Bijbelstudie onder mennonieten: wonderen in Bolivia en Mexico

Bijbelstudie onder mennonieten: wonderen in Bolivia en Mexico
familie Engelman

De Duitse school in San Ramón vergroot haar invloed. Door Marc Engelman

Donkere wolken drongen steeds dreigender onze kant op. In de verte zag je de regen vallen. Regen brengt zegeningen, maar op dit moment hadden we absoluut geen regen nodig. We stonden op het punt de fundering voor de nieuwe slaapzaal/gezondheidscentrum te storten en het laatste wat we nodig hadden was regen. Arbeiders waren druk bezig met het storten van het vloeibare beton, maar de regen kwam steeds dichterbij. We baden vurig tot God om de regen af ​​te weren. We waren vol vertrouwen dat God nog een wonder zou doen zoals Hij deed met het eerste gebouw. Toen voelde ik de eerste regendruppels op mijn huid. Hoe was dat mogelijk? We hadden gebeden. Rondkijkend zagen we dat de echte regenbui om ons heen naar beneden kwam. De paar regendruppels waren slechts de uitlopers. We zagen zelfs een dubbele regenboog (afgebeeld) als een belofte van Gods genade aan ons. Opnieuw had God de wolken gescheiden en ons toegestaan ​​de fundering droog te gieten. Pas toen we helemaal klaar waren begon het langzaam te regenen. De hele volgende dag regende het lekker zacht op de inmiddels gestorte fundering en behoedde ons voor het water geven. Gods perfecte timing!

Nieuwe vrijwilligers en vacatures

In januari hebben we nieuwe vrijwilligers uit Europa gekregen die ons hier in onze bediening helpen. Franz en Andy Nusime uit Oostenrijk helpen ons op de lagere school met wiskunde en Duits, samen met Julika Jakupec uit Noord-Duitsland, die algemene kennis en andere vakken heeft aangenomen. Haar zus Carolin Jakupec werkt op de kleuterschool met de kleintjes. We zijn dankbaar voor iedere vrijwilliger die zich met hart en ziel inzet voor God en de mensen. In juni van dit jaar gaan Jason, Anni en Tabea ons verlaten naar Duitsland en momenteel zijn we nog op zoek naar een vervanger in de muziek- en basisschool. Ken je iemand die interesse heeft, stuur dan gerust mijn contactpersoon door.

Grote haast naar de studentenplekken

Begin februari was het tijd om aan een nieuw schooljaar te beginnen. We zijn begonnen met 28 studenten in 4 klaslokalen - van de kleuterschool tot de 6e klas. De ouders, van wie velen anders nooit naar een adventsdienst zouden komen, woonden ook de openingsdienst van de school bij. Sindsdien zijn er een paar maanden verstreken en we zijn God zo dankbaar dat we persoonlijke lessen hebben kunnen geven, ongestoord door een virus. Daar zijn de kinderen ook heel dankbaar voor. De leerkrachten zijn al goed ingeburgerd en de ouders zijn dankbaar dat hun kinderen bij ons op school kunnen zitten. Tijdens de aanmeldingsfase vooraf was er een grote drukte en veel ouders waren geïnteresseerd om hun kinderen naar ons toe te sturen. Helaas hebben we er veel moeten annuleren omdat we de grenzen van onze schoolcapaciteit bereiken. We zitten immers nog in een tijdelijk schoolgebouw, dat in eerste instantie bedoeld was als woning voor de huisvesting van leerkrachten. We hopen en bidden dat God ons op een dag een apart schoolgebouw zal geven waar we ook de middelbare school kunnen aanbieden tot en met de 12e klas.

Missionaire reis naar Mexico

Eind maart was er een bijzondere zendingsreis buiten Bolivia. Sinds de pandemie heb ik contact gehad met Tina, een adventistische zuster in Mexico, die destijds onze video's ontving en doorstuurde. Ze is een voormalige doopsgezinde maar is al vele jaren gedoopt en is betrokken geweest bij de Spaanstalige Adventkerk in Cuauthemoc, Mexico. God heeft het echter op haar hart gelegd om haar doopsgezinde familie en vrienden de hand te reiken. De lokale Mexicaanse vereniging probeert al jaren de 140.000 mennonieten in deze grote kolonie in de staat Chihuahua, in het noorden van Mexico, te bereiken, maar tevergeefs. Eind 2021 ontstond het idee dat ik daar 2 weken zou reizen om ze ons zendingsmateriaal te laten zien en te kijken welk zendingswerk daar gedaan zou kunnen worden. Gezegd en gedaan. De lokale adventisten betaalden mijn vlucht, dus ik kon half maart naar Mexico vliegen.

