ترجیح می دهم از تن هجرت کنم، از چادر خلاص شوم و با خدا باشم، اما چگونه؟ نوشته جیم وود

زمان مطالعه: 10 دقیقه

"اما ما اطمینان داریم و بیشتر میل داریم که بدن را ترک کرده و در خانه با خداوند باشیم." (دوم قرنتیان 2: 5,8).

برخی می خواهند با استفاده از این آیه ثابت کنند که وقتی می میریم، روح ما از بدنمان رها می شود و در حضور خداوند وارد می شود. آیا این آیه را درست متوجه شدید؟

در نگاه اول، بسیار خوب به نظر می رسد. اما آیا ممکن است ما در اینجا دیدگاه سنتی را اتخاذ کنیم؟ آیا این تعبیر واقعاً قابل بررسی است؟ اجازه بدید ببینم!

نویسنده، پولس، یک مبلغ مذهبی و الهیات در کلیسای اولیه مسیحی است. سخنان او را از متن خارج کردیم. اگر منصف باشیم، اکنون در حال بررسی دقیق تر آن هستیم. بیایید یک فصل به عقب برگردیم تا بفهمیم پولس در اینجا در مورد چه چیزی صحبت می کند. او از زمان خود به عنوان یک مبلغ می گوید و اینکه فداکاری اش چه هزینه ای برای او داشته است.

«ما... مصیبت زده‌ایم... خجالت زده‌ایم... آزار می‌بینیم... رانده شده‌ایم... دائماً به خاطر عیسی در معرض مرگ هستیم.» (دوم قرنتیان 2: 4,8-11) همه اینها، حتی خود مرگ، قابل تحمل است، "بدانیم که کسی که خداوند عیسی را برخیزانید، ما را نیز زنده خواهد کرد." (آیه 14)

پولس مشتاقانه منتظر رستاخیز است

رستاخیز او در اینجا از آن صحبت می کند امید بزرگ مسیحیان است: رستاخیز از مردگان. پولس قبلاً آن را در اولین نامه خود به کلیسای قرنتس شرح داده بود. ظاهراً پولس مشتاقانه منتظر روزی بود که «مردگان زنده خواهند شد» (اول قرنتیان 1:15,52). او چیزی در مورد مرگ که روح را آزاد می کند و اجازه می دهد تا به سوی خدا قیام کند، نمی گوید. او از رستاخیز مردگان در بدنی جدید، دگرگون شده و فساد ناپذیر صحبت می کند (اول قرنتیان 1:15,51-53).

بازگشت به دوم قرنتیان و آنجا به آغاز فصل 2: "زیرا می دانیم که اگر خیمه زمینی ما ویران شود، در آسمان ساختمانی از جانب خدا داریم، خانه ای که دست ساخته نیست و تا ابد باقی خواهد ماند." 5)

محققین موافقند که «خیمه گاه زمینی ما» تصویری از بدن فیزیکی ماست. ترجمه ژنو جدید از «جسدی که ما در اینجا روی زمین در آن زندگی می‌کنیم، خیمه‌ای که روزی ویران خواهد شد» صحبت می‌کند.

با این تصویر کلمه، پولس خیمه گاه را موقتی می بیند که در معرض تخریب است. او آن را با چیز بسیار بهتری مقایسه می‌کند: «بنای بهشتی از جانب خدا، خانه‌ای که با دست ساخته نشده و برای همیشه ماندگار است». کلمات یونانی تصویری از ساختمان محکم و ماندگاری را ترسیم می کنند که توسط خود خدا ساخته شده است، ساختاری که برای همیشه ماندگار خواهد بود.

این زبان مجازی ما را دوباره به یاد رستاخیز می اندازد که پولس در اول قرنتیان 1 توضیح می دهد: "ما تغییر خواهیم کرد." «زیرا این فاسد باید بی فساد را بپوشد و این فانی باید جاودانگی بپوشد.» (آیه 15) این خیمه زمینی برای زندگی جاودانی مناسب نیست. برای همیشه دوام نمی آورد. خداوند بنای بهشتی را آماده کرده است که «با دست ساخته نشده است».

