsjinst út ûntliene koe: neat hie myn hert oait sa oertsjûge dat wiere dimmenens foar ús minsken krekt it begjin is opkomme ta wiere weardichheid, lykas it gebed fan dy jonge bedoeïen dy nachts.

In oare dei fûn ik mysels yn 'e Hassan II-moskee yn Casablanca. It wie maart. Wolken hongen oer de moskee. Nei't ik dit fassinearjende gebou fan tichtby sjoen hie, rûn ik oer it plein foar de moskee. Ik wie fernuvere hoefolle tûzenen moslims hjir Allah tegearre oanbidde op feestdagen. Alle ynwenners fan myn wenplak (Zwickau hie eartiids mear as 100.000 ynwenners) soene hjir romte hawwe om God yn de moskee en op it plein dêrfoar tagelyk te oanbidden. It bart ek op feestdagen, waard my ferteld, dat safolle moslims by dizze moskee gearkomme om Allah te oanbidden. Doe barde der ynienen wat dat in bliuwende yndruk op my liet: der stie in hurde wyn út de see. De bewolking bruts en de sinne bruts troch, en bade de hiele moskee yn in helder, waarm ljocht. Doe't dat barde, seach ik yn myn geast trije ingels oer de moskee fleanen dy't in boadskip brochten oan 'e leauwigen. Dat wie foar my tige fassinearjend. Doe begriep ik dat it trijefâldige berjocht fan 'e ingel ek ûnder moslims ferkundige wurde sil! En dat d'r in protte tûzenen moslims sille wêze dy't dit berjocht tankber akseptearje en it ljocht opnimme dat se noch misse yn har oanbidding.

Ja, ik ha fansels ek begrepen dat de boadskippen fan de trije ingels dêr allinnich te hearren binne as oare minsken dy't se al kenne der hinne geane om se bekend te meitsjen.

Doe't ik yn 'e bus siet en foar it lêst nei de moskee seach, rûn in jonge Marokkaan de kant fan 'e bus lâns wêr't ik op siet. Doe't er my seach, bleau er abrupt stean. Doe ljochte syn hiele gesicht op. Hy wiisde nei syn burd, doe myn, lei syn hân op syn boarst en knikte nei my mei in mingsel fan blydskip, dimmenens en genede. Doe gie er fierder op syn wei. Soks hie ik noch noait meimakke. Mar it pakte myn hert.

Al mei al, it ferbliuw yn Marokko wie in eyeopener foar my. Ik seach hoefolle weardefolle minsken der binne yn moslimlannen, hoefolle fan harren oprjocht nei God berikke, hoe waarm se mei elkoar behannelje en hoe sierlik har manier fan oanbidding wêze kin. God hie in sied yn myn hert plante dat al gau soe groeie ...

It is moai as Jezus syn leafde yn ús hert útgiet en dêrtroch ús missy better begripe.