Dlaczego ten świat pełen grzechu i cierpień wzdycha przez prawie dwa tysiące lat od śmierci Jezusa? Przez Dave'a Fiedlera

Czas czytania: 20 minut

Pragnienie zbawienia jest podstawową tęsknotą każdego człowieka. Chociaż rzadko jesteśmy na tyle bezpośredni, by powiedzieć: „Mówiłem ci!”, naturalnie odczuwamy pewną satysfakcję, gdy inni widzą, że nasz punkt widzenia był słuszny. To też niekoniecznie jest złe. Jednak duma ma tendencję do inspirowania chęci dewaluacji innych lub wywyższania się. Niemniej jednak życzenie jest uzasadnione, aby inni uznali za prawdziwe i słuszne to, co również jest prawdziwe i słuszne.

Podobnie jak ludzie, których stworzył, Stwórca również wyczekuje dnia swego zbawienia. Przez kilka tysięcy lat cierpliwie podążał kosztownym kursem ukazywania dobroci i konieczności swoich zasad rządzenia. W całej historii naszej wspólnoty spotykamy się z powracającym tematem, wyjątkowym spostrzeżeniem Adwentystów: charakter wierzących będzie w pełni odzwierciedlał obraz Jezusa w ostatnim pokoleniu. Będą żyć bez grzechu w czasie ucisku, rehabilitując w ten sposób Boży charakter, usprawiedliwiając go i zachowując Jego chwałę. Jest kilka aspektów tego scenariusza, które zasługują na naszą uwagę.

• Dlaczego Bóg w ogóle miałby podążać taką drogą?
• Dlaczego po prostu nie ogłosi, że ma rację?
• Dlaczego ryzykuje udział w demonstracji?
• Dlaczego poświęca na to czas?
• Dlaczego miałby czekać, aż „ostatnie pokolenie” podejmie bezprecedensowe wyzwanie?

Denn czas jest drogi – nie tyle w walucie ludzkiej, ile w walucie droższej: cierpieniu. Z każdym nowym dniem miliony mieszkańców tej grzesznej planety zbierają straszne żniwo. Sam Bóg cierpi bardziej niż oni, o wiele więcej, czego nie jesteśmy w stanie pojąć i rzadko rozważać.

"Przez większość czasu, kiedy ludzie myślą o tym, co by się stało, gdyby zwolnili lub przyspieszyli głoszenie ewangelii, myślą o świecie io sobie. Niewielu myśli o Bogu lub o bólu, jaki grzech zadaje naszemu Stwórcy. Całe niebo cierpiało agonię Jezusa, ale jego cierpienie nie zaczęło się i nie skończyło wraz z objawieniem się jako człowieka. Krzyż objawia naszym przytępionym zmysłom ból, jaki grzech zadał Bożemu sercu od samego początku. Każde odstępstwo od prawa, każdy okrutny czyn, każde niepowodzenie ludzkości w zejściu z kursu wyznaczonego przez Boga powoduje u Niego wielki smutek”.Edukacja, 263; por. edukacja, 217)

cierpienie ma znaczenie. To strata czasu. Gdyby nie było cierpienia, moglibyśmy pomyśleć, że Bóg nie miałby motywacji do zajmowania się problemem grzechu teraz, ale dopiero za kilka milionów lat. Jeśli nie było cierpienia, po co miałby się spieszyć?

Ale cierpienie jest mieczem obosiecznym. Chociaż zapewnia nas, że Bóg ma wystarczające powody, by szukać rozwiązania „wielkiego boju”, to jednocześnie stawia pytanie: dlaczego pozwala, by cierpienie się przedłużało?

Dlaczego Bóg nie kładzie kresu cierpieniu?

Być może nie jesteśmy w stanie ogarnąć wszystkiego, co dotyczy tego problemu. Ale musimy przyznać, że obecny stosunek Boga do ciągłego istnienia grzechu musi należeć do jednej z czterech kategorii:

• Nie może znieść grzechu.
• On może znieść grzech, ale nie chce.
• Może znieść grzech, ale nie jest to dla niego wystarczająco ważne.
• Może znieść grzech, ale ma wystarczająco ważne powody, aby usprawiedliwić przyzwolenie na grzech przez pewien czas.

