... ynstee fan jostling foar it earste plak. By Stephan Kobes

Lêstiid: 14 minuten

Hagar siet dêr yn triennen. Oerenlang hie se doelleas mei har soan yn 'e woastyn omswalke. No wiene har wetterfoarrieden allegear fuort. Se hie de jonge al yn it skaad fan in boskje litten. Wat moat se dwaan? Wie der net ien dy't har helpe woe? Doe hearde se ynienen in stim:

"Wês net bang! God hat dyn soan skriemen heard." (Genesis 1:21,17)

Se sykhelle opluchting! Der wie hope! Doe gie de stim fierder:

"Gean oerein, nim de jonge en hâld him fêst by de hân, want Ik sil him in grut folk meitsje." (Genesis 1:21,18)

Doe die God har eagen iepen, sadat se in put mei wetter sjen koe. Se folle har hûd fluch mei wetter om de toarst fan har bern te lessen!

Mar wat docht in frou allinnich mei har soan yn 'e woastyn? Hoe kaam Hagar yn it earste plak yn dizze knibbel?

In blik yn it heite hert: doe't Ismael fuortstjoerd waard

Abraham waard beskôge as in machtige prins en bekwame lieder. Sels keningen bewûndere him foar syn opmerklike karakter en unike libben. Hy hie nea yn pronk libbe; mar hy "hie útsûnderlik ryk wurden oan fee, sulver en goud" (Genesis 1:13,2). God hie Abraham ek spesjale geastlike segeningen tasein:

"Ik wol jo segenje en jo de foarfaar meitsje fan in machtich folk. Jo namme sil ferneamd wurde oer de hiele wrâld. Jo moatte sjen litte wat it betsjut as ik immen segenje.« (Genesis 1:12,2 GN)

Mar wa moat beskôge wurde as de rjochtmjittige erfgenamt fan dizze segeningen? Ismael de earstberne? Of Izaäk, de soan fan syn foarste frou?

Abraham hie twa froulju: Sara - syn haadfrou - en Hagar, in Egyptyske slaaf. Hy hie ien bern mei beide froulju. Doe't de beide soannen fan Abraham opgroeiden, makke de fraach sels hokker soan as de wichtichste erfgenamt beskôge wurde soe it hiele kamp. De famylje seine like te ferdwinen út harren formidden. Sara bewearde úteinlik har rjocht as haadfrou en daagde har man út:

'Bring dy slavin en har soan fuort! De soan fan 'e slavefrou moat net ervje mei myn soan Izaäk!" (Genesis 1:21,10)

Der siet in ûngewoane skerpte yn Sara har wurden. Dêrmei joech se oan dat se serieus wie. De famyljekrisis wie op in hichte kommen. Selden hie der sa'n ûnienichheid west tusken Abraham en syn frou Sara. Mar no drige de situaasje te eskalearjen. Abraham frege úteinlik God om advys. Dêrop krige er in ûndûbeld antwurd:

'Wês net tsjin de jonge en de slaaf fuort te stjoeren! Doch alles wat Sara fan jo freget, want allinich de neiteam fan jo soan Izaäk sil it útkarde folk wêze!« (Genesis 1:21,12 Hfa)

God hie in machtswurd sprutsen: Izaäk wie de útkarde erfgenamt! Mar hat God Abrahams soan Ismaël fuortset? Abraham syn heite hert die sear: Ismael wie ommers ek syn soan! Hoe koe er him sa maklik fuortstjoere? (Genesis 1:21,11)

Doe gie God troch:

"Mar ik sil ek de soan fan 'e slavefrou in folk meitsje, om't hy jo neiteam is." (Genesis 1:21,13 GN)

Plan B foar Ismael: Yn Gods hân binne d'r gjin ferliezers

Doe't Abraham earst de belofte foar Izaäk krige, hie God him fersekere: "En ik hearde jo ek foar Ismaël. Sjuch, Ik haw him seinge en scil him fruchtber meitsje en him boppe mjitte formannichfâldigje. Hy sil tolve foarsten krije, en Ik sil him in grut folk meitsje.” (Genesis 1:17,20) No herinnerde er Abraham hjirfan as in treast foar heit en earstberne.