بیایید توجه داشته باشیم که پولس از هیچ حالت میانی پس از خیمه نشینی و قبل از ساختمان ابدی در بهشت ​​صحبت نمی کند. همانطور که به زودی خواهیم دید، او منتظر این وضعیت موقت نیست. از سوی دیگر، ایمان و امید او بر پایان عصر، یعنی روز رستاخیز، که «همه ما دگرگون خواهیم شد» متمرکز است (اول قرنتیان 1:15,51).

"اما ما اطمینان داریم و بیشتر میل داریم که بدن را ترک کرده و در خانه با خداوند باشیم." (دوم قرنتیان 2: 5,8).

آیا این آیه می گوید که روح ما از زندان بدنمان آزاد می شود تا با خداوند باشیم؟ تا اینجا ما زمینه را بررسی کردیم تا ببینیم آیا چنین تفسیری موجه است یا خیر.

فصل قبل (دوم قرنتیان 2) به رستاخیز مردگان «در زمان آخرین شیپور» اشاره می‌کند (اول قرنتیان 4:1-15,51). آیه اول فصل پنجم نیز بدن زمینی را صرفاً یک خیمه توصیف می کند و آن را با «بنای» دائمی که در ابدیت در بهشت ​​خواهیم داشت مقایسه می کند.

بین مرگ و رستاخیز ما "برهنه" هستیم

تا کنون پل چیزی در مورد مرحله میانی نگفته است. اما او در آیات 2 و 3 در این مورد صحبت می کند.

«زیرا در این خیمه ما ناله می‌کنیم که ما را ملبس به مسکن خود، که از آسمان است، بپوشانیم، اگر پوشیده و بی‌لباس یافت شویم.»

در اینجا پولس نارضایتی خود را از بدن زمینی و محدود خود ابراز می کند. سپس از تصویر چادر بدن به تصویر جامه تن می رود. آرزوی قلبی او این است که خانه بهشتی را بپوشد - بنای ابدی خدا در بهشت. او نمی خواهد بی لباس پیدا شود - یعنی کاملاً بدون جسد، مرده.

آیه زیر این موضوع را واضح‌تر نشان می‌دهد: «زیرا ما که در خیمه هستیم ناله می‌کنیم و بار سنگین می‌شویم، زیرا ترجیح می‌دهیم برهنه شویم، بلکه لباس بپوشیم تا چیزهای فانی در زندگی بلعیده شوند.» (دوم قرنتیان 2: 5,4).

حالا او دوباره از بدن به عنوان یک چادر صحبت می کند. در این حالت ناله می کند یا آه می کشد. شاید او حتی غمگین است. چرا؟ زیرا او "بار" است - مصیبت زده، خجالت زده، تحت تعقیب قرار گرفته است، به خاطر عیسی به مرگ محکوم شده است (دوم قرنتیان 2: 4,8-10). او واقعاً آرزو می کند که این مبارزه به زودی تمام شود. اما آیا او می خواهد بمیرد؟ مطلقاً به هیچ وجه! او نمی خواهد مرده، برهنه، «بی لباس» باشد. او می‌خواهد لباس بپوشد، تن بهشتی و ابدی خود را «لباس» کند - بدون اینکه هرگز بمیرد.

فرقه مرگ یا اشتیاق به زندگی؟

پل در اینجا فرقه مردگان را ترویج نمی کند. او به هیچ معلم دروغین دیوانه دلیلی نمی دهد که اعلام کند همه مؤمنان باید خود را بکشند تا بتوانند مستقیماً با خدا به بهشت ​​بروند. نه! او فقط می خواهد از همه چیز مرگ بگذرد. او می‌خواهد که زندگی فانی‌اش «بلعیده شود». او نمی تواند صبر کند تا داستان تمام شود و داستان بعدی شروع شود. من دقیقاً همین احساس را دارم!

"اما ما اطمینان داریم و بیشتر میل داریم که بدن را ترک کرده و در خانه با خداوند باشیم." (دوم قرنتیان 2: 5,8).

بسیاری از مردم این آیه را اشتباه می‌فهمند و فکر می‌کنند که ترک بدن به معنای در خانه بودن با خداوند است. این ممکن است به معنی نزدیک باشد، اما نزدیک است. معادله هجرت و خانه نشینی حاصل مطالعه سطحی است. حداقل منظور پل این نبود.

