Cave lapsus! By Ellen White

Lutherus vale ad Wartburgum, die III Martii, post decem menses, dixit iter per opaca silvas Witebergam versus.

Sub alica imperio fuit. Hostes liberos ad vitam suam rapiunt; prohibiti amici eum iuvare aut etiam domum. Aduersus suos fautores gravissimas res gerebat imperium, acri Saxoniae ducis studio incitatus. Pericula ad securitatem correctoris tanta erant ut Fridericus Elector, non obstante urgente petitione ut Wittenbergam reverteretur, scripsit ad eum rogans ut in suo receptu maneret. Lutherus autem vidit opus evangelii in periculo esse. Itaque sine respectu salutis suae in certamina reverti statuit.

Litterae animosae ad electorem

Cum in oppidum Borne venisset, ad electorem scripsit et ei ostendit cur Wartburgum reliquisset;

Ego Celsitudini tuae quantum satis honoris reddidi,' inquit, ' me toto anno abdere publico conspectu. Scit satanas me non per ignaviam hoc facere. Wormatiam ingressus essem, si tot demones in urbe fuissent quot tegularum tectorum. Dux autem Georgius, cuius celsitudo tua me terrere memorat, longe minus est timendus quam unus diabolus. Si quid in Wittenbergae apud Lipsiam [Dux Georg commorationis] accidit, illico equum meum conscendam et illic veham, etiamsi - tuae Celsitudinis dictio ignoscat - novem dies innumerabiles Georg- Duces de coelo pluerent; ac formidolosus uterque novies! Quid ille, si me lacessit? Putat Christum, domine, paleam esse hominem? Deus avertat ab eo iudicium tremendum sibi;

Cupio Celsitudinem Vestram scire me Witebergam iturum sub praesidio fortius quam electoris. Non habeo consilium Celsitudini tuae petere auxilium, et a tua protectione abesse. Cupio potius celsitudinem vestram tueri. Si scirem celsitudinem tuam me posse vel defendere, Witebergam non venirem. Nullus mundanus gladius hanc causam potest promovere; Deus omnia facere debet sine hominis auxilio vel cooperatione. Qui habet maximam fidem, optimam defensionem habet; sed celsitudo tua, ut mihi videtur, adhuc in fide valde infirma.

Sed quoniam Celsitudo tua scire quid agendum sit desiderat, respondebo humiliter: Electoralis celsitudo tua iam nimium est facta, et nihil debet facere. Deus non vult, neque permittit, neque ego consilium tuum aut rem perficiam. Quaeso attende hoc consilium Celsitudinis tuae.

Ego vero, Celsitudinis tuae memineris Electoris tui officium, et mandata Caesareae Maiestatis in tuis civitatibus et regionibus exequaris, nullum impedimentum si quis me rapere vel occidere voluerit; nemo enim potestatibus resistere potest nisi qui ea instituit.

Pateat igitur celsitudo tua portas et iter tutum concedat, si veniant inimici mei, vel legatos suos ad me in tuam celsitudinem mittant. Sine ullo incommodo vel incommodo Celsitati Tuae omnia currat.

Haec scribo propero ut adventu meo te non senties vexatum. Non agam cum Georgio duce, sed cum alio qui me novit et qui bene novi.

Colloquium cum fanaticis Stübner et Borrhaus

Lutherus non rediit Witebergam ad dimicandum contra iussa principum terrestrium, sed consiliis obsistendi et resistendi potestati principis tenebrarum. In nomine Domini rursus exivit pugnare pro veritate. Magna cum cautela et humilitate, sed etiam obnixe et firma, operam dedit, asserens omnem doctrinam et actionem probare contra Verbum Dei. 'Verba' inquit est refellere et expellere ea quae per vim et locum et auctoritatem sunt expellere. Videtur quod violentia non sit necessaria superstitiosis vel infidelibus. Quisquis credit propius venit, & qui non credit, eminus manet. Nulla coactio exerceri potest. Stabam pro conscientiae libertate. Libertas est realis essentia fidei ».

Ipse corrector minime cupiebat occurrere deceptis hominibus, quorum fanaticus error tantum malum attulerat. Noverat hos esse viros acerrimos animorum, qui, cum se coelitus inluminatos esse profiterentur, levissimam contradictionem vel mitissimam admonitionem non tulissent. Supremam auctoritatem usurparunt omnesque exigebant ut suas rationes haud dubie agnoscerent. Duo tamen ex his prophetis, Markus Stübner et Martinus Borrhaus, colloquium cum Luthero petiverunt, quod ille concedere vellet. Horum seductorum et, si fieri potest, arrogantiam statuit, ut animas ab ipsis deceptas servaret.

Stübner sermonem aperiens quomodo voluit ecclesiam restaurare et mundum reformare. Audivit Lutherus multa patientia, ac tandem respondit, "In omnibus quae dixisti, nihil video quod Scriptura fulciatur;" Assumptionis telam iustus est.' Ad haec verba Borrhaus pugnum in mensam in ira detrusit, et in Lutheri oratione exclamavit se virum Dei inlusisse.