Abraham fielde nije hope: Ek al wie Ismael net de wichtichste erfgenamt, God hie in plan foar syn takomst. Mar earst moast er it hurde boadskip oan de jonge oerbringe: "Do bist myn erfgenamt net!"

En Abraham gyng de moarns betiid op en naem brea en wetter en joech it oan Hagar en lei it op har skouders; hy joech har ek de jonge en stjoerde har fuort. En hja gyng en dwaalde ôf yn 'e woastenije fan Berseba." (Genesis 1:21,14)

Welwillendheid foar de útstoarne: in mem oan syn kant

Hagar wie wanhopich. It wie hurd nijs foar har. Mar wat moat it foar de jonge betsjutte! Men kin de striid net begripe dy't yn syn hert fierd wêze moat. Want wat bart der as teloarstellend nijs by in tiener komt? De yntinsiteit fan de tinzen en gefoelens kin amper yn minsklike wurden beskreaun wurde!

Mar de grutste ûnderwizer fan alle tiden wist wat te dwaan. God sei tsjin Hagar:

"Kom oerein, nim de jonge en hâld him fêst by jo hân." (Genesis 1:21,18)

In waarme hân is soms in better antwurd dan lange arguminten yn 'e drege oeren fan it libben. It seit: "Ik bin mei dy! Wês net bang! Der is in útwei!’ Dat wie de godlik ornearre medisinen dy't Hagar har soan Ismael earst jaan moast! Allinne doe waard harren oandacht lutsen op in plak dêr't it libben jaan wetter út 'e woastenije flier.

Op dit punt is it wurdich om koart te stopjen:

"Hâld him fêst by jo hân" wie de godlike ynstruksje! Dat wie it alderearste dat Hagar dien hie om Ismael nei de fontein te lieden dêr't it kostbere wetter út gie.

Wiene dizze wurden allinnich foar Hagar? Of hat God hjir wat advys jûn dy't ek jilde moatte foar alle folgjende generaasjes by it omgean mei Ismaël syn neiteam?

Opfallend is dat it fansels net Gods plan wie om mei lange diskusjes en teologyske arguminten de turbulente geast fan Ismaël te kalmearjen. Nee! Op dit stuit hie God allinnich sein: "Hâld him fêst by de hân"!

De fraach ûntstiet: Hawwe kristenen Gods woldiedige rie yn praktyk brocht? Hawwe se de bern fan Ismael stevich by de hân hâlden, begelieden, by har stean en op dizze wize de freonlike minsklike leafde fan har Ferlosser belibje? Wie it earste dat se de bern fan Ismael fertelden dat se net ferlitten wiene (ynstee fan hieltyd wer it hurde berjocht dat se net de primêre erfgenamten wiene)?

Miskien wie it krekt it feit dat der sa'n bytsje omtinken wie foar dizze goedwillich rie fan God, dat troch de ieuwen hinne safolle ûnnoazele ûnrêst en ferset opwekke hat.

Twa froulju spylje de haadrol yn dit skeel oer it erfskip fan Abraham: Sara en Hagar.

Loyaliteit en fertrouwen betelje út

Sara stie der op om Ismael út it heitehûs út te sluten. Dêrmei like se hast fergetten te wêzen dat it foaral har winsk wie dat foar in part ferantwurdlik wie foar Ismael syn tryste situaasje. De oare frou - Hagar - hie yn gedachten it libben fan har soan Ismael te rêden. Se wie ree om alles te dwaan om him net allinnich te litten as útstoarne.

Mar wat hie God der oer te sizzen?

