რას ამბობს ბიბლია? ებრაელები დღეს ისევ აბრაამის შვილები არიან თუ ისინი უბრალოდ მოქცეულნი არიან? მიმოხილვა ბიბლიურ ისტორიასა და მესიის ებრაულ იდენტობაზე. რთული საგნის დამაჯერებელი გამოკვლევა. კაი მესტერის მიერ

კითხვის დრო: 6 წუთი

ბევრისთვის ებრაელი ხალხის გადარჩენა და ისრაელის ხელახალი დაბადება თითქმის 2000 წლის შემდეგ უპრეცედენტო სასწაულია. სხვები ამ შთაბეჭდილებას ეწინააღმდეგებიან იესოს სიტყვებით: „აბრაამის შვილები რომ ყოფილიყავით, აბრაამის საქმეებს გააკეთებდით“ (იოანე 8,39:XNUMX). მოციქულმა პავლემ ასევე თქვა: „მორწმუნეები აბრაამის შვილები არიან“.

მიუხედავად ამისა, იგივე პავლე წერს ებრაელებზე, რომლებიც აგრძელებდნენ იესოს უარყოფას ორმოცდამეათე დღის შემდეგაც: „მე ვისურვებდი, რომ დაწყევლილი ვიყო და განშორებულიყავი მესიისგან ჩემი ძმებისთვის, რომლებიც ჩემი ხორციელი ნათესავები არიან. ესენი არიან ისრაელიანები, რომლებსაც ეკუთვნის ძეობა და დიდება, აღთქმები, კანონი, თაყვანისცემა და აღთქმები, რომელთაც ეკუთვნით მამებიც და რომელთაგანაც მოდის მესია ხორციელად“ (რომაელთა 9,3:5-11,28). ის მათ ასახელებს „საყვარლებს თავიანთი მამების გულისთვის“ (რომაელთა XNUMX:XNUMX).

ზოგიერთი ეჭვქვეშ აყენებს ლეგიტიმურობას, რომლითაც დღეს ბევრი ებრაელი საკუთარ თავს აბრაამის შთამომავლებს უწოდებს და თვლის, რომ განსაკუთრებით აშკენაზი ებრაელები რეალურად ბრუნდებიან თურქულ ხალხში, ხაზარები, რომლებიც შესაძლოა იუდაიზმზე გადავიდნენ პოლიტიკური მიზეზების გამო. ამიტომ ისინი არ არიან აბრაამის ფიზიკური შთამომავლები.

მაშინაც კი, თუ ეს სიმართლე იყო, ის ავიწყდება, რომ პავლე მოციქულის დროსაც არ იყო რამდენიმე ებრაელი მოქცეული, რომლებიც გენეტიკურად არ იყვნენ აბრაამის შთამომავლები; კიდევ უფრო მეტი იყო ასეთი მოქცევის შთამომავალი. ეგვიპტიდან გამოსვლის შემდეგ ბევრი არაებრაელი შეუერთდა ისრაელის ხალხს. კალები, რახაბი და რუთი აქ მხოლოდ ყველაზე თვალსაჩინო მაგალითებია. მიუხედავად ამისა, ისინი ყველა აღიარებულნი იყვნენ სრულუფლებიან ებრაელებად.

კიდევ ერთი არგუმენტი ისრაელის სახელმწიფოს ღვთაებრივ სასწაულად ჩამოყალიბების წინააღმდეგ არის ძალადობა პალესტინელებზე და სახელმწიფოს სამხედრო ბუნება, ასევე დღეს ისრაელში აღმოჩენილი უზნეობა. სინამდვილეში, ძველი აღთქმის მეფეები ხშირად მორალურად დაჩრდილულები იყვნენ. მაგალითად, დავითმა უფრო მეტი ადამიანი მოკლა და უფრო მეტი ცოლი ჰყავდა, ვიდრე ის, ვისაც ხშირად აკრიტიკებენ ქრისტიანები: მუჰამედი. მიუხედავად ამისა, ბიბლიური ისტორია გვიჩვენებს, რომ რამდენიმე ნაკლებად გულწრფელი გულის გამო, ღმერთი ყოველთვის მოთმინებით ეპყრობოდა თავის ხალხს, ცდილობდა მათ გამოსწორებას და გადარჩენას. ბევრმა ებრაელმა, რომლებმაც უკეთესი არ იცოდნენ და რომლებსაც ჩვენ, როგორც ქრისტიანებმა და განსაკუთრებით გერმანელმა ქრისტიანებმა ქრისტიანობის ასეთი შემზარავი სურათი ვაძლევდით, გულწრფელად მოიხსენიებდნენ ბიბლიურ დაპირებებს ლოცვაში შეკრების შესახებ. ღმერთი ყურს აყრის?

