Legere tempus: 7 minutes

Lutherus post reditum a Wartburgo se contulit ad translationem Novi Testamenti recognoscendam, et mox evangelium penes Germanos lingua ver- nacula. Hanc translationem qui veritatem amabant, cum magno gaudio acceperunt; qui traditiones humanas et praecepta praeferebant, asperne eas abiecerunt.

Sacerdotes in Scripturis indocti turbati sunt, quod vulgus nunc cum eis Dei mandata et Verbum disputare posset, et sua inde ignorantia exponeretur. Roma tota sua auctoritate et potestate ad divinarum Scripturarum propagationem usus est, sed non omnia decreta, maledicta et tormenta adiuvabant. Quo magis Roma damnata et interdicta distributio Bibliorum, eo magis populus curiosus factus est. Omnes qui legere poterant, Verbum Dei studere sibi studebant discere quod vere docuit. Id secum ferebant, legebant et legunt, nec satiari poterant nisi magnas portiones memorassent. Lutherus, cum zelum quo Novum Testamentum recipiebatur, statim incepit Bibliam Hebraicam transferre, eam in partes singulatim uno tempore peractam praedicans.

Impetum ex Anglia

Circa hoc tempus novus apparuit Reformationis inimicus. Nuntii Witebergae pervenerant quod Henricus VIII rex Angliae librum doctrinae Romanae favens scripsisset et Lutherum violenter oppugnasset. Henricus unus ex potentissimis in Christianismi monarchis erat, qui Reformationem facile deleri posse credidit. Argumentis non utebatur ex Scriptura ad suam dignitatem, sed ad Ecclesiae auctoritatem et patrum traditiones. Contemptus etiam et derisus, Lutherus infirmum adversarium, lupum, serpentem venenosum, diaboli membrum appellavit.

Huius libri aspectus magno cum gaudio a Romanis sectatoribus salutatus est. His levia ratiocinatio et criminatio- nes placebant iis qui dogmata Verbi Dei sponte abiecerunt. Laudatur a principibus et praelatis, et etiam ab ipso Papa, et Henricus octavus sapientiae miraculo venerandus, sicut et secundus Salomon.

Opus Lutheri cum stupore et despectu legit. Falsitas et contumeliosos impetus, sicuti sonus contemptionis, iram excitavit. Quod papa et sequaces eius de tam imbelli ac superficiali productione iactasse arbitratus est, ut eorum iactantiam obmutesceret.

Lutheri scopi

Iterum calamum contra hostes veritatis sustulit. Ostendit Henricum solum sua dogmata humanis edictis ac doctrinis subnixum fuisse. Ego autem, inquit, pergo ad Evangelium et ad Christum voco. Inimici vero traditiones, ritus et Patres appellare pergunt. Unde apostolus: 'Fides vestra non sit in sapientia hominum, sed in virtute Dei.' (1 Corinthians 2,5:XNUMX) Hoc tonitru de coelo Apostolus omnes Henrici simul et stultas cogitationes dissolvit. sicut pulvis quem projicite in ventum.

Obsisto, inquit, omnibus iudiciis patrum, hominum, angelorum, et daemoniorum, non antiquitatem traditionis, non morem multitudinis, sed verbum Dei aeterni, evangelii, &c. quam ipsi admittunt. Tene librum istum, innixum super eum, gloria in eo, triumpha et laetare in illo. Nihil ergo timeo. Lutherus omnes adversariorum crinales discerpens ac discussit ex Verbo Dei argumentis. Doctrinae novae et advocati eorum similes fuerunt Israelitis in Aegypto: "Quo magis oppressus est populus, eo multiplicati sunt et dilatati sunt" (Exod 2).

motus magno successu

Lutheri scripta studiose legebantur tam in urbe quam in villa. Vespere, magistri e villa scholarum legerent parvas coetus circa focum congregati. Quoties animae quaedam de veritate persuasae sunt et verbum cum lacrimis accipientes cum gaudio ad Evangelium iterum communicandum.

