Die 26. Aprilis 1521 Lutherus Wormatiam discessit. obscurabat omina nubes iter. Sed cum de porta civitatis exisset, cor ejus gaudio et laude repletum est. 'Satanus' inquit 'praesidium Summi Pontificis defendit; sed Christus late contritionem fecit. Diabolus confiteri debuit Messiam esse fortiorem.

"Conflictus in Wormaciensi" scribit amicus corrector "moti homines prope et longe". Cum fama eius per Europam — Scandinaviam, Helvetiam, Alpes, urbes Angliae, Franciae et Italiae, pervasit — multi magna arma Verbi Dei alacres sustulerunt ».

Discessum a Wormaciensi: Fides uno caveat

Ad horam decimam Lutherus cum amicis, qui eum Wormatiam comitabantur, oppidum reliquit. Viginti equitibus et magna turba ad muros raeda deducitur.

Cum iter a Wormaciensi redisset, iterum Caesari scribere statuit quod reus rebellis videri nolebat. « Testis est mihi Deus; cogitationes, inquit, cognoscit. « Ex animo volo Maiestati tuae obedire, in honore vel pudore, in vita vel morte, una cautione, quando contra Verbum Dei vivificantem procedit. In omnibus negotiis vitae tuae fidem habes indissolubilem; hic enim jactura seu lucrum nihil ad salutem pertinet. Sed submittere homini est contra voluntatem Dei in his quae sunt vitae aeternae. Spiritualis obedientia verus cultus est et Creatori reservandus ».

Litteras quoque eodem fere contentas ad respublicas misit, quibus quae in Wormatia agebantur perstringit. Hae litterae moverunt Germanos. Viderunt Lutherum valde inique tractatum ab imperatore et a superioribus cleri, et valde desciverunt a superbis pontificiis.

Si Carolus V vir Lutheri instar, qui nec emi nec vendi poterat, nec amico nec hoste sua principia immolaret, valuisse, et honorasse potius quam damnasse et honorasse. fuge.

Dixisse ut liberandum operandi

Lutherus domum iter faciens, ab omnibus vitae spatiis in via adorans. Dignitates ecclesiasticae monachum sub maledictione papali susceperunt, et seculares magistratus hominem sub imperiali banno honoraverunt. Statuit a directo itinere ad Moram, patris sui natalem, deviare. Amis eius Amsdorf et carrarius eum comitabantur. Ceteri coetus Wittenbergae perstiterunt. Post tranquillam diei quietem cum suis propinquis, quam diversam tumultum ac discordiam Vangiones — iter faceret.

Cum carpento per vallem transiret, viatores quinque armati, equites larvati, occurrerunt. Duo Amsdorf apprehenderunt et plaustrum, alter tres Lutherus. Eum tacite descendere coegit, chlamydem equestrem super humeros immittens, eumque extra equum imposuit. Deinde dimiserunt Amsdorf et carrarium. Omnes quinque sellae insiluerunt et in silvam obscuram cum captivo disparuerunt.

ibant per anfractus, modo in priorem, modo in posteriorem, ut aliquem persequentem effugerent. Sub noctem novam ceperunt iterque celeriter ac taciti per opaca, silvas fere tritas ad Thuringiae montes progressi sunt. Hic Wartburgum in arduo ac difficili ascensu attingi solitus erat. Lutherus in moenibus remotis arcis a suis captivis adductus est. Portae graves post se clausae, eum ab exteriorum visu et scientia abscondit.

corrector in manus hostium non fuerat. Observabat praesidium, et cum inermi caput irrumperet tempestas, verum et nobile cor ad opem ferebat. Romae sola morte contentum esse constabat; latebra tantum eum de unguibus leonis poterat salvare.

Legatus apostolicus post Wormatiam discessum Lutheri edictum impetraverat imperatoris subscriptione et sigillo imperiali. In hoc edicto imperiali Lutherus "Satanam ipse habitu habitu monachica" delatus est. idoneis consiliis opus eius intercludi iussit. Tegmen ei praebens cibum vel potum, eum verbo vel facto adiuvans vel sustentans, publice vel privatim interdictum est. Alicunde corripiatur, et auctoritatibus traditus, et ipse suis sequacibus applicatus. bona publicari. Scripta eius delenda sunt. Tandem, quisquis hoc decretum violare ausus fuerit, a Reich bannitum fuit.

Kaiser dixerat, Reichstag decretum approbaverat. Tota congregatio sequentium Romanorum laetata est. Sors autem Reformationis obsignata est! Exhorruit superstitiosa turba Imperatoris in descriptione Lutheri, ut Satanas in veste monachica incarnatus.