Paulus dixit signa apostoli in signis et virtutibus facta esse apud Corinthios, dixit Lutherus. Vis et Apostolatum tuum per miracula probare? "Deus servio sciet deos tuos domare," respondit Lutherus. Stübner nunc correctorem inspexit et solenni sono dixit: „Martine Luthere, me diligenter audi! Dicam tibi nunc quid agatur in anima tua. Incipis cognoscere veritatem meam doctrinam ».

Tacuit Lutherus ad momentum, et tunc dixit, "Iurat te Dominus, satana."

Prophetae autem omnem sobrietatem amiserunt et clamaverunt vehementer: « Spiritus! spiritus! Respondet Lutherus frigidi contemptu: "Spiritum tuum sapiam in ore".

Clamor prophetarum ingemuit; Borrhaus, quam caeteri violentior, expugnavit et saeviit, donec spumaret. Ex colloquio pseudoprophetae eodem die Witebergae profecti sunt.

Fanatica aliquandiu continebatur; sed aliquanto post aliquanto vehementius ac atrocius erupit. De principibus motus hujus dixit Lutherus: 'Sacrae Scripturae illis erant literae mortuae; Clamabant omnes, 'Spiritus! spiritus! Sed certe non sequar quo eam spiritus ducat. Deus in sua misericordia protegat me ab ecclesia, ubi soli sunt sancti. Cum humilibus, infirmis, infirmis esse volo, qui peccata sua cognoscunt et sentiunt et gemunt et ad Deum ex imo corde clamant ad consolationem et liberationem ».

Thomas Müntzer: Quomodo passio politica ad seditiones et caedes ducere possit?

Thomas Müntzer, horum fanaticorum acerrimus, vir erat satis ingeniosus, qui rite usus esset ut bene ageret; sed nondum Christiani ABCs intellexerat; cor suum nesciebat, et in vera humilitate valde deerat. Putabat tamen sibi mandatum a Deo ut mundum reformaret, oblitus, ut multi alii fanatici, quod reformatio inchoaretur apud se. Erronea scripta perversa legerat in iuventa mores et vitam. Ambitiosus etiam dignitate et gratia, nec quisquam inferior, ne Lutherus quidem esse voluit. Reformatores accusavit constituendi papatum lepide ac formandi ecclesias non puras et sanctas ab ipsa adhaesione Bibliorum.

"Luther," inquit Müntzer, "conscientiam populi liberavit a iugo pontificio. Sed eos in carnali libertate reliquit eosque non docuit in Spiritu niti et directe ad Deum in lucem prospicere.« Müntzer se a Deo vocatum existimavit ad sanandum hoc malum magnum et sensit Spiritum impulsum esse medium, quo hoc est. impleri. Qui habent Spiritum, veram fidem habent, etiam si Verbum scriptum non legerint. " Gentiles, inquit, et Turci paratiores sunt ad recipiendum Spiritum, quam multi ex Christianis, qui nos fanaticos vocant."

Rasura semper facilius est quam aedificatio. Facilius etiam in aversatione rotae reformationis quam currus sursum arduos inclinant. Sunt adhuc homines qui tantum veritatem recipiunt ut emendatores fiant, sed nimis fidentes, ut ab iis Deus doceatur. Tales semper directe abducunt unde Deus populum suum vult ire.

Müntzer docuit, quod omnes qui spiritum recipere volunt, carnem mortificare et scissa veste induere debent. Corpus negligere, tristem vultum induere, omnes priores socios relinquere, in sola loca se recipere ad Dei gratiam implorandam. Tunc veniet Deus, et loquetur ad nos sicut locutus est ad Abraham, Isaac et Jacob. Si id non fecisset, non esset attentione dignum. Et sic homo delusus, sicut ipse Lucifer, conditiones Dei fecit, et auctoritatem suam agnoscere noluit, nisi illis conditionibus occurreret.

Mirabilia homines naturaliter amant et omnia, quae eorum superbiam adulant. Muntzer ideas amplexus est notabilis portio pecoris cui praeerat. Dein omnem ordinem ac caerimoniam in publico denunciavit cultu, principumque obedientiam tantum esse, ut Deo et Belial servire conaretur. Inde ad sacellum, quod a peregrinis undequaque frequentatum erat, ad caput imperii sui proficiscitur ac diruit. Post hanc vim coactus excedere et de loco in Germaniam et usque in Helvetiam vagatus est, ubique seditionis animos movens, et consilium rei publicae explicans.

Nam qui iam incohant papatus exuere iugum, nimis auctae sunt auctoritatis limites. Müntzer doctrinas novas, pro quibus Deum appellaverat, eos adduxit ut omnem modestiam desererent ac suis praeiudiciis ac passionibus frena darent. Secutus est tumultus ac tumultus foedissima scena, et Germaniae campi sanguine perfunduntur.