100ste verjaardag van de Mennonieten

Daar vierden ze dit jaar het 100-jarig bestaan ​​van de mennonieten in Mexico.Als je daar bent, merk je al snel dat de mennonieten daar veel verder ontwikkeld zijn dan in Bolivia. Er zijn hele bedrijfstakken en bedrijven die tot in Canada en Zuid-Amerika zijn verbonden. De mennonieten zelf zijn ook veel opener en minder verlegen om over hun geloof te praten en nieuwe dingen te leren.

We begonnen met bezoeken en nodigden familie en vrienden van Tina uit voor avondlezingen over actuele profetische onderwerpen in de privéwoning van onze gelovige zuster Tina. Velen waren geïnteresseerd, maar niet allemaal kwamen. Maar de aanwezigen kwamen vrijwel regelmatig naar alle lezingen. Door deze groep, die samengroeide, kon een huisgroep worden opgericht, die nog steeds samenkomt en doorgaat met discipelschapsthema's.

Gesprek met een doopsgezinde

Als ik terugdenk aan onze bezoeken aan de kolonie, herinner ik me Bernhard. Hij vertelt mensen graag over Jezus. Overal waar hij gaat. We bezochten hem op een middag. Het was al avond en koud. We gingen in zijn garage zitten, waar het nog steeds hard waaide. Dus spraken we over de avonden en de afzonderlijke onderwerpen. We kwamen toen ook naar de sabbat en hij zei dat dat allemaal niet zo belangrijk zou zijn als je alleen Jezus in je hart hebt. Zo zagen we het niet, maar toch hadden we een leuk gesprek. Uiteindelijk was hij zo blij dat we hem bezochten dat hij ons meerdere keren bedankte. Toen vroeg hij me wie de vlucht had betaald. Hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn en gaf me 500 pesos (ongeveer $ 25) om ons te steunen. Ik heb het geld toen aan mijn broers en zussen gegeven. De volgende dag belde hij Jakob, mijn metgezel, opnieuw en vertelde hem hoe blij hij was met het bezoek. Dat soort dankbaarheid krijg je niet vaak.

Geschiedenis van doopsgezinde adventisten in Mexico

Tijdens mijn bezoeken daar heb ik ook Johann leren kennen, die naar de Adventkerk komt en zich al vele jaren laat dopen. Hij raapte afval op van een aantal families en zag af en toe de interessante omslagen van afgedankte adventistische tijdschriften, waarvan hij er enkele mee naar huis nam om te lezen. Dit bracht hem in contact met de adventisten. De eerste doopsgezinde adventist in Chihuahua was Tina's vader, Henry. Hij was eigenlijk alleen maar een christen in naam. Hij vond niet veel zin in zijn geloof, dus probeerde hij zijn hart te kalmeren met alcohol. Op een dag kreeg hij bezoek van een boekevangelist die met hen sprak en boeken achterliet. Heinrich vertelde zijn vrouw dat ze deze boeken nooit zouden lezen en dat ze ze moest weggooien. Maar zijn vrouw zag de dingen anders en verstopte de boeken dus stiekem zonder ze zelf te lezen. Enige tijd later was iedereen op een begrafenis. In de kerk sprak een doopsgezinde predikant over het Millennium, wat interessant klonk. Bij het graf hield een andere predikant ook een korte toespraak over het millennium, maar hij zei precies het tegenovergestelde van wat de vorige spreker had gezegd. Dat maakte de vader achterdochtig. Slechts één versie kan waar zijn, niet beide! Tijdens de lunch thuis deelde hij zijn gedachten met de vrouw. Hadden ze niet al boeken gekregen van iemand over dit onderwerp? Maar toen herinnerde hij zich dat ze waren weggegooid. Tot zijn grote verbazing haalde zijn vrouw toen de boeken van de boekevangelist tevoorschijn. Hij begon de boeken intensief te bestuderen. De alcohol en enkele van zijn andere slechte gewoonten waren volledig vergeten. Hij had maar één doel: hij wilde de waarheid achterhalen - de hele waarheid! Hij las de boeken dag en nacht. Hoewel hij veel nieuwe dingen leerde, was het allemaal logisch en gebaseerd op de Bijbel. Uiteindelijk leerde hij de Adventkerk via de boeken kennen en werd hij uiteindelijk gedoopt. Zijn vrouw volgde twee weken later het doopwater in. Beiden waren het eerste en enige getrouwde stel in de hele kolonie. Zijn kinderen waren toen volwassen en slechts twee van hen besloten het nieuwe geloof te volgen: Abram en Tina, de gelovige zuster die mij in contact bracht met Mexico.

