માર્ગ એ ધ્યેય છે. વેનેસા નેબલેટ દ્વારા
મારી એક વર્ષની ઉંમરે, હું સરળ વસ્તુઓનો આનંદ માણવાનું શીખી રહ્યો છું. તેણીને ઝાડુ મારવાનું પસંદ છે. તે એક નાની હાથની સાવરણી સાથે ઘરની આજુબાજુ ફરે છે, સમયાંતરે અટકી જાય છે અને પછી ખૂબ જ બળથી ફ્લોર પર પટકાવે છે. પછી તે ઓરડાના બીજા ખૂણામાં જાય છે અને ફરીથી ફ્લોરનું કામ કરે છે. કામ કેટલું અઘરું છે તે બતાવવા તે હાંફી જાય છે.
તેણીને સ્વચ્છ અથવા ગંદા ફ્લોર વિશે કોઈ ખ્યાલ નથી અથવા તે સાફ કરવાનો કોઈ હેતુ છે. તેણી કાર્ય વિશે માત્ર ઉત્સાહી છે.
અલબત્ત તે માત્ર સફાઈ કરવામાં ઉત્સાહી નથી. કોઈપણ જેણે ક્યારેય નાના બાળકો સાથે સમય વિતાવ્યો છે તે જાણે છે કે હું શું વાત કરી રહ્યો છું. તેઓ કબાટમાંથી બધી પ્લેટો બહાર કાઢે છે અને જ્યારે તમે આવો છો ત્યારે તેઓ તમને બધું યોગ્ય સ્થાને પાછું મૂકવામાં મદદ કરવામાં ખુશ થાય છે. પરંતુ જલદી તમે છેલ્લી પ્લેટ પાછી મૂકી અને વિચારો: "અરે, કામ થઈ ગયું!", તેઓ ફરીથી ખુશીથી અને ઉત્સાહથી બધું ખેંચી લે છે: "મમ્મી, તે ખૂબ રમુજી હતું. ચાલો, ફરી કરીએ.” તેઓ વધતા ઉત્સાહ સાથે ડઝનેક વાર કબાટ અંદર અને બહાર મૂકતા.
મને લાગે છે કે હું પણ એક વખત મારી નાની છોકરી જેવી હતી. કદાચ મેં પરિણામને લીધે કોઈ પ્રોજેક્ટનો આનંદ માણ્યો ન હતો, પરંતુ પ્રક્રિયાના નિર્ભેળ આનંદને કારણે. પરંતુ તાજેતરના સમયે જ્યારે હું કિશોર બન્યો, ત્યારે હું ફક્ત શીખવાનું છોડી દેવાની, મારા જીવનમાં આવતા ઉતાર-ચઢાવ અને સીધા મારા ધ્યેય સુધી પહોંચવાની ઊંડી ઇચ્છાથી દૂર થઈ ગયો. તો પછી, શા માટે પવિત્રતા જીવનભરનું કાર્ય બનવાની જરૂર હતી? તે વિચાર મારા માટે ખૂબ જ હતો. તેણે મને નિરાશ કર્યો.
આજે હું સંપૂર્ણ બનવાના મારા પ્રયત્નો પર પાછળથી સ્મિત કરું છું. આ ચેકલિસ્ટ સાથે યાંત્રિક માન્યતામાં વિકસિત થયું હતું. મને ટૂંક સમયમાં સમજાયું કે શ્રેષ્ઠ ઇરાદા હોવા છતાં, હું પેટ-ફ્લોપ કરીશ અને મારું જીવન ગડબડ કરીશ. મને સમજાયું કે મારે સંબંધની જરૂર છે. મને ઈસુની જરૂર હતી પરંતુ સાચું કહું તો, ઈસુ સાથે જીવવું એટલું સીધું નથી જેટલું હું ઈચ્છું છું કે તે હશે. કોઈ ચેકલિસ્ટ નથી. મારી પીઠ પર થપ્પડ મારવા અને કહેવા માટે કંઈ નથી, "મેં આજે તે બનાવ્યું!"