Nawet bez przygotowania teologicznego widzimy, że pierwsze trzy możliwości są beznadziejnie sprzeczne ze świadectwem natchnienia. Jeśli grzech nie powoduje cierpienia, można by pomyśleć, że nie byłoby potrzeby usuwania go ze wszechświata lub nie byłoby go wcale. Jeśli grzech powoduje cierpienie tylko grzesznych stworzeń, można by podejrzewać, że Bogu brakuje współczucia potrzebnego do usunięcia grzechu ze wszechświata. Ponieważ jednak zarówno sam Stwórca, jak i Jego stworzenia cierpią z powodu grzechu, oczywiste jest, że musi istnieć ważny powód opóźniający usunięcie grzechu. Powstaje pytanie: „Jaki powód może opóźnić usunięcie grzechu?” Na szczęście istnieją odpowiedzi na to pytanie:

„Dlaczego pozwolono, aby wielka walka trwała przez wieki? Dlaczego Szatan nie został zgładzony, kiedy rozpoczął swój bunt? - Aby wszechświat został przekonany o sprawiedliwym traktowaniu zła przez Boga, a grzech otrzymał wieczne potępienie. W planie zbawienia są wzloty i upadki, których nawet w wieczności nasz duch nigdy w pełni nie pojmie — cuda, które aniołowie pragną zrozumieć” (Edukacja, 308; Widzieć. Edukacja, 252)

„Bóg w swojej mądrości nie użył przymusu, aby stłumić bunt szatana. Takie środki raczej wzbudziłyby współczucie dla Szatana i wzmogły jego bunt, niż osłabiły jego moc. Gdyby Bóg najpierw ukarał bunt Szatana, wiele innych istot zobaczyłoby, że Szatan został skrzywdzony i poszło za jego przykładem. Konieczne było, aby miał czas i możliwość rozwinięcia swoich fałszywych zasad.« (Znaki czasu, 23 lipca 1902)

„Wielki bóg mógł w jednej chwili wyrzucić tego arcy-oszusta z nieba. Ale to nie było jego zamiarem… Gdyby Bóg użył swojej mocy, aby ukarać tego arcybuntownika, zniechęceni aniołowie by nie wyszli. Bóg wybrał więc inną drogę. Chciał, aby całe zastępy niebieskie jasno zrozumiały Jego sprawiedliwość i sąd.« (Duch proroctwa 1, 21)

„Wszechmądry Bóg pozwolił szatanowi kontynuować swoje dzieło, dopóki duch niezadowolenia nie dojrzeje do otwartego buntu. Jego plany musiały się w pełni rozwinąć, aby wszyscy mogli zobaczyć ich prawdziwą naturę i cel. Lucyfer zajmował niezwykle wysoką pozycję jako namaszczony cherubin; był bardzo kochany przez istoty niebiańskie i miał na nie wielki wpływ… Z wielką wprawą przedstawił swoje stanowisko i realizował swoje zamiary za pomocą sprzeczek i oszustw. Jego moc zwodzenia była bardzo duża. Pod płaszczykiem nieprawdy zyskał przewagę. Nawet wierni aniołowie nie mogli w pełni przejrzeć jego charakteru ani zobaczyć, dokąd prowadzi jego dzieło.« (Wielka kontrowersja, 497; Widzieć. Wielka walka, 499)

Trudność z tymi odpowiedziami pozostaje czynnikiem czasu. Każdy z tych punktów wyjaśnia, dlaczego Szatan nie został zniszczony, gdy upadł. Ale co teraz? Czy nie minęło wystarczająco dużo czasu, aby wszyscy przejrzeli jego intencje?

Czy bitwa na Kalwarii nie została już wygrana?

W tym momencie zeznania stają się nieco bardziej złożone. Niektóre wypowiedzi Ducha Proroctwa sprawiają wrażenie, że kwestie krzyża zostały ostatecznie rozwiązane. Inne oświadczenia wyraźnie wskazują, że są one nadal otwarte. Na przykład:

„Życie Jezusa było najpełniejszą i gruntowną rehabilitacją (zbawienie honoru) prawa Jego Ojca. Jego śmierć potwierdziła niezmienność prawa. « (Ten dzień z Bogiem, 246)