Verba inspirationis confirmata sunt: ​​"Cum revelatum fuerit verbum tuum, stultum illum illuminet et efficit" (Ps 119,130, XNUMX). Morale, sed etiam auget mentis vim ad ignotam adhuc vim et potentiam. Ferreum iugum populo pontificium imposuerat, eos in ignorantia et ignobilitate servans. Omnia eorum doctrina ad superstitiosam formarum observantiam incitanda erant; ritum cultus religiose servabatur, sed in omnibus ministeriis suis animus et mens parum habebat. Nihilominus multi ex his ecclesiastici viri sopitae potentiae possidentur quae solum excitandae et excitandae sunt. Sermo Lutheri obtulit simplices veritates Verbi Dei, ipsum Verbum penes vulgus. Hic non solum naturam spiritualem purificavit et nobilitatitavit, sed etiam novam vitam in intellectualibus facultatibus inspiravit.

Biblia in manu, homines omnium vitae ambulationes videbantur Reformationis dogmata defendere. Papae fautores, qui studio Scripturarum sacerdotibus et monachis reliquerant, nunc eos ad nova dogmata redarguenda invitarunt. Sed presbyteri et monachi nec Scripturas sacras nec virtutem Dei cognoverunt. Quam ob rem ab indoctis et haereticis victi sunt. "Infeliciter", secundum scriptorem catholicum, Lutherus suis sequacibus persuaserat fidem eorum nonnisi in verbis sacrae Scripturae esse fundandam. Concursus ad audiendum vulgus veritatem exponens, etiam cum doctis et disertis theologis disputans. Horum magnorum igno- rantia patuit cum argumentis simplicibus verbi Dei dogmati opponebantur. Homines indocti, mulieres et operarii rationes fidei suae ex Scripturis explicare poterant.

Restrictiones cibus Reformationis

Successus Reformationis acerbissime resistit. Videntes congregationes suas e clero Romano inclinari, conscriptis auctoritatibus, omni ope nisi sunt auditores suos recuperare. Sed haec ex parte felix fuit. Esurivit populus panem vitae; inerant in dogmate Reformationis quod satiabat animae suae necessitati, et aversati sunt ab iis qui tamdiu siliquas superstitiosarum rituum et traditionum humanarum pascebant. Aliquando etiam populus coegit Sacerdotes abdicare, quod tam diu fabulis deceptis irasceretur.

Cum ergo magis ac magis incommodi essent correctores, audiebant verba Messiae: "Si autem vos persequentur in una civitate, fugite in aliam." Alicubi exules hospitalem et apertam ianuam semper invenerunt. Ibi manserunt et praedicaverunt Messiam, quandoque in ecclesia, vel negatum in domibus privatis vel sub divo. Ubicumque audiebantur, ibi templum sanctum erat. Veritas tanta vi ac certitudine praedicata velut ignem ferum diffudit. Nihil proficere posse. Unus e doctissimis Reformationis impugnantibus etiam in universitate oppido Ingolstadt vixit. Hic opera Lutheri a textore ad frequentem ecclesiam recitata sunt. Ibi cum in concilio academiae studio Melanchthonis retractare instituisset cogere, mulier ultro se defendere et doctores ad disputationem publice provocavit. Mulieres, pueri, artifices et milites scripturas melius sciebant quam doctores vel sacerdotes in tunicis doctis.

unaufhaltsam

Frustra tam ecclesiasticis quam civilibus auctoritatibus ad haeresim utlagandam provocatur. Frustra in carcerem, tormenta, incendia et gladios adeunt. Milia credentium signavit fidem sanguine suo, opus tamen ibat. Per totam Germaniam, maxime in locis Saxonicis, tum in Gallia et in Hollandia, in Helvetia, in Anglia, et in aliis regionibus, suscitavit Dominus homines, qui in Verbo Dei lumen aperiebant. Persecutio sola Reformationem diffudit, fanatica quam hostis injicere tentavit, tantum lucis ac tenebrarum terminum clariorem fecit.

Non potuit veritatis triumphus sistitur. Dei fideles artifices non solum operantur. Si aperti sunt oculi eorum, divinum conspectum et auxilium visuri sunt sicut propheta antiquus Elisaeus. Cum autem ei servus eius ostenderet quod inimicum exercitum circumdaret et ne forte evaderet, propheta oravit: Domine aperi oculos eius, ut videat! Per gyrum equorum igneorum, et curruum, exercitus cæli collocatus est ibi in tutela servi Domini. Item angeli Dei eorumque fautores custodiebant reformatores. Dominus mandavit servis suis ut hoc aedificarent. Etiam coniunctae terrae et inferni potestates de muris eicere non potuerunt. dicit Dominus: Super muros tuos constitui custodes, tota die et tota nocte non tacebunt.

ex Signa temporum, diei 1 novembris 1883