તેર વર્ષ પછી, હું એક પત્ની અને મમ્મી છું અને હું હજી શીખી રહ્યો છું. આ અઠવાડિયે હું પર્વત પર બહાર હતો. મારું બાળક ઢોરની ગમાણમાં સૂતું હતું. કાકી તો નજીકમાં જ હતા. મેં નિરાશામાં મારું હૃદય ભગવાન સમક્ષ રેડ્યું. મેં કેટલીક ખરાબ ચારિત્ર્ય વૃત્તિઓ અને નબળાઈઓ જોયા છે જે મારા બાળકોને અસર કરશે જો ભગવાન તેમને સમયસર નાબૂદ ન કરે. "પ્રભુ, મને તેમાંથી સંપૂર્ણપણે મુક્ત કરો," મેં વિલાપ કર્યો. પછી હું અટકી ગયો. "હું શા માટે આ રીતે પ્રાર્થના કરું છું?" હું જાણું છું કે ભગવાન કોઈ પણ નબળાઈ અથવા લાલચને થોડીક સેકંડમાં સંપૂર્ણપણે દૂર કરવામાં સક્ષમ છે. કેટલીકવાર તે કરે છે. પરંતુ પછી મને સમજાયું કે મારે ઝડપી સુધારો કરવો છે. હું મુશ્કેલી અથવા નિષ્ફળતા અથવા અપરાધ અથવા શરમથી પરેશાન થવા માંગતો ન હતો, તેથી મેં સીધો માર્ગ લીધો.
મારા સ્વાર્થી હેતુઓને સમજીને, મેં મારી પ્રાર્થનામાં સુધારો કર્યો: "ભગવાન, કૃપા કરીને મને ટેકરી પર જે રીતે તમને યોગ્ય લાગે તે રીતે લઈ જાઓ!"
હું સંબંધો વિશે શીખી. સાચી આત્મીયતા અને ઊંડી મિત્રતા આપણા સર્વશ્રેષ્ઠ કાર્ય કરવાથી અને એકબીજા માટે સંપૂર્ણ બનવાથી આવતી નથી, પરંતુ આપણા હૃદયને ખોલીને અને આપણે જે છુપાવવા માંગીએ છીએ તે સહિત આનંદ અને દુ:ખ વહેંચવાથી આવે છે. પછી આપણે સમુદાયનો અનુભવ કરીએ છીએ.
કદાચ ભગવાન મારી પાસેથી એવું જ ઈચ્છે છે. પરંતુ મારા માટે તે સરળ નથી. શું મારે ખરેખર તે સ્થાને ન આવવું જોઈએ જ્યાં હું બધી બાબતોમાં ખરેખર ખુશ છું? દુઃખના ઢગલામાં પોતાના પગ પર ઉતરવાને બદલે? કદાચ. પણ આજે નહીં. આજે હું મારા હૃદયને તેમના ચરણોમાં ઠાલવવા માંગુ છું.
કારણ કે આ જગ્યાએ મને બીજે ક્યાંય કરતાં વધુ આનંદ મળ્યો જ્યાં મેં બધુ ઠીક હોવાનો ડોળ કર્યો.
ત્યાં પર્વત પર હું મારા બાઇબલમાં યશાયાહ તરફ વળું છું:
“જુઓ, મારે કંઈક નવું બનાવવું છે, હવે તે મોટો થઈ રહ્યો છે, તમે તેને ઓળખતા નથી? હું અરણ્યમાં રસ્તો બનાવીશ, અને રણમાં પાણીની ધારાઓ કરીશ.'' (યશાયાહ 43,19:XNUMX)
તો! - હું હમણાં જ ફરીથી મારી પુત્રીની જેમ બનવાનું શીખી રહ્યો છું. હું હજી આવ્યો ન હોવો જોઈએ. તેના બદલે, હું મારામાં ભગવાનના મૂંઝવણભર્યા, અપૂર્ણ કાર્યમાં આનંદ કરી શકું છું, તે મારી સાથે જે માર્ગ પર ચાલે છે. જો હું મારી જાતને તેના માટે સંપૂર્ણ રીતે સમર્પિત કરીશ, તો તે મારામાં તેનું કાર્ય પૂર્ણ કરશે અને મારા આત્માને આનંદથી ભરી દેશે.
ટિપ્પણી છોડી દો