„მიუხედავად საშინელი ბედისა, რომელიც შეემთხვა ებრაელ ხალხს მას შემდეგ, რაც მათ უარყვეს იესო ნაზარეველი, მათ შორის იყვნენ პატიოსანი, ღვთისმოსავი კაცები და ქალები, რომლებიც ჩუმად იტანჯებოდნენ. ღმერთმა დაამშვიდა მათი გულები მათი ტანჯვის გამო და გულმოწყალებით შეხედა მათ მძიმე მდგომარეობას. მან მოისმინა მათი მწუხარე ვედრება, ვინც მთელი გულით ეძებდა მას, რათა გაეგოთ მისი სიტყვა. ზოგიერთმა ისწავლა ისრაელის ჭეშმარიტი მესიის დანახვა თავმდაბალ ნაზარეველში, რომელიც მათმა წინაპრებმა უარყვეს და ჯვარს აცვეს. შემდეგ, როცა გაიაზრეს ცნობილი წინასწარმეტყველებების მნიშვნელობა, რომლებიც ამდენი ხნის განმავლობაში ბუნდოვანი იყო ტრადიციითა და არასწორი ინტერპრეტაციით, მათი გულები სავსე იყო ღვთისადმი მადლიერებით იმ ენით აღუწერელი სიკეთისთვის, რომელიც ის ანიჭებს ადამიანის ყოველ შვილს, რომელიც აღიარებს მესიას, როგორც მის პირად მხსნელს. (ელენ უაიტი, მოციქულთა მოღვაწეობა, 376.1; იხილეთ. მოციქულთა საქმეები, 379.3)

„მოციქულ პავლეს საერთო სურვილი არ ჰქონდა. ის მუდმივად სთხოვდა ღმერთს, ემუშავა ისრაელებისთვის, რომლებმაც ვერ აღიარეს იესო ნაზარეველი, როგორც აღთქმული მესია... ის დაარწმუნა რომში მორწმუნეებს: „მე დაწყევლილი ვიქნები და განვშორდები მესიას ჩემი ძმების გამო. ხორციელი ნათესაობა; რომლებიც არიან ისრაელიდან, რომელთაც ეკუთვნის ძეობა, დიდება, აღთქმა, კანონი, თაყვანისცემა და აღთქმები; რომლებიც ასევე არიან მამები და ვისგანაც მოდის ხორციელი მესია, რომელიც არის ღმერთი ყველაფერზე მაღლა, კურთხეული მარადიულად.“ იუდეველები იყვნენ ღვთის რჩეული ხალხი, რომელთა მეშვეობითაც მას სურდა დაელოცა მთელი კაცობრიობა... თუმცა ისრაელმა უარყო. ღვთის ძე ღმერთმა არ უარყო... „უარყო ღმერთმა თავისი ხალხი? შორს იყოს! რადგან მეც ისრაელი ვარ, აბრაამის შთამომავლიდან, ბენიამინის ტომიდან. ღმერთმა არ უარყო თავისი ხალხი, რომელიც მან თავად იწინასწარმეტყველა“... ისრაელი მართლაც დაბრკოლდა და დაეცა; მაგრამ ამან არ უნდა გახადოს აღდგომა შეუძლებელი... ღვთის განზრახვა იყო, რომ მისი მადლი გამოცხადებულიყო როგორც წარმართებში, ასევე ისრაელიანებში“ (მოციქულთა მოღვაწეობა, 371-372; იხილეთ. მოციქულთა საქმეები, 375–376)

მაშინაც კი, თუ სპეციალურ ღვთაებრივ არჩევნებს არა მხოლოდ უპირატესობები მოაქვს ებრაელებისთვის, არამედ მეტი პასუხისმგებლობა და შესაძლოა დიდი ტანჯვა, მე მაინც მჯერა: ღმერთი რჩება თავისი ხალხის ერთგული იესოს სიკვდილის შემდეგაც კი.