سوء تفاهم به محض خارج شدن آیه از متن به وجود می آید. متأسفانه، ما معمولاً این کار را انجام می دهیم - از جمله من. [اگر مرا در حال انجام این کار گرفتار کردید، لطفاً این را به من اطلاع دهید!] برای کسانی از ما که به ایده دوگانگی ذهن و بدن پایبند هستیم، زبان در دوم قرنتیان 2: 5,8 البته بسیار راحت است. او برای او تقریبا غیرقابل مقاومت است.

تا کنون دیده‌ایم که پولس می‌خواهد از بدن خسته‌اش - به قول خودش چادرش - رها شود (5,1: 5,2). او مشتاق بدنی جدید است - خانه ای که با دست ساخته نشده است و خدا آن را ساخته است - بدنی فاسد ناپذیر و جاودانه (XNUMX: XNUMX).

از دیدگاه پولس، مرده بودن به معنای برهنه بودن است. او دوست داشت از این برهنگی اجتناب کند (5,3). او با کمال میل از مرگ چشم پوشی می کرد (5,3:5,4). او می‌خواست یکی از کسانی باشد که در نهایت زندگی می‌کنند، «تا آنچه فانی است توسط زندگی بلعیده شود» (XNUMX:XNUMX).

در حال حاضر یک قطعه از زندگی ابدی

و اکنون آیه 5: "اما کسی که ما را برای این منظور آماده کرد، خداست، او نیز به ما جدیت روح را داد." تا ابد در بدنهای کامل زندگی کنید؟ این برنامه اولیه خدا برای ما بود. خدا به ما شواهدی مبنی بر برنامه های خوب خود برای آینده ما می دهد: «جدی روح».

ودیعه مانند هنگام خرید خانه پیش پرداخت است. در اینجا پولس به قدرت تغییر دهنده روح القدس اشاره می کند که در کلیسا و اعضای آن و از طریق آن کار می کند. این سپرده اثبات قدرت تبدیل کننده ای است که ما را کامل و جاودانه می کند.

«بنابراین ما همیشه مطمئن هستیم، زیرا می‌دانیم که تا زمانی که در خانه در بدن هستیم، با خداوند در خانه نیستیم. زیرا ما با ایمان راه می‌رویم و نه با دید.» (5,6.7: XNUMX، XNUMX).

پولس به اطمینان خدا از بدن جدید و جاودانه اعتماد می کند. او تا کنون فقط پیش پرداخت (روح القدس) را دارد، اما فعلا برای او کافی است. او هنوز "در خانه در بدن" است و "در خانه با خداوند نیست." او هنوز در حضور فیزیکی خداوند نیست. اما روح خدا، پیش پرداخت از قبل اینجا و اکنون نزد اوست.

پولس چگونه می تواند تا این حد از این جهان نامرئی مطمئن باشد - چه در مورد روح القدس در حال حاضر و چه در مورد رستاخیز آینده؟ با ایمان!

اکنون به آیه مورد نظر خود می پردازیم: "اما ما اطمینان داریم و می خواهیم بدن را ترک کنیم و در خانه با خداوند باشیم." (دوم قرنتیان 2: 5,8).

ایمان به پولس نسبت به آینده خود اطمینان می دهد، اما او باید با واقعیت فعلی کنار بیاید. اصلا شرایط این دنیا را جذاب نمی بیند. او برده مادی گرایی نیست. او هیچ امید و جاه طلبی برای نگه داشتن او در اینجا ندارد.

او مدت هاست که پل های خود را در پشت سر خود سوزانده است و آماده است تا همه چیز زمینی را پشت سر بگذارد و کاملاً در حضور خداوند باشد.

متن آیه ما روشن می کند که پولس به روحی که در هنگام مرگ بدن را ترک می کند و آزادانه شناور می شود تا با خداوند باشد، اعتقاد نداشت. در عوض، او امیدوار بود که به طور کلی از مرگ بگذرد و بدنی جدید و جاودانه دریافت کند که جایگزین گوشت فاسد و زمینی او شود. فقط می توانید بگویید آمین!

با حسن نیت از www.lltproductions.org (Lux Lucet در Tenebris)