AB Osterwald

Novus mordicus Ian Hus haereticus ad pietatem litterarum pietatem pertinet et est fictio. Nesciebamus nos cum id anno 1998 apud hoffe-weltweit-verlag edidimus.

Utique fontes historici saepe contentionem non habent quae latos auditores movet ut textum penitus perlegeret. Ita fecit Johann Gottfried Munder, editor Stuttgart civitas bellquae ab anno 1844-1848 apparuit et verisimiliter verus auctor novae, accommodationis litterariae mortis Ian Hus et eius textum Poggio Bracciolini attribuens, qui notus est ad sequentem epistolam. Hanc brevem epistolam comparative exhibemus de morte Ioannis Hus' amicissimi legentibus hic.

Poggio Leonardum Aretinum suum salutat.

Cum aliquot dies in spa morarer, litteras ad Nikolaum nostrum de hoc ipso spa- morando scripsi, quas te legisse puto. Cum deinde ad Constantiam redii, iudicium contra Hieronymum, qui de haeresi accusatus erat, paucis post diebus coepit et publica fuit. Volo autem nunc hunc processum tibi describere, hinc propter processum dignitatem, turn praesertim propter donum hominis sermonis et educationis.

Attrahenti homo

Fateor me nunquam hominem convenire, qui, etiam ubi res vitae necisque versatur, ad eloquentiam veterum, quos tam miramur, accesserit. Mirabile quibus verbis, quibus eloquentia, quibus argumentis, qua fronte, qua fiducia adversariis suis respondeat, ac tandem defensionem dederit, ut tam magni atque excellentis ingenii doleat. has haereticas molitiones attigit ; si quid accusatur, omnino verum est. Non est enim de re tanta iudicare me; itaque illis assentior qui prudentiores habentur. Et ne putes me in modum notarii explicare processum; quod longius esset et multos dies duceret. Pauca tantum notabilia attingam quibus hominis huius educationem videre potes.

Fortis

Quamvis multa contra Hieronymum collecta essent, ex quo haeresis accusabatur, publice singulis respondere placuit. Itaque cum in contionem perductus esset, interrogatus, ut iis responderet, diu recusavit, prius sibi licere affirmans quam adversariis calumniis responderet. Et ideo debet primo audire defensionem suam locutionem, et tunc demum veni ad allegationes contra ipsum factas.

Quod cum impetratum esset, surrexit, ingressusque in medium contionis dixit: “Quae iniustitiae est, ut trecentis et quinquaginta diebus in gravissimo carcere fuerim, in pessimo luto? in feces, in servitute, in ultimis privatio, adversarios et adversarios constanter audientes, nunc una hora me audire non volentes? Itaque in cogitationibus tuis iam me hominem despectum descripseras, etiam antequam scires qui vere sim, quod aurem haberent omnium et tibi persuadere possem tam longo tempore quam ego. sum haereticus, inimicus fidei deo, declaratus impugnator ecclesiae, sed nunc non datur facultas me iustificandi. aeternum sed mortale. Erras et erras, falli, decepisti, sedexisti. Dicitur ille celeberrimi populi, mundi cultissimi, hic congregentur! Maxime autem convenit, ne quid temere, sine cogitatione, contra iustitiam facias. Certe homunculus sum, cuius caput agitur, nec ego hic loquor, qui caducum duco; sed hoc mihi turpe videtur, in tanta prudentia tot hominum, contra iustitiam, poenam mihi esse impositam, quae minus ipsa causa quam exemplo suo noceat.

intelligentes

Quod cum multo plura callide exercuisset, tumultus ac fremitus interrumpatur oratio, postremo placuit ut prius crimina responderet, deinde quae dicere vellet occasionem daret. Itaque ex podio cardinis accusationis perlectis, deinde