दक्षिणी ग्रीसको फिगालेयाका प्रख्यात एथलीट Arrhichion को ईसापूर्व 564 मा मृत्यु भयो। ओलम्पिक खेलहरूमा आफ्नो प्रतिद्वन्द्वीको घाँटी थिचेर क्र. तैपनि, उसले कुस्ती खेल जित्यो। उनले अन्तिम क्षणमा आफ्नो खुट्टा विस्थापित गर्न सफल भए। जब उसको प्रतिद्वन्द्वीले पीडामा आफ्नो घाँटी थिचेर हार खायो, तब अर्चियनको जीवनको लागि धेरै ढिलो भइसकेको थियो।

ओलम्पसको भूत: आफ्नो विजयको लागि मर्न तयार हुनुहुन्छ?

1980 मा प्रकाशित एक सर्वेक्षणले सय भन्दा बढी धावकहरूलाई सोध्यो, "यदि तपाईं ओलम्पिक च्याम्पियन बनाउन सक्नुहुन्छ तर एक वर्ष पछि मर्नुहुन्छ?" आधा भन्दा बढी एथलीटहरूले हो जवाफ दिए। विभिन्न विषयहरूमा शीर्ष एथलीटहरूको समान 1993 सर्वेक्षणले एउटै कुरा फेला पार्यो (गोल्डम्यान र क्लाट्ज, लकर कोठा II मा मृत्यु। शिकागो, एलिट स्पोर्ट्स मेडिसिन पब्लिकेशन्स, 1992, पीपी। 1-6, 23-24, 29-39)।

डोपिङ स्क्यान्डलहरूले प्रमाणित गर्छ कि यी जवाफहरू पूर्ण रूपमा खारेज गर्न सकिँदैन। प्रतिस्पर्धात्मक खेलहरूमा, धेरै खेलाडीहरू जित्नको लागि आफ्नो स्वास्थ्य र जीवन जोखिममा पार्न इच्छुक हुन्छन्। त्यसोभए, किन ओलम्पिकले यस संसारमा सकारात्मक, नैतिक शक्तिको रूपमा प्रतिष्ठाको आनन्द लिन्छ?

आधुनिक ओलम्पिक खेलकुदका पिता ब्यारोन पियरे डे कुबर्टिन (१८६३-१९३७) ले भने: "प्राचीन र आधुनिक दुवै समयका ओलम्पिक खेलहरूमा एउटा महत्त्वपूर्ण साझा विशेषता छ: तिनीहरू एक धर्म हुन्। मूर्तिकारले मूर्ति बनाएजस्तै खेलाडीले एथलेटिक तालिमद्वारा शरीर निर्माण गर्दा देवताको सम्मान गर्दै आएका थिए । आधुनिक खेलाडीले आफ्नो देश, आफ्ना जनता र आफ्नो झण्डालाई सम्मान गर्छ। त्यसैले सुरुदेखि नै ओलम्पिक खेलकुदको पुन: परिचयलाई धार्मिक भावनासँग जोड्नु उचित थियो भन्ने मलाई लाग्छ। तिनीहरू परिमार्जन गरिएका छन् र हाम्रो आधुनिक युगको विशेषता गर्ने अन्तर्राष्ट्रियता र प्रजातन्त्रले पनि उत्तेजित छन्, तर यो अझै पनि उही धर्म हो जसले युवा ग्रीकहरूलाई जिउसको मूर्तिको फेदमा सर्वोच्च विजयको लागि आफ्नो सबै शक्तिका साथ प्रयास गर्न प्रोत्साहित गर्यो ... धर्म। खेलकुदमा, रिलिजियो एथलीट, अब बिस्तारै एथलीटहरूको चेतनामा प्रवेश गरिरहेको छ, तर तिनीहरूमध्ये धेरै जसो अनजाने रूपमा यसबाट निर्देशित छन्।'' (क्रुगर, ए: "पियरे डे कउबर्टिनको धर्म एथलीटको उत्पत्ति", ओलम्पियनहरू: ओलम्पिक अध्ययनको अन्तर्राष्ट्रिय जर्नल, खण्ड २, १९९३, पृष्ठ ९१)