»Plan zbawienia miał jeszcze szerszy, głębszy sens niż zbawienie człowieka. Jezus przyszedł na ziemię nie tylko po to, aby mieszkańcy naszego małego świata zachowywali Jego prawo tak, jak powinno być, ale aby odkupić charakter Boga przed wszechświatem... Akt śmierci Jezusa dla zbawienia ludzkości nie tylko udostępnił niebo ludziom człowieka, ale zrehabilitowany przed całym wszechświatem, tak jak Bóg i Jego Syn spotkali się z buntem szatana. Zapewnił trwałą ważność prawa Bożego i objawił naturę i konsekwencje grzechu.« (Patriarchowie i prorocy, 68-69; Widzieć. patriarchów i proroków, 46)

„Dopiero po śmierci Jezusa prawdziwy charakter Szatana stał się jasny dla aniołów i nieupadłych światów. Dopiero wtedy ujrzeli wykręty i oskarżenia niegdyś wywyższonego anioła we właściwym świetle. Teraz okazało się, że jego rzekomo nieskazitelny charakter był zwodniczy. Jego głęboki plan ustawienia się na wyłączną władzę został zrealizowany. Jego kłamstwa były widoczne dla wszystkich. Władza Boża została ustanowiona na zawsze. Prawda zatriumfowała nad nieprawdą.« (Znaki czasu, 27 sierpnia 1902)

Choć takie stwierdzenia mogą brzmieć same w sobie, jest jeszcze jeden trop. Chociaż niektórzy będą skłonni dostrzec w tym „sprzeczność”, jasne jest, że sama Ellen White nie widziała czegoś takiego. Mówiąc o skutkach ofiary Jezusa, zauważyła, co następuje:

»Szatan zdał sobie sprawę, że jego maska ​​została zerwana. Jego postępowanie zostało objawione nieupadłym aniołom i całemu niebu. Przedstawił się jako morderca. Przelawszy krew Syna Bożego pozbawił się wszelkiej sympatii istot niebieskich. Odtąd jego praca była ograniczona. Bez względu na to, jaką postawę przyjął, nie mógł już dłużej czekać, aż aniołowie, gdy przyjdą z niebiańskich dziedzińców, oskarżą braci Jezusa o noszenie przed nimi nieczystych, poplamionych grzechem szat. Ostatnia więź miłości między niebem a szatanem została zerwana.
Jednak Szatan nie został wtedy zniszczony. Nawet teraz aniołowie nie rozumieli wszystkiego, z czym wiązała się wielka walka. Zasady, o które chodzi, nie zostały jeszcze w pełni ujawnione, a dla dobra człowieka szatan musi nadal istnieć. Ludzie, podobnie jak aniołowie, muszą rozpoznać wielki kontrast między księciem światłości a księciem ciemności i zdecydować, komu służyć.« (Pragnienie Wieków, 761; Widzieć. Jedyny – Jezus Chrystus, 762-763)

Dlaczego 4000, a potem znowu 2000 lat?

Dlaczego dopiero cztery tysiące lat zajęło nieupadłym istotom ujrzenie Szatana w jego prawdziwym świetle? „Przedstawił się jako morderca.” Czy to nie było jasne od czasów Kaina? Ile było milionów morderców? Nie byli policzeni?

Nie – przynajmniej nie jako przekonujący dowód. Nic w tłumionym bólu przez cztery tysiące lat nie było tak wymowne jak ukrzyżowanie. Z jednego prostego powodu: wszyscy, którzy umarli wcześniej, byli grzesznikami. Szatan miał doskonałą wymówkę. To Boże prawo, a nie Jego, mówiło, że grzesznicy muszą umrzeć. Dopiero przy śmierci Chrystusa zostało objawione, że szatan zabije niewinną istotę.

Jeszcze bardziej zdumiewające jest jednak to, że po krzyżu konieczne są dodatkowe dowody. Co to może być? Czy śmierć Jezusa nie wystarczy, aby odsłonić diabelską naturę szatana i grzechu?