Haar broer Heinrich was al op jonge leeftijd geïnteresseerd in het geloof. Op achtjarige leeftijd vroeg hij zijn toenmalige schoolleraar of de Bijbelse sabbat de juiste rustdag was. Op dat moment kreeg hij geen antwoord! Toen ik daar in maart van dit jaar op bezoek was, hoorde ik van hem dat hij na al die jaren nog steeds geïnteresseerd was in het onderwerp sabbat, maar nog steeds vragen had. Zo hebben we elkaar leren kennen. Hij stelde me vragen over schijnbare "anti-sabbat"-teksten in Kolossenzen 2,16:1 en 16,1 Korintiërs XNUMX:XNUMX. Op een avond na de lezing gingen we rustig zitten en ik legde hem de achtergrond van deze teksten uit. Ik wachtte op bezwaren, maar die kwamen niet. Hij was tevreden met de antwoorden. Aan het einde van het gesprek vroeg ik hem: "En wat nu? Zou je de sabbat willen houden?' Eerst zei hij niets. De volgende avond vroeg ik hem weer wat hij met de sabbat ging doen. Hij zei: "Als er een Duitse gemeente is die de sabbat viert, ben ik er meteen!" Ik vertelde hem dat we plannen hadden om een ​​Duitse gemeente in de kolonie te beginnen. Op dit moment zijn we samen met de Noord-Mexicaanse Vereniging op zoek naar een Duitstalige familie met een medische achtergrond die daar een gezondheidsmissie onder de Mennonieten kan starten.

Als ik terugdenk aan de lezingen, komt het onderwerp van Daniël 7 in me op. Het onderwerp van de sabbat komt ter sprake via de kleine hoorn, omdat hier geprofeteerd was dat deze macht "seizoenen en de wet" zou veranderen. En dat heeft op zijn beurt te maken met het veranderen van de heiligheid van de sabbat in de zondag. We hadden het onderwerp op de avonden ervoor al uitgesteld ten gunste van een andere lezing. Nu was het zondagavond en bleken er zich die avond meer gasten dan normaal te hebben aangemeld. Er was ook een familie die 3 uur extra reed. Het was 30 minuten voordat de avond begon. We vroegen ons af: moeten we het onderwerp weer uitstellen? Hoe zouden de nieuwe gasten dat opvatten? Welk onderwerp paste nu het beste bij de situatie? We waren onzeker. Ik ging in gebed en legde mijn verzoek aan God voor. Uiteindelijk kreeg ik de zekerheid om het geplande onderwerp over Daniël 7 vast te houden. Spannend zou het zeker zijn!

Ik heb het onderwerp zoals de andere avonden ervoor zonder incidenten doorgenomen. Iedereen luisterde met belangstelling. Na afloop was er nog tijd voor vragen of opmerkingen. Ik verwachtte tegenwind of grote vraagtekens. Maar zoiets gebeurde niet. Ik was verrast. Toen zei een vrouw van de familie die drie uur reed: "Ik weet zeker dat we de sabbat moeten houden! Maar dat doen we niet! We weten dat de katholieke kerk de sabbat heeft veranderd! Maar hoe moeten we de sabbat houden?” Haar antwoord en vragen verbaasden ons allemaal. Dat hadden we zeker niet verwacht. Deze vragen leidden vervolgens tot een heel goed gesprek – ook met de andere gasten. Iedereen nam het onderwerp goed op. Aan het eind van mijn tijd daar, nodigde diezelfde familie mij van verder weg uit om een ​​lezingenreeks met hen te geven in de Doopsgezinde Kerk. Ik ben opgewonden om te zien wanneer God me de kans zal geven om dat te doen. Ik wil dit jaar - nu de deuren open zijn - de interesse blijven nastreven.

Terug in Bolivia

Ik wil deze nieuwsbrief graag afsluiten met een klein verhaaltje uit ons dagelijkse schoolleven: Deze week bezocht een vrouw ons op school om haar driejarige zoontje in te schrijven voor onze basisschool. Je kunt in dit land altijd van school veranderen aan het einde van het trimester. Ze vertelde dat haar zoon gedragsproblemen had en dat ze een goede school voor hem zocht. Ze had kennissen gesproken en zij hadden haar onze school aanbevolen met de opmerking: “Kinderen daar veranderen hun gedrag ten goede!” Wat een getuigenis van wat God doet onder de kinderen hier op onze school! Wij zijn de enige christelijke privéschool binnen een straal van 70 km. God is geweldig! Hij doet zijn werk – in ons en door ons! En wij wensen jou hetzelfde!

hoop voor bolivia.de
Een project van de Vereniging Baden-Württemberg

Uit: Nieuwsbrief Bolivia Project #17, mei 2022

Laat een bericht achter

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Ik ga akkoord met de opslag en verwerking van mijn gegevens volgens EU-DSGVO en accepteer de voorwaarden voor gegevensbescherming.