In hac hora periculorum Deus servo suo exitum fecit. Spiritus Sanctus cor electoris Saxoniae commovit eique sapientiam dedit ad Lutherum salvandum. Noverat Fredericus adhuc in Wormatia correctorem suam libertatem immolari ad tempus securitatis et reformationis; sed quonam modo nullum indicium esset. Electoris consilium cooperantibus veros amicis effectum est, et tanta sollertia et sollertia ut Lutherus ab amicis et inimicis penitus latebat. Tum captio et latebra tam arcana erant ut diu etiam Fredericus ubi captus esset nesciret. Hoc non sine intentione fuit: dum elector nihil de Luthero, ubi de Luthero sciebat, nihil potuit revelare. Securum se fecerat corrector et satis.

Receptum tempus et beneficia

Ver, aestas, et cadunt, et hiems venit. Adhuc capti erant Lutheri. Aleander et socii eius gaudebant exstinctum evangelii lumen. Sed Lutherus lucernam suam ex inexhausta veritatis copia implevit, ut in tempore suo clariore nitore resplenderet.

Lutherus, non solum saluti suae, publicae vitae stadium secundum Dei providentiam sublatum est. Sed infinita sapientia triumphavit de omnibus circumstantiis ac eventibus, ut altioribus consiliis obvenirent. Non est voluntas Dei, ut unius hominis figuram habeat opus suum. Alii opifices ad primas lineas absente Luthero vocarentur ad proportionem Reformationis adiuvandam.

Praeterea cum omni motu reformatorio periculum est ne humanius quam divinitus informetur. Cum enim quis gaudet de libertate veritatis, cito eos glorificat quos Deus statuit erroris et superstitionis rumpere vincula. Laudantur, laudantur, honorantur duces. Nisi vere humiles, devoti, gratuiti et incorruptibiles sint, incipiunt minus dependentes a Deo sentire et in seipsis confidere incipiunt. Mox quaerunt mentes et conscientias limitare, ut se videant paene unum canalem, per quem Deus Ecclesiam suam inluminat. Opus reformationis ab hoc flabello spiritu saepe moratur.

In securitate de Wartburg Lutherus aliquandiu quievit et de distantia agitando et tumultu pugnae laetatus est. e muris opacas undique silvas , oculos ad caelum convertit , ' mira captivitas ! Sponte et tamen invitus in captivitate, 'Ora pro me,' scribit ad Spalatinum. "Nihil volo nisi orationes tuas. Noli me vexare cum iis quae de me in mundo dicuntur aut cogitantur. Denique quiescere possum."

Solitudo et secretio montis receptui aliam ac pretiosiorem benedictionem emendatori habebant. Ita victoria in caput eius non ivit. Absit ab omni humano auxilio, aut misericordiae aut laudis, quae saepe ad eventus eventus ducunt. Quamvis Deus omnem laudem et gloriam percipiat, satanas cogitationes et sensus ad homines dirigit, qui mere instrumenta Dei sunt. Imponit eam in medium et avocat providentiam quae omnia moderatur.

Hic omnibus christianis periculum iacet. Utcunque mirentur magnalia, propriae fidelium servorum Dei oblationes, solus Deus est glorificandus. Omnis sapientia, facultas et gratia, quam homo possidet, a Deo accipit. Laus ei eat.

Auxit productivity

Luthero pace et relaxatione diu non contentus. Usus est ad vitam actionis et argumenti. Desidia intolerabilis fuit. In solis illis diebus statum Ecclesiae figurabat. Sensit neminem stetisse in muris et aedificasse Sion. Iterum de se cogitabat. Timuit ne accusaretur ignaviae, si ab opere recessisset, et se ignavum et pigrum esse. Eodem tempore cotidie res humanas quasi perfecit. Scribit: «Greco Biblia Hebraica et Graeca. Germanicum tractatum de confessione auricularis scribere velim, Psalmos quoque transferam et conciones congero, statim ac accepi quod volo a Wittenbergae. Calamus numquam cessat. "

Cum sibi blanditur silentium, mirabantur continuae actionis documenta. Complures tractatus e stilo per Germaniam circumlati. Nam fere annus, ab omnium adversariorum ira protectus, sui temporis peccata increbruit et incusavit.

Etiam praecipuam operam civibus suis reddidit, textum originalem Novi Testamenti in Germanum vertendo. Et hoc modo potest etiam verbum Dei a vulgo intelligi. Nunc omnia verba vitae et veritatis tibi legere poteras. Praecipue felix fuit omnium oculos a Romano Pontifice ad Iesum Christum, Solem iustitiae, convertens.

ex Signa temporum, diei 11 octobris 1883 .