«Հուսով եմ, որ հայրիկը շուտով տուն կգա»: Տղայի ձայնը անհանգստացած հնչեց:

— Ձեր հայրը, անշուշտ, կբարկանա,— ասաց մորաքույր Ֆիբին, որը նստած էր հյուրասենյակում՝ գիրք ձեռքին։

Ռիչարդը վեր կացավ բազմոցից, որտեղ նստած էր վերջին կես ժամում և ձայնի մեջ վրդովմունքի նոտայով ասաց. Հայրիկը երբեք չի բարկանում… Ահա նա եկավ»: Դռան զանգը հնչեց և նա գնաց դեպի դուռը: Դանդաղ վերադարձավ ու հիասթափված. «Նա չէր»,- ասաց նա։ 'Որտեղ է նա? Ահ, եթե նա վերջապես գար»։

«Դուք չեք կարող սպասել, որ ավելի շատ փորձանքների մեջ ընկնեք», - նկատեց մորաքույրը, ով ընդամենը մեկ շաբաթ էր տանը և առանձնապես չէր սիրում երեխաներին:

— Կարծում եմ, Ֆիբի մորաքույր, կուզենայիք, որ հայրս ինձ ծեծի,— ասաց տղան մի փոքր վրդովված,— բայց դուք դա չեք տեսնի, որովհետև հայրը լավն է և սիրում է ինձ։

― Պետք է խոստովանեմ, ― պատասխանեց մորաքույրը, ― որ մի փոքր ծեծը ձեզ չի վնասի։ Եթե ​​դու լինեիր իմ երեխան, վստահ եմ, որ նրանից խուսափել չես կարող»:

Զանգը նորից հնչեց ու տղան վեր թռավ տեղից ու գնաց դեպի դուռը։ «Դա հայրիկ է», - բացականչեց նա:

— Ա՜խ, Ռիչարդ,— միստր Գորդոնը սիրալիր ողջունեց որդուն՝ բռնելով տղայի ձեռքը։ ― Բայց ի՞նչ է պատահել։ Դուք այնքան տխուր տեսք ունեք»:

― Արի ինձ հետ, ― Ռիչարդը հորը քաշեց գրքերի սենյակ։ Պարոն Գորդոնը նստեց։ Նա դեռ բռնել էր Ռիչարդի ձեռքը։

«Մտահոգու՞մ ես, տղա՛ս։ Ի՞նչ եղավ հետո»:

Արցունքները հոսեցին Ռիչարդի աչքերից, երբ նա նայեց իր հոր դեմքին: Նա փորձեց պատասխանել, բայց շրթունքները դողացին։ Հետո բացեց ցուցափեղկի դուռն ու հանեց երեկ որպես նվեր նոր եկած արձանի բեկորները։ Միստր Գորդոնը խոժոռվեց, երբ Ռիչարդը բեկորները դրեց սեղանին։

-Ինչպե՞ս եղավ դա,- հարցրեց նա անփոփոխ ձայնով։

«Ես գնդակը նետեցի սենյակում, միայն մեկ անգամ, որովհետև չէի մտածում դրա մասին»: Խեղճ տղայի ձայնը թանձր ու դողդոջուն էր:

Միստր Գորդոնը որոշ ժամանակ նստեց՝ պայքարելով իրեն զսպելու համար և փորձելով հավաքել իր անհանգիստ մտքերը։ Հետո նա սիրալիր ասաց. «Ինչ եղավ, Ռիչարդ։ Հեռացրեք բեկորները: Դուք բավականաչափ անցել եք դրա միջով, ես տեսնում եմ: Ես էլ չեմ պատրաստվում քեզ դրա համար պատժել»:

«Օ՜ պապ», տղան գրկեց հորը։ «Դու այնքան քաղցր ես»: Հինգ րոպե անց Ռիչարդը հոր հետ մտավ հյուրասենյակ: Մորաքույր Ֆիբին նայեց վեր՝ ակնկալելով տեսնել երկու խոժոռ։ Բայց այն, ինչ նա տեսավ, ապշեցրեց նրան։

«Շատ ցավալի է», - ասաց նա կարճ դադարից հետո: «Դա արվեստի այնպիսի նուրբ գործ էր: Հիմա այն կոտրվել է մեկընդմիշտ։ Կարծում եմ, որ Ռիչարդը շատ չարաճճի է»:

― Մենք հարցը կարգավորել ենք, մորաքույր Ֆիբի, ― ասաց միստր Գորդոնը մեղմ, բայց հաստատակամորեն։ «Մեր տան կանոնն է՝ որքան հնարավոր է շուտ դուրս եկեք արևի տակ»: Արևի տակ, որքան հնարավոր է շուտ: Այո, դա իրականում լավագույնն է:

Կերպարների դասականներ՝ Ընտրության պատմություններ երեխաների համար, խմբ.՝ Էռնեստ Լլոյդ, Ուիլեր, Միչիգան՝ անթիվ, էջ 47-48։

Առաջին անգամ հրատարակվել է գերմաներեն Մեր ամուր հիմքը, 4 2004 -.