Pierre de Coubertin को लागि, खेल "चर्च, धर्म र अनुष्ठान सहितको धर्म थियो ... तर सबै भन्दा माथि धार्मिक भावनाहरु संग।" (ibid।)

ओलम्पिक खेलकुदको उद्घाटन र समापन समारोहले यो तथ्यलाई कुनै शङ्काभन्दा बाहिर प्रमाणित गर्छ। रंग, तमाशा, संगीत, ओलम्पिक भजन, ओलम्पिक शपथ, ओलम्पिक फायरले आलोचनात्मक आँखालाई अन्धा पार्ने धार्मिक आनन्दको भावना जगाउँदछ।

बर्लिनमा भएको भव्य 1936 ओलम्पिक खेलहरू, जसलाई एडोल्फ हिटलरले आफ्नो प्रचारको लागि दुरुपयोग गरे, पछिको ओलम्पिकका गिगा शोहरूको लागि प्रेरणा थियो।

बाइबलले के भन्छ?

ओलम्पियाको आत्मा पावलले सबै ख्रीष्टियनहरूलाई दिएको सल्लाहको ठ्याक्कै विपरीत हो: "स्वार्थ वा व्यर्थको महत्वाकांक्षाले केही नगर्नुहोस्, तर नम्रतामा एकअर्कालाई आफूभन्दा श्रेष्ठ ठान्नुहोस्।" (फिलिप्पी २:३-५) "भ्रातृप्रेममा दयालु हुनुहोस्। एक अर्कालाई; एकअर्काको आदर गर्नमा एकअर्काको अगाडि आउनुहोस्" (रोमी १२:१०)।

अनि येशू आफैले भन्नुभयो: "यदि कोही पहिलो हुन चाहन्छ भने, उसले सबैको अन्तिम र सबैको सेवक होस्!" (मर्कूस 9,35:9,48) "तिमीहरूमध्ये जो सबैभन्दा सानो छ, त्यो महान हुनेछ!" (लूका XNUMX, XNUMX)

“साँघुरो ढोकाबाट भित्र पस! किनकि विनाशतिर लैजाने ढोका फराकिलो र बाटो फराकिलो छ। र त्यहाँ जाने धेरै छन्। किनभने ढोका साँघुरो छ र जीवनमा पुर्‍याउने बाटो साँघुरो छ। र उहाँलाई भेट्टाउने थोरै छन्।'' (मत्ती 7,13:14-XNUMX)

फराकिलो बाटो अहंकारको बाटो हो, साँघुरो बाटो आत्म-त्यागको बाटो हो: 'जसले आफ्नो जीवन खोज्छ उसले गुमाउँछ; र जसले मेरो लागि आफ्नो जीवन गुमाउँछ, त्यो भेट्टाउनेछ।'' (मत्ती 10,39:XNUMX)

डाँडाको उपदेशमा, येशू अझ स्पष्ट हुनुहुन्छ: "यदि कसैले तिम्रो दाहिने गालामा हिर्काउँछ भने, अर्को गाला पनि उसलाई फर्काउनुहोस्।" (मत्ती 5,39:XNUMX)

ओलम्पियन र क्रिश्चियन आत्माहरू बीचको यो एकदमै भिन्नताले प्रश्न उठाउँछ:

किन धेरै ईसाईहरूले ओलम्पिकलाई समर्थन गर्छन्?