Aby dokładniej zbadać te pytania, zastanówmy się nad znaczeniem i naturą wysiłków Boga, by ocalić Jego chwałę. Przede wszystkim ważne jest, aby honorowe zbawienie nie było tylko przejawem większej mocy lub mądrości. Honorowe zbawienie obejmuje obalenie określonych zarzutów. Natychmiastowe unicestwienie Szatana uciszyłoby go, ale nie oddaliłoby jego oskarżeń. To wyraźnie pokazuje pierwotną decyzję Bóstwa: rządowe zasady Lucyfera miały czas na rozwinięcie się. Zauważ też, że zbawienie honoru wymaga jasnych dowodów. Niezależnie od tego, co twierdzą obie strony, problem pozostaje nierozwiązany, dopóki obiektywne dowody nie ustalą, kto ma rację.

Ta uwaga może być od razu oczywista, ale jej implikacje są głębokie w kontekście planu zbawienia. Jeśli o problemach wielkiej walki rozstrzygnie praktyczny pokaz, to prawdopodobnie widzowie będą mogli wyciągnąć własne wnioski. Nieupadłym istotom łatwo w to uwierzyć. Ale weź pod uwagę, że ludzkość musi również zdecydować, każdy osobiście dla siebie.

Bardzo praktyczna trudność wynika tutaj z ludzkiej słabości. Oszustwa Szatana są tak sprytne, że potrzeba było czterech tysięcy lat, aby wygnać z anielskich serc wszelkie uczucie do niego. Jak więc można oczekiwać, że mężczyzna podejmie decyzję w ciągu zaledwie około siedemdziesięciu lat? – jest o wiele mniej inteligentny i znacznie mniej dostrzega dostępne dowody. Na pierwszy rzut oka to pytanie może wydawać się niepoważne, ale prosta odpowiedź, której udzielamy, uruchamia cały łańcuch nowych pytań.

Odpowiedź jest chyba tylko jedna: każdy jest testowany tylko na tym, co sam może ocenić. Ponieważ granice ludzkiej śmiertelności nie pozwalają na luksus kilku tysięcy lat na decyzję. Często mówimy: Człowiek jest odpowiedzialny tylko za światło, które otrzymuje. Innym aspektem tego samego problemu jest obietnica Pana: „Wierny jest Bóg, który nie dopuści, abyście byli kuszeni ponad siły wasze” (1 Koryntian 10,23:XNUMX).

Oznacza to, że ludzkość została do pewnego stopnia chroniona przed oszustwami diabła. Nie oznacza to jednak, że przejrzymy je szybciej niż światy, które nie upadły, ale że nie spotkaliśmy ich wszystkich. Mówiąc prościej, Bóg uniemożliwił diabłu przedstawienie nam swoich najbardziej przekonujących argumentów, ponieważ po prostu nie bylibyśmy w stanie sobie z nimi poradzić.

Dla nas może to brzmieć uczciwie i sprawiedliwie; ale pomyślmy przez chwilę, jak widzi to diabeł. Postawmy się na jego miejscu. Czy to by nas przekonało? Czy uznalibyśmy to za sprawiedliwe? A co sądzą o tym nieupadli aniołowie? Jeśli zbawienie ma nastąpić na scenie świadomej decyzji i inteligentnej oceny sprzecznych roszczeń, to taka cenzura wrogich argumentów poważnie zagraża wszelkim dowodom ludzkiej lojalności.

Problem staje się jeszcze gorszy, gdy uwzględni się przypadek tych, którzy od dawna nie żyją. Jeśli Pan proponuje wprowadzenie do rodziny Bożej wielu zmartwychwstałych, którzy nigdy nie słyszeli „najlepszych” argumentów Szatana, czy nie należy się spodziewać, że nieupadli aniołowie będą odczuwać spory dyskomfort? Rozważ to: zaledwie kilka tysięcy lat temu podobnie myślący ludzie Lucyfera byli jej przyjaciółmi i towarzyszami. Jeśli aniołowie mogli upaść tak nisko, jaka jest gwarancja dla tych niesprawdzonych, grzesznych ludzi?

Aby rozwiać obawy upadłych i nieupadłych aniołów, Pan musi zrobić dwie rzeczy. Musi pokazać, że ludzkość może stawić czoła i pokonać całą gamę oszustw grzechu. Musi również pokazać, że istnieje rozpoznawalny czynnik, który zawsze jest związany z tym zwycięstwem. Innymi słowy, wszyscy, którzy przezwyciężają grzech, potrzebują wspólnej cechy. Tej cechy nie może posiadać nikt, kto nadal grzeszy pomimo możliwości jej nabycia. Musi istnieć pewna cecha wyróżniająca, która zawsze prowadzi do całkowitego zwycięstwa.