ებრაელების, როგორც ხალხის გადარჩენა და ისრაელის სახელმწიფოს ხელახალი გაჩენა სასწაული და ეკალია ბნელი ძალების თვალში. ისრაელის გამო, რომელსაც მრავალი ადამიანი უკვე ეწვია ტურისტების სახით, სახარების ძველი აღთქმის ფესვები იმდენად ცნობილი გახდა, რომ შაბათი და მესიის ებრაული ვინაობა დღეს სრულიად თავისთავად ცხადია. მგრძნობიარე დარტყმა რომაულ პროპაგანდაზე. ჯერჯერობით შაბათის დამცავი ქრისტიანები ან მუსლიმები ამას ვერ ახერხებენ. გარდა ამისა, ისინი ნაკლებად იქცევიან მსოფლიოს მხრიდან ისრაელთან შედარებით.

რატომ ხაზს უსვამს ამდენი ქრისტიანი, რომ ებრაელები უარყოფილნი არიან როგორც ხალხი? რატომ ფიქრობენ ისინი მამისკენ მიმავალ ერთადერთ გზაზე, როცა იესო, რომელიც დღემდე ებრაელია და არასოდეს მიუქცევია სხვა სარწმუნოებაზე, ერთადერთი გზაა მამისკენ? რატომ გვაკლია მტრის სიყვარული, რომელიც საშუალებას მოგვცემდა გვეჩვენებინა ებრაელებსა და მუსლიმებს მათი მესია? იმის მაგივრად, რომ სცადოთ და დავამარცხოთ მათზე ჩვენი ევანგელისტური სტრატეგია და უარი თქვათ, რადგან ისინი ასე დაბრმავდნენ?

1948 წელს ისრაელის ძალადობრივი აღდგომით, შეკრების ბიბლიური დაპირებები სრულად არ შესრულდა. მაგრამ იესო ნავეს ძის მიერ აღთქმული მიწის ძალადობრივი დაპყრობა და დავითმაც კი საბოლოოდ ვერ შეასრულა ღვთის დანაპირები. ორივე იყო ნაწილობრივი შესრულება, დასაწყისი და მხოლოდ გზა გაუხსნა მესიას, მის პირველ და მეორედ მოსვლას. ასე რომ, ნარჩენებმა იცნობდნენ მას მაშინ და იცნობენ მას ახლა.

ბენ იეჰუდას მიერ ებრაული ენის აღორძინებას და იერუსალიმში გოდების კედელს უდიდესი მნიშვნელობა აქვს დღეს მრავალი ებრაელის გადარჩენისთვის. ეს არის მათი შეხების წერტილი ღვთის დაპირებებთან და აჩვენებს მათ ლტოლვას ხსნისკენ.

მოდი ვიყოთ ფრთხილად, რომ ქრისტიანებმა არ გადააჭარბოთ მას. იქნებ ერთ მშვენიერ დღეს დაგვანახოს ღმერთმა, რომ ჩვენ მათზე უკეთესი არ ვიყავით.

შეიძლება ეს იყოს სულიერი სიამაყის ფორმა, თუ ჩვენ აბსოლუტურად არ გვინდა დავინახოთ ღმერთის ჩარევა იმ გზაზე, რომელსაც ებრაელები, როგორც ხალხი დღეს მიდიან? ვართ თუ არა ამპარტავნები იმიტომ, რომ უბრალოდ არ გვგონია, რომ ასე უნდა იყოს? ასე არ უნდა იყოს, რადგან მაშინ ღმერთს შეეძლო გვერდის ავლით გვივლიდეს თავის სამაშველო ოპერაციაში, რომელშიც ის ამზადებს ფიზიკურ ისრაელის ნარჩენებს მესიის დასაბრუნებლად. არა იმიტომ, რომ ჩვენ ვდგავართ უფროს ძმასავით თავხედები უძღები შვილის იგავში, რადგან ღმერთი ხელახლა მყნობს ზეთისხილის თავდაპირველ ტოტებს და ისე, როგორც ჩვენთვის საეჭვოა. საეჭვოა, რადგან კონტექსტი და პოლიტიკა საკმაოდ მახინჯია ახლო აღმოსავლეთში, პლუს ყველა სიმებიანი ამწევი ფონზე. შესაძლოა, ეს არის ამპარტავნობა, რომელიც ჩვენ არც კი ვიცით.

აღფრთოვანებული ვარ იმის ხილვით, თუ რა მოხდება ისრაელში, როდესაც ამოქმედდება მსოფლიო საკვირაო კანონი, რომელიც წინასწარმეტყველებს ბიბლიაში ნიშნის სურათის ქვეშ.