Doe't Sara har man Abraham frege om Ismael út it heitehûs út te sluten en him it erfrjocht te wegerjen, sei God:

"Harkje nei har stim yn alles wat Sara dy fertelt! Hwent yn Izaäk scil dyn sied neamd wirde." (Genesis 1:21,12)

Dat wie in hurde klap foar Abraham. Mar fansels ek foar Hagar! "Ik kin de jonge net stjerre!" (Genesis 1:21,16), sei se, lûd gûlend. Jo bern moat ek in plak hawwe yn it heitehûs! Mar God hie de claim fan Sara rjochtfeardige.

"Jo wurk moat sjen litte wat it betsjut as ik ien segenje," hie God tsjin Abraham sein (Genesis 1:12,2 GN). Mar it erfskip fan Abraham en de segeningen fan God kinne net licht dield wurde. Om dizze wierheid op syn rjochte plak te setten, joech God ta oan Sara's fersyk. Lykas it erfskip fan God kin Abraham syn erfskip net op alle tinkbere wizen te krijen wêze.

Sara wie de ferdigener fan it wiere leauwen, de wet fan God, en it wiere ferbûn. Se wist dat nimmen troch minsklike middels it erfskip fan God en in plak yn it himelske Heitehûs twinge kin: allinnich it bern fan it wiere forboun, dat al Gods ynstruksjes folget en op al syn beloften fertrout, is útgien op de paad wêrmei't dit doel berikt wurde kin (Galatiërs 4,21:31-XNUMX). Dat is de oanspraak fan wiere religy.

Om dizze absolute wierheid troch de ieuwen hinne mei macht te preekjen soe, rjochtfeardige God Sara - dy't de oanspraken fan dizze wierheid hold, de absolute oanspraken fan in wiere religy.

Genade rêdt de teloarstelde en ôfwiisde

Mar hoe sit it no mei Hagar? Hat God ek in plan foar jo?

"Ik kin de jonge net stjerre!" sei se doe't sy en har soan it kamp fan Abraham ferlitte moasten (Genesis 1:21,16). It libben fan Ismaël wie kostber yn har eagen. Se liet it sjen yn wurd en died! Hagar hie in hert foar de útstoarne.

“Ik kin de jonge dea net sjen!” – Sprekt se net út it hert fan al dyjingen dy’t it lot begripe dat in út it heite hûs ôfsnien persoan ûnûntkomber lije moat? It libben fuort fan hûs is net folle better as it libben yn in gûlende woastyn.

Mar Hagar sparre gjin offers om ticht by de útstoarne te kommen. God beleanne dat ek ryklik: wylst Sara de wierheid dy't de wei nei it heitehûs beskreau fûl ferdigene, joech God Hagar in oare taak: libbens rêde!

Ja, God hie de claim fan Sara goedkard. Mar doe't er oan Hagar kaam, makke er dúdlik wat er dwaan moast mei dejinge dy't it erfrjocht kwytrekke hie: "Staan oerein, nim it bern en hâld him fêst by jo hân." (Genesis 1:21,18) Dat wie it de earste godlike opdracht. Alles dat folge soe ek yn dizze geast dien wurde moatte.

It wie Hagar - net Sara - dy't dy wurden serieus naam. Dit makke Hagar ek - net Sara - de frou dy't God brûke koe om de earme woastynswalker nei in libben jaannde maitiid te lieden. Wat in súkses!

Wy binne allinnich kompleet tegearre

In wichtige les kin hjirút lutsen wurde: Sara's hâlding presintearret mar ien wierheid fan Gods heilsplan. De aksjes fan Hagar, oan 'e oare kant, meitsje it byld folslein. De wize wêrop God himsels yn dit skeel iepenbiere hat lit ús sjen hoe't wy ússels opstelle moatte: Al dyjingen dy't libje wolle neffens Gods rie hoege har net allinnich oan 'e kant fan Sara of oan 'e kant fan Hagar te pleatsen. Ynstee fan rûzje mei inoar, kinne dejingen dy't Gods karakter imitearje, al har enerzjy ynsette om yn 'e dúdlikste termen de wei te beskriuwen dy't nei it Heitehûs liedt, en tagelyk te berikken nei leden fan oare religys foar stipe en stipe om te jaan ynstee fan harren it rjocht op it heitehûs allinne te ûntsizzen!