Po udowodnieniu tych dwóch faktów można logicznie wywnioskować, że ci, którzy umarli i mieli ten szczególny znak, odrzuciliby oszustwa diabła, gdyby mieli czas i okazję. Dzięki temu jednemu atrybutowi mogą być bezpiecznie przyjęci do wspólnoty nieba.

Sprawiedliwość naprawdę przychodzi przez wiarę

Wszystko to może wydawać się nowe, ale jesteśmy całkowicie z powrotem na dobrze znanych ścieżkach teologicznych. Istotną cechą, nieuniknioną różnicą między sprawiedliwymi a niegodziwymi, jest nic innego jak „wiara”.

Być może teraz lepiej rozumiemy, że po życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa potrzebne są dodatkowe dowody. Widoczne są dwie kwestie - jedna od diabła, a druga od nieupadłych mieszkańców wszechświata. Wciąż czekają na rozwiązanie. Ponieważ oba punkty dotyczą namacalnych wyborów pojedynczego, upadłego, grzesznego człowieka, nie powinno dziwić, że ofiara Jezusa nie mogła bezpośrednio dostarczyć niezbędnych dowodów. Ale strzeżcie się zwarcia, że ​​człowiek jest źródłem własnego zbawienia lub zbawienia Pana. Nawet jeśli ludzkość odgrywa pewną rolę, wieczną prawdą jest, że wszystkie dobre rzeczy pochodzą od Boga. Jeśli jakikolwiek człowiek, gdziekolwiek i kiedykolwiek, żyje w posłuszeństwie prawu Bożemu, zawdzięcza to mocy Jezusa.

W gruncie rzeczy czynnik ludzki w ratowaniu czci Bożej był niewiele więcej niż czynnikiem opóźniającym. Krzyż obalił wiele oskarżeń szatana, a pomijając ludzkość, wydaje się, że wszechświat już wydał swój werdykt: Bóg jest „niewinny” pod każdym względem.

„Nawet gdyby wszyscy mieszkańcy tego małego świata odmówili posłuszeństwa Bogu, nie pozostałby On bez czci. Mógł zmieść każdego śmiertelnika z powierzchni ziemi w jednej chwili i stworzyć nową rasę, która ponownie zaludniłaby świat i sławiła jego imię. Chwała Boża nie zależy od człowieka.« (Recenzja i Herald, 1 marca 1881, zob. Święte życie, 49)

„Dzieło odkupienia ludzi to nie wszystko, czego dokonuje się przez krzyż. Boża miłość objawia się całemu wszechświatowi. Książę tego świata zostaje wyrzucony, oskarżenia szatana przeciwko Bogu zostały obalone, a oskarżenia, które rzucił przeciwko Niebu, zostały usunięte na zawsze”.Pragnienie Wieków, 625; Widzieć. Jedyny – Jezus Chrystus, 622)

Choć brzmi to zachęcająco, pozostają pytania, które dotyczą ludzkości. Chociaż Jezus rzeczywiście stał się człowiekiem, kwestia ludzkiego posłuszeństwa wydaje się być nierozwiązana. „Szatan oświadczył, że jest niemożliwe, aby synowie i córki Adama przestrzegali prawa Bożego. Oskarżył więc Boga o brak mądrości i miłości. Gdyby nie mogli przestrzegać prawa, byłaby to wina ustawodawcy.« (Znaki czasu, 16 stycznia 1896)

„Pan pragnie obalić zarzuty Szatana poprzez swój lud, ukazując owoce wynikające z przestrzegania właściwych zasad” (Lekcje przedmiotowe Chrystusa, 296; Widzieć. Chrystus naucza przez przypowieści, 211)

Jednakże, gdy ostatnie pokolenie ludu Bożego doskonali swoje charaktery i żyje zgodnie z Jego prawem, Szatan wciąż ma inny argument:

Boże przebaczenie atakowane

„Szatan oświadczył, że u Boga nie ma przebaczenia i że gdyby Bóg przebaczył grzech, to jego prawo przestałoby obowiązywać. Mówi do grzesznika: Jesteś zgubiony.« (Recenzja i Herald, 19 stycznia 1911)