सन् १९७६ मा संयुक्त राज्य अमेरिकामा क्रिस्चियन एथलीटहरूको फेलोशिपमा ५५,००० भन्दा बढी सदस्यहरू थिए। क्याम्पस फर क्रिस्टसको मन्त्रालयको एथलीट्स इन एक्शन नामक संस्थामा मात्रै ५०० कर्मचारी छन्। तिनीहरूका विचारहरू 1976 औं शताब्दीको उत्तरार्धमा इङ्गल्याण्डको मस्कुलर क्रिश्चियन धर्ममा फर्किएका थिए र पहिले धेरै ईसाईहरूले अकल्पनीय रूपमा खारेज गरेका थिए। वारविकशायर, इङ्गल्याण्डको रग्बी स्कूलका प्रमुख थोमस अर्नोल्ड (१७९५–१८४२), प्रतिस्पर्धी र प्रतिस्पर्धात्मक खेलको उच्च आध्यात्मिक मूल्य हुन्छ भन्ने विश्वास थियो। उहाँ माथि उल्लिखित पियरे डे कौबर्टिनका आध्यात्मिक पिता हुनुहुन्थ्यो, आधुनिक ओलम्पिक खेलहरूका संस्थापक। पहिलो आधुनिक ओलम्पिक खेलहरू 55 मा एथेन्समा भएको थियो।

क्रिस्चियनहरूले प्रायः प्रतिस्पर्धात्मक खेलहरूको पक्षमा गर्ने तर्कहरू हेरौं:

"प्रतिस्पर्धी खेल मैत्री र चंचल हुन्छ।" दुर्भाग्यवश, विपरित सत्य हो: यो यसको मूल मा लडाई छ र अक्सर घातक गम्भीर छ, भले पनि यो मित्रता को भावना मा लडाइयो। खेलकुदको अन्तिम लक्ष्य अरूलाई उछिनेर हो।

"प्रतिस्पर्धी खेलकुदले निष्पक्षतालाई बढावा दिन्छ।" यो फेला परेको छ कि एक खेलाडी जति माथि चढ्छन्, तिनीहरू जति धेरै प्रदर्शन-उन्मुख हुन्छन्, उति धेरै महत्त्वपूर्ण छ जित्नु र उनीहरूले निष्पक्षतामा कम मूल्य राख्छन्। निष्पक्षताको सिद्धान्तको विरुद्धको अर्को प्रमाण: विद्यालयमा पनि, जहाँ सबै विद्यार्थीहरूका लागि प्रतिस्पर्धात्मक खेलहरू अनिवार्य छन्, खेलकुद नमान्ने बालबालिकाहरूले कक्षामा बाहिरी व्यक्तिको भूमिका निभाउँछन्।

तर निष्पक्ष व्यवहारका उत्कृष्ट उदाहरणहरूको बारेमा के हो जुन एकले एथलीटहरू बीच बारम्बार देख्छ? यसको लागि एउटा मात्र व्याख्या छ: प्रतिस्पर्धात्मक खेलहरूले चरित्र बनाउँदैन, तर यसलाई प्रकट गर्दछ। प्रतिस्पर्धाले नैतिक व्यवहारको लागि कुनै प्रोत्साहन प्रदान गर्दैन। लडाईको तापको बावजुद, केहि एथलीटहरू स्वाभाविक रूपमा उनीहरूसँग पहिले नै भएका मानहरूमा सत्य रहन्छन्। यद्यपि, यसले प्रतिस्पर्धात्मक खेलकुदको लागि बोल्दैन, तर केवल किन खेलले अझै पूर्ण रूपमा आफैलाई नष्ट गरेको छैन भनेर वर्णन गर्दछ। तर हामी त्यो बिन्दुको नजिक पुगेका छौं। किनभने पश्चिममा परम्परागत मूल्यमान्यता घट्दै गएको छ ।

मानिसको लागि परमेश्वरको योजना सहयोग थियो, प्रतिस्पर्धा होइन। किनकी प्रतिस्पर्धाले सधैं जित्ने र हार्नेहरू उत्पादन गर्छ।

"टोली खेलले सहयोगलाई बढावा दिन्छ।" बैंक पनि मिलेर लुट्छन् । यदि आधारभूत उद्देश्य ईश्वर विरोधी छ भने, सबै सहयोगले मद्दत गर्दैन।

"हामीलाई प्रतिस्पर्धा चाहिन्छ ताकि हामी राम्रो हार्ने हुन सिक्न सकौं।" परमेश्वरले हामी प्रत्येकलाई फरक-फरक क्षमताहरूद्वारा सृष्टि गर्नुभयो। त्यसैले हामीले आफूलाई तुलना गर्नुको कुनै अर्थ छैन। हामीले हाम्रा सीपहरू सुधार गर्नुपर्छ ताकि हामी राम्रोसँग परमेश्वरको सेवा गर्न सक्छौं, उत्कृष्ट बनाउन होइन।