Hoefolle súksesfol koenen wy west hawwe yn it omgean mei Abraham syn skeelende bern as wy Gods natuer dúdliker foarsteld hiene!

»Wa is de echte erfgenamt?« Allinnich fertrouwen telt!


Ek hjoed makket in fraach it kamp fan Abraham soargen. "Wa is de wiere erfgenamt?"

Alle trije Abrahamityske religys - it joadendom, it kristendom en de islam - ferwize nei har ôfkomst fan Abraham. Spitigernôch wurdt de fraach "Wa is de wiere erfgenamt?" al te faak betize mei de claim "Wa is de grutste ûnder ús?" Om dizze reden libje safolle joaden, kristenen en moslims yn konstant konflikt mei har oanspraken. Yn stee fan inoar te berikken, bestride se de oanspraak op it heitehûs.

Mar wa is de echte erfgenamt? De Bibel jout in dúdlik antwurd:

"Mar as jo fan Kristus binne, dan binne jo Abrahams sied en erfgenamten neffens de belofte." (Galatiërs 3,29:XNUMX)

Dit is in eksklusive claim. Mar it is - krekt as yn it gefal fan Sara - goedkard troch God: "Want der is gjin oare namme ûnder de himel jûn ûnder de minsken dêr't wy moatte wurde rêden!" (Hannelingen 4,12:XNUMX).

Dizze wierheid kin sterke emoasjes oproppe by dy fan oare leauwen. Mar hoe geane wy ​​dêrmei om?

"Kom oerein, nim de jonge en hâld him stiif by dyn hân."

Wolle wy wirklik de bern fan Abraham tastean om yn 'e woastyn te dwalen en te stjerren fan toarst fanwegen ús achtleazens?

Allegearre dy't de hurde wierheid sjogge dat krekt om't se it sied fan Abraham binne har net de haaderfgenamten fan Abraham meitsje (Romeinen 9,7:10,12.13) kinne har hert en hannen útstekke om hertlike leafde út te wreidzjen nei har bruorren en susters fan it sied fan Abraham om te gripen de hân. Op dizze wize kinne se har stipe en stipe jaan (nammentlik oant se ek it ferlossende evangeelje fan God komme te erkennen - want op dit stuit makket God gjin ferskil tusken Abrahams bern: "Alle hawwe deselde Hear, dy't ryk is foar allegearre dy't roppe. op him, want: 'Elkenien dy't de namme fan 'e Heare oanropt, sil bewarre wurde' (Romeinen XNUMX:XNUMX)

"It wetter dat Ik him jaan sil, sil yn him in boarne fan wetter wurde dy't opkomt yn it ivige libben." (Johannes 4,14:XNUMX)

Dêrnei, nei de rie fan God, iepene Hagar har eagen sadat se in put seach. Hagar hoegde der net fier foar te reizgjen. Se fûn de boarne hiel ticht by har. Midden yn 'e woastyn!

Sels hjoed noch kin deselde God ús dan sjen litte wêr't it kostbere libbenswetter út 'e ierde opkomt, dat de earme woastynswalkers sa driuwend nedich hawwe. Hy beloofde:

"Ik sil frij jaan út 'e boarne fan libbend wetter oan dyjingen dy't toarst" (Iepenbiering 21,6: XNUMX)

Lit ús alle bern fan Abraham by de hân nimme en ús hannen fêst yn ús hert hâlde, oant se ek Jezus erkennen as har persoanlike Ferlosser - want "mar as jo fan Kristus binne, binne jo Abrahams sied en erfgenamten neffens de belofte "(Galatiërs 3,29).