Martin Luther

Tormentum, quod Lutherus in cella sua Erfordiae tamdiu expertus erat, nunc bis animum afflixit, quantum ictum fanaticismi in Reformatione vidit. Repetebant Principes, et multi crediderunt, doctrinam Lutheri causam esse rebellionis. Quamvis hoc crimen omnino vanum sit, nonnisi magnae correctionis molestiam afferre potuit. Quod opus coeli tam turpissimum quam fanaticismi consocians, plus quam ferre posset, visum est. Contra, Muntzer et omnes defectionis principes Lutherum oderant, quod eorum dogmata non solum repugnabat et divino instinctu negabat, sed etiam rebelles contra auctoritatem civitatis declarabat. Ad vicem illi denunciabant humilem hypocritam. Principes et populi inimicitias allexisse videbatur.

Romani asseclae gaudebant exspectatione imminentis Reformationi exitio, etiam Lutherum reprehendentes ob errores suos emendandos. Falso se laesum esse affirmans, factio fanatica magnarum hominum partium favorem conciliare curavit. Quod saepe fit apud illos qui falsam partem capiunt, martyres reputati sunt. Qui omnia opera Reformationis destruere poterant, miserebantur et laudabantur crudelitatis et oppressionis victimae. Haec omnia Satanae opus fuit eodem impetu rebellionis in caelo primum manifestata.

Satanae principatus inquisitio inter angelos discordias fecerat. Potens Lucifer, mane filius, maiorem honorem et auctoritatem quam etiam Dei Filius accepit; quod non impetravit, regimine caelesti rebellare statuit. Conversus ad angelicas turmas, de iniquitate Dei conqueritur, et se valde laesum esse declaravit. Tertiam omnium angelorum coelestes ad partes suas perduxit; quorum error adeo validus est, ut corrigi non possint; adhaeserunt Lucifero et cum eo e caelo expulsi sunt.

Cum suo lapsu, Satan idem rebellionis et mendacii opus continuavit. Semper laborat ut hominum mentes decipiat et eas vocet peccatum iustitiam et iustitiam peccatum. Quam felix opus fuit! Quotiens servi Dei fideles censura et opprobrio cumulati sunt, quia intrepide stant pro veritate! Homines soli satanae ministri laudantur et adulantur, etiam martyres reputantur. At illi, qui fidelitatem erga Deum observari debent et ideo fulciuntur, ostrantur et in suspicione et diffidentia sunt. Non cessavit certatio Satanae, cum de caelo expulsus est; a saeculo usque ad saeculum usque in hodiernum diem MDCCCLXXXIII continuavit.

Cum cogitationibus vestris sumuntur pro voce Dei

Fanatici magistri impressionibus ipsi dirigantur, et omnem mentis cogitationem vocem Dei vocent; unde iverunt ad extrema. "Iesus", inquiunt, "praecepit discipulis suis fieri sicut parvuli; ita per plateas saltabant, plaudentes manu, ac etiam se mutuo in arena jecerunt. Alii biblia sua combusserunt, dicentes: Littera occidit, Spiritus autem vivificat. Ministri in pulpito erant ferocissime et indecenter, interdum etiam saliendo e suggesto in ecclesiam. Hoc modo reapse illustrare voluerunt omnes formas et ordines a Satana ortas esse atque eorum officium esse omne iugum frangere et eorum affectus authentice ostendere.

Lutherus contra has transgressiones audacter protestatus est et mundo declaravit Reformationem prorsus diversam esse ab hoc inordinato elemento. Tamen accusandus est ab his abusus qui opus suum notare voluerunt.

Rationalismus, Catholicismus, fanaticusmus et Protestantismus in comparatione

Lutherus contra impugnationes undique veritatem sine timore defendebat. Verbum Dei probavit in omni certamine validum telum. Hoc verbo contra se constituit potestatem Papae et philosophiam rationalistam scholarium, stans solidus tamquam petra contra fanaticam, quae Reformationis uti voluit.

Quaelibet haec discrepantia suo modo certum prophetiae verbum dirimit et humanam sapientiam elevatam ad fontem religionis veritatis et cognitionis: (1) Rationalismus rationem deificat et criterium religionis facit. (2) Romano-Catholicismus summum Pontificem vindicat inspirationem ab apostolis prolapsam et immutabilem per omnia saecula. Et per hunc modum quicunque terminus transitus et corruptio- ris legitimum est pallio sancte sedis apostolice commissionis. (3) Inspiratio quae a Müntzer eiusque sequacibus petita est, nullo altiori fonte quam imaginationis oritur, eiusque influentia omnem humanam vel divinam auctoritatem subruit. (4) Vera autem Christianitas innititur Verbo Dei ut magnum thesaurum veritatis inspiratae et ut signum et saxum omnis inspirationis.

ex Signa temporum, diei 25 octobris 1883 .