Over de bereidheid om je comfortzone te verlaten voor Gods Woord. Door Richard Elofer

rabbijn Jaakov Dovid Wilovsky, bekend als Ridvaz (spreek uit: Ridwaas), had een heel interessant leven. Hij werd in 1845 in Litouwen geboren en woonde later enige tijd in Chicago voordat hij daarheen verhuisde Eretz Israël emigreerde en bracht de rest van zijn leven door in Tzefat woonde in het noorden van Galilea.

Op een dag liep er een man tegenaan school (Jiddisch voor synagoge) in Tzefat en zag het Ridvaz Ga voorovergebogen zitten en huil bitter. De man rende naar de Ravom te zien of hij hem kon helpen. "Wat is er?" vroeg hij bezorgd. ‘Niets,’ antwoordde hij Ridvaz. "Het is alleen zo dat het vandaag de Yahrzeit is (de verjaardag van de dood van mijn vader)."

De man was verbaasd. De vader van Ridvaz moet meer dan een halve eeuw geleden gestorven zijn. Hoe kon de Rav nog steeds zulke bittere tranen huilen over een familielid dat zo lang geleden was overleden?

"Ik huilde", legde hij uit Ridvaz, “omdat ik dacht aan de diepe liefde van mijn vader voor de Thora.”

De Ridvaz illustreerde deze liefde aan de hand van een incident:

Toen ik zes jaar oud was, huurde mijn vader een privéleraar in om met mij Thora te studeren. De lessen gingen goed, maar mijn vader was erg arm en na een tijdje kon hij de leraar niet meer betalen.

»Op een dag stuurde de leraar me naar huis met een briefje. Er stond dat mijn vader al twee maanden niets had betaald. Hij stelde mijn vader een ultimatum: als mijn vader niet met het geld op de proppen kwam, kon de leraar mij helaas geen les meer geven. Mijn vader was ontzet. Hij had op dit moment echt nergens geld voor, en zeker niet voor een privéleraar. Maar hij kon de gedachte ook niet verdragen dat ik zou stoppen met leren.

Die avond in de school Mijn vader hoorde een rijke man met zijn vriend praten. Hij zei dat hij een nieuw huis aan het bouwen was voor zijn schoonzoon, maar dat hij geen stenen voor de open haard kon vinden. Dat was alles wat mijn vader wilde horen. Hij snelde naar huis en demonteerde zorgvuldig de schoorsteen van ons huis, steen voor steen. Vervolgens overhandigde hij de stenen aan de rijke man, die hem er veel geld voor betaalde.

Gelukkig ging mijn vader naar de leraar en betaalde hem het openstaande maandsalaris en dat voor de komende zes maanden.

“Ik herinner me die koude winter nog goed”, vervolgde hij Ridvaz voortgezet. »Zonder open haard konden we geen vuur aansteken en het hele gezin leed vreselijk onder de kou.

Maar mijn vader was er vast van overtuigd dat hij zakelijk gezien een goede beslissing had genomen. Uiteindelijk was al het lijden het waard als ik daardoor de Thora kon bestuderen. «Uit: Shabbat Shalom Nieuwsbrief, 755, 18 november 2017, 29. Cheshvan 5778
Uitgever: World Jewish Adventist Friendship Center

Aanbevolen koppeling:
http://jewishadventist-org.netadventist.org/