Lud Boży zostaje skonfrontowany z tym argumentem bardzo późno – w czasie „udręki Jakuba” [Jeremiasz 30,7:XNUMX]: Szatan „zna dokładnie grzechy, do których ich kusił, maluje je przed Bogiem w najbardziej jaskrawy sposób kolory i twierdzi, że ten lud, podobnie jak on, zasługuje na wykluczenie z łaski Bożej. Oświadcza, że ​​Pan nie może prawnie przebaczyć ich grzechów z jednej strony, ale zniszczyć go i jego aniołów z drugiej. Uznaje je za łup i żąda wydania mu ich na zniszczenie« (Wielka kontrowersja, 618; Widzieć. Wielka walka, 619)

Chociaż Szatan podnosi tę kwestię jako ostatni argument, nie powinniśmy jej lekceważyć. Jesteśmy przyzwyczajeni do ludzkiego systemu prawnego, w którym przebaczenie jest dowolne. Dlatego twierdzenie diabła, że ​​sędzia wszechświata nie może przebaczyć naszych grzechów, nie robi na nas większego wrażenia. „Oczywiście, że może” – mówimy. »Śmierć na Kalwarii daje mu prawo odpuszczenia grzechów.«

Ale czy nie byłoby złowieszcze, gdyby Szatan użył argumentu, który powinien był zostać obalony przez prawie dwa tysiące lat. Jeśli, jak wskazano powyżej, Szatan ma argumenty, których jeszcze nie obaliliśmy, to pytanie, czy Bóg ma prawo przebaczać, prawdopodobnie nadal znajduje się na jego liście. Ale Pan nigdy nie jest nieprzygotowany. Nawet jeśli szatan nadal wyciąga argumenty na tym podstawowym poziomie, wydaje się, że Pan również ma w zanadrzu argumenty, które zachował specjalnie na ten atak. „Jest jeszcze wiele światła, które ma zabłysnąć w Bożym prawie i ewangelii sprawiedliwości. Kiedy to orędzie zostanie zrozumiane w jego prawdziwym charakterze i głoszone w duchu, rozświetli ono ziemię swoją chwałą.« (Ten dzień z Bogiem, 314)

Ratowanie honoru to długi i trudny proces. Cierpienie milionów mężczyzn, kobiet i dzieci – cierpienie Boga – czyni ich tak niewyobrażalnie drogimi. Czy całe cierpienie jest tego warte?

Tak! Warto, nawet jeśli ratowanie honoru wymaga czasu. Niezależnie od tego, czy proces ten zakończy się za naszego życia, czy nie, warto czekać. Czy nie możemy zrobić więcej niż tylko czekać? Czy nie możemy się upewnić, że nasze działania, nasze decyzje i nasze życie są pełnym świadectwem o Jezusie? Czy nie możemy pracować jak nigdy dotąd i uczyć się jak nigdy dotąd? „Pan pragnie odpowiedzieć na oskarżenia szatana przez swój lud”. Czy nie możemy zastąpić naszej troski o nasze zbawienie większą troską o Boże zbawienie w chwale?

Pan mówi, że Jego wielki plan zabezpieczenia tego, co najlepsze we wszechświecie, ostatecznie zostanie pomyślnie zakończony — z nami lub bez nas.

„Cały wszechświat był świadkiem natury i konsekwencji grzechu. Gdyby od razu całkowicie wykorzenił grzech, przestraszyłby aniołów i zhańbił Boga. Ale teraz unicestwienie grzechu udowodni Jego miłość i ocali jego honor w oczach wszystkich stworzeń wszechświata… Wypróbowane stworzenie już nigdy nie odwróci się od oddania Temu, którego natura została im w pełni objawiona jako natury niezgłębionej miłości i nieskończonej mądrości.« (Wielka kontrowersja, 504; Widzieć. Wielka walka, 507)

Pewnego dnia dzieło ocalenia honoru zostanie zakończone. Dzięki łasce Bożej ludzie mają szansę uczestniczyć w tej sprawie. Czy istnieje silniejsza motywacja do świętości? Jaki jest lepszy powód, by zostać Adwentystą Dnia Siódmego?

Od: Dave Fiedler, Z perspektywy czasu, historia Adwentystów Dnia Siódmego w esejach i fragmentach, 1996, Academy Enterprises, Harrah, Oaklahoma, USA, strony 272-278.