"तपाईं प्रतिस्पर्धाबाट बच्न सक्नुहुन्न।" तर: कुनै पनि अवस्थामा एथलेटिक प्रतियोगिता। आर्थिक जीवनमा प्रतिस्पर्धा, अर्कोतर्फ, प्रतिस्पर्धा हुनुपर्दैन। मेरो व्यवसाय नैतिक रूपमा चलाउनु, अरूलाई पछाडि पार्ने इच्छा बिना, प्रतिस्पर्धा होइन। समृद्धि पदक होइन कि एक खेलाडी वा टोलीले मात्र जित्न सक्छ। प्रतिस्पर्धा तब हुन्छ जब दुई वा बढी व्यक्ति वा टोलीले एकल विजेता बन्ने प्रयास गर्दछ।

"प्रतिस्पर्धा पूर्णतया प्राकृतिक कुरा हो।" यो स्वयं स्पष्ट छ, तर केवल अपरिवर्तितहरूको लागि।

"प्रतिस्पर्धी खेलहरू प्रायः स्वैच्छिक हुन्छन्, खेल र आन्दोलनको आनन्दको लागि।" कसै-कसैको लागि, खराब खेल खराब हार्ने भन्दा खराब छ। त्यसकारण, खेल्ने निर्णय प्रायः हामीले सोचे जस्तो स्वैच्छिक हुँदैन। साथीहरू बीचको त्यस्ता खेलहरू प्राय: संगठित प्रतियोगिताहरू भन्दा पनि बढी कुकुरसँग लडाइन्छ।

पक्कै पनि व्यायामले तपाईलाई फिट राख्छ। तर यो प्रतिस्पर्धा बिना पनि हासिल गर्न सकिन्छ। शारीरिक हानि, मानसिक र मनोवैज्ञानिक क्षतिको जोखिम धेरै गुणा कम हुन्छ।

प्रतिस्पर्धा विभाजित। जित्नेलाई गर्व हुन्छ, हार्नेलाई निराश हुन्छ । प्रतिस्पर्धा तीव्र, रोमाञ्चक छ र धेरै एड्रेनालाईन उत्पादन गर्दछ। तर त्यसलाई खुशीमा भ्रमित गर्नु हुँदैन। सबैले वास्तविक आनन्दमा साझेदारी गर्न सक्छन्।

"प्रेषित पावलले क्रिश्चियन हुनुको प्रतीकको रूपमा प्रतिस्पर्धा प्रयोग गर्दछ।" १ कोरिन्थी ९:२७ मा; २ तिमोथी २:५; ४:७-८ र हिब्रू १२:१ पावलले क्रिस्चियनको प्रतिस्पर्धाको कुरा गर्छन्। उनले उनलाई लरेल मालाको लागि पर्खिरहेका धावकसँग तुलना गर्छन्। यद्यपि, तुलनाले लक्ष्य हासिल गर्न खेलाडीहरूले ल्याएको प्रतिबद्धता र सहनशीलतालाई मात्र जनाउँछ। तथापि, विश्वासको ईसाई युद्धमा, कोही पनि अर्कोको खर्चमा जित्न सक्दैन। सबैले जित्न सक्छन् यदि तिनीहरूले त्यसो गर्न छनौट गर्छन् र आफ्नो छनौटमा रहन्छन्। र यहाँ धावकहरूले वास्तवमा सिद्धान्त अनुसार एकअर्कालाई मद्दत गर्छन्: "एउटाले अर्कोको बोझ बोक।" (गलाती 1:9,27-2)

इतिहासमा ओलम्पिक आत्मा

ग्रीकहरूको धर्ममा धार्मिक खेल र खेलकुदले ठूलो भूमिका खेलेको भए तापनि हिब्रू वा यहूदीहरूमाझ हामीले त्यस्तो कुनै पनि कुरा भेट्टाउँदैनौं। धार्मिक र नैतिक शिक्षा प्रायः परिवारमा हुन्थ्यो।

