Sobre a vontade de deixar a túa zona de confort para a Palabra de Deus. Por Richard Elofer

rabino Yaakov Dovid Wilovsky, coñecido como Ridvaz (pronunciado: Ridwaas), tivo unha vida moi interesante. Naceu en Lituania en 1845 e máis tarde viviu en Chicago un tempo antes de mudarse a Eretz Israel inmigrou e pasou o resto da súa vida Tzefat vivía no norte de Galilea.

Un día entrou un home nun escola (Yiddish para sinagoga) en Tzefat e vin Ridvaz Sente inclinado e chora amargamente. O home correu cara ao Rava ver se podía axudarlle. "Que pasa?", preguntou preocupado. "Nada", respondeu Ridvaz. "É só que hoxe é o yahrzeit (o aniversario da morte do meu pai)."

O home quedou abraiado. O pai de Ridvaz debeu morrer hai máis de medio século. Como puido o Rav aínda chorar tan amargas bágoas por un familiar que morrera hai tanto tempo?

"Eu chorei", explicou Ridvaz, "porque pensei no profundo amor do meu pai pola Torá".

Der Ridvaz ilustrou este amor usando un incidente:

Cando tiña seis anos, meu pai contratou un profesor particular para que estudase a Torá comigo. As clases foron ben, pero meu pai era moi pobre e despois dun tempo xa non lle podía pagar ao profesor.

»Un día a profe mandoume a casa cunha nota. Dicía que o meu pai levaba dous meses sen pagar nada. Deulle a meu pai un ultimátum: Se o meu pai non saía cos cartos, o profesor, por desgraza, xa non me podería dar clases. Meu pai estaba consternado. Realmente non tiña cartos para nada polo momento, e desde logo non para un profesor particular. Pero tampouco podía soportar a idea de que eu deixase de aprender.

Esa noite no escola meu pai escoitou que un home rico falaba co seu amigo. Dixo que estaba construíndo unha casa nova para o seu xenro e que non atopaba ladrillos para a lareira. Iso era todo o que o meu pai necesitaba escoitar. Correu a casa e desmontou con coidado a cheminea da nosa casa, ladrillo a ladrillo. Despois entregoulle as pedras ao rico, quen lle pagou moito diñeiro por elas.

Feliz, meu pai foi ao profesor e pagoulle o salario mensual pendente e iso durante os próximos seis meses.

"Aínda recordo ben aquel frío inverno", continuou Ridvaz continuou. »Sen lareira non podíamos prender lume e toda a familia sufriu miserablemente o frío.

Pero o meu pai estaba firmemente convencido de que tomara unha boa decisión dende o punto de vista empresarial. Ao final, todo o sufrimento valeu a pena se significaba que puidese estudar a Torá. "De: Boletín de Shabbat Shalom, 755, 18 de novembro de 2017, 29. Cheshvan 5778
Editorial: World Jewish Adventist Friendship Center

Ligazón recomendada:
http://jewishadventist-org.netadventist.org/