दैनिक काम केही आकर्षक थियो, तर ग्रीकहरूका लागि यो अपमानजनक थियो। हिब्रू संस्कृतिमा कुनै खेलकुद वा संगठित खेलहरू थिएनन्। उनको मा, शारीरिक व्यायाम सधैं व्यावहारिक जीवन संग जोडिएको थियो। ग्रीकहरूको लागि, सुन्दरता पवित्र थियो, त्यसैले एथलीटहरूले ओलम्पिकमा नग्न प्रतिस्पर्धा गरे। हिब्रूहरूका लागि, अर्कोतर्फ, पवित्रता सुन्दर थियो र लुगाहरूद्वारा सुरक्षित थियो। दुई पूर्णतया फरक विश्व दृष्टिकोण।

मानवीय रूपमा भन्नुपर्दा, ग्रीक शिक्षा प्रणालीले एक समृद्ध सभ्यता उत्पादन गर्यो। तथापि, ग्रीक लडाइँको भावना जसले आफैलाई बलियो बनायो अन्ततः ग्रीसलाई तल ल्यायो। रोमीहरू पहिले नै दोस्रो शताब्दी ईसापूर्वमा थिए। ओलम्पिक खेलहरूमा भाग लिन थाले र अहिले यही भावनाबाट प्रेरित भएर सार्वजनिक लडाइँ खेलहरू जारी राखे। हामी सबैलाई रोमन एरेनामा ग्लेडिएटर झगडा र जनावरहरूको शिकारको बारेमा थाहा छ। सबैभन्दा खराब रूपहरू केवल ईसाई धर्मको प्रभावमा प्रतिबन्धित थिए।

तथापि, अँध्यारो मध्य युगमा, हामी भिक्षुहरूको तपस्या र वीरतामा लड्ने भावना पाउँछौं। सताइएका ईसाईहरू अब रोमन एरेना खेलहरूमा मरेनन्, तर शूरवीरहरूको हातमा। नाइट्स संग, टूर्नामेंट को रूप मा लडाई खेल फेरि देखा पर्छ।

सुधारमा हामीले तपस्या, भिक्षुवाद र प्रतिस्पर्धात्मक खेलकुदको विरुद्धमा फराकिलो मोर्चा पाउँछौं। अब कामको गरिमामा पुन: जोड दिइएको छ। तैपनि लुथरले कुश्ती, फेन्सिङ र जिम्न्यास्टिकलाई आलस्य, बेइज्जती र जुवाको विरुद्धमा सुरक्षाको रूपमा वकालत गरे। मेलन्चथनले पनि शैक्षिक संस्थाभन्दा बाहिर खेलकुद र खेलको वकालत गरे।

1540 मा इग्नाटियस लोयोला द्वारा स्थापित जेसुइट आदेशले धेरै सार्वजनिक प्रतियोगिताहरु संग लडाई भावना को बढावा दियो। अर्डर, ग्रेड, पुरस्कार र पुरस्कारले क्याथोलिक स्कूलहरूमा प्रमुख भूमिका खेलेको छ। हेलेनिस्टिक लडाइँको आत्माको मशाल नाइटबाट जेसुइटसम्म पुगेको थियो।

एक छिटो उठ्नुहोस्

1790 मा सुरु भएको उत्तरी अमेरिकामा ठूलो पुनरुत्थान नभएसम्म, विद्यालयहरू देखा परे जुन खेलकुद र खेलहरूको लागि उनीहरूको पाठ्यक्रममा स्थान थिएन। सैद्धान्तिक विषयहरूलाई भौतिक सन्तुलनको रूपमा बगैंचा, पदयात्रा, घोडा सवारी, पौडी खेल्ने र विभिन्न हस्तशिल्पहरू प्रस्ताव गरिएको थियो। तर पुनरुत्थान अल्पकालीन थियो।

तलको सर्पिल

1844 मा उदाहरणीय ओबर्लिन कलेजले पनि यस शैक्षिक दर्शनबाट फर्केर जिमनास्टिक्स, खेलकुद र खेलहरूको सट्टामा पुन: परिचय दियो। माथि उल्लेखित मांसपेशी ईसाई धर्म अब सबै प्रोटेस्टेन्ट स्कूलहरूमा प्रबल हुन थाल्यो। सामाजिक डार्विनवादको प्रभावमा - "सर्वाइभल अफ द फिटेस्ट (सबैभन्दा फिट बाँच्ने)" - अमेरिकी फुटबल जस्ता खेलहरू देखा परे, जसमा २० औं शताब्दीको सुरुमा धेरै मृत्यु पनि भएको थियो। अन्तमा, युजेनिक्सले चयनको माध्यमबाट मानिसहरूको आनुवंशिक सामग्रीलाई परिष्कृत गर्ने लक्ष्य राख्यो। ओलम्पिकको भावनामा सुन्दरता र बल फेरि धर्म बन्यो। तेस्रो रेचले देख्यो कि यसले कहाँ लैजान सक्छ। आर्य मानिस यही आत्माको अवतार थिए। कमजोर, अपाङ्गता र यहूदीहरूलाई संहार शिविर र इच्छामृत्युद्वारा क्रमशः उन्मूलन गरिन्थ्यो।

संयोगवश, एथलीटहरू र स्कूलका बच्चाहरूको शारीरिक प्रशिक्षण सधैं सैन्य गलत उद्देश्यहरूसँग सम्बन्धित छ।

यो भावना जीवित छ र ओलम्पिक खेलहरू, फुटबल, बक्सिङ रिंग, सूत्र 1, सौन्दर्य प्रतियोगिताहरू, संगीत प्रतियोगिताहरू, बुलफाइटिङ, टुर डे फ्रान्स र अन्य प्रतियोगिताहरूमा सजिलैसँग चिनिन्छ।

ओलम्पियन आत्माले धेरै ख्रीष्टियनहरूलाई आफ्नो साइरन गीतको साथ खतरनाक पानीमा फसाउन जारी राख्छ ताकि तिनीहरूको विश्वासको जहाज डुबियोस्। किनभने प्रतिस्पर्धामा तिनीहरूले क्रिस्चियनलाई भनिएको कुराको ठीक उल्टो अभ्यास गर्छन्: "जसले मलाई पछ्याउन चाहन्छ उसले आफैलाई र आफ्ना इच्छाहरू त्याग्नुपर्छ, आफ्नो क्रुस उठाउनुपर्छ र मेरो मार्गमा मलाई पछ्याउनु पर्छ" (मत्ती 16,24:XNUMX शुभ समाचार) येशू आत्मत्याग, आत्मत्याग, नम्रता र नम्रता, अहिंसा र सेवाको बाटोमा हिँड्नुभयो। यो भावना सधैं अपवाद बिना उनको शब्द, कार्य र करिश्मा मा महसुस गरिएको थियो। यसरी मात्र उहाँले परमेश्‍वरको प्रेमलाई हाम्रो लागि विश्‍वसनीय बनाउन सक्नुहुन्छ। हामीलाई दुबै तिर लङ्गडा बन्द गर्न, न तातो न चिसो हुन, तर पूर्णतया परमेश्वरको आत्माले भरिपूर्ण हुन बोलाइएको छ।

यस लेखले उनको पुस्तकबाट महत्त्वपूर्ण विचारहरू पुन: प्राप्त गर्दछ, लेखक ब्यारी आर हार्करको सौजन्य अनौठो आगो, ईसाई धर्म र आधुनिक ओलम्पिज्मको उदय सँगै र थप विचारहरूको साथ सम्पादकहरू द्वारा पूरक थियो। २०९ पृष्ठको पुस्तक सन् १९९६ मा प्रकाशित भएको थियो र पुस्तक पसलहरूमा उपलब्ध छ।

पहिलो पटक जर्मन मा प्रकाशित स्वतन्त्र जीवनको लागि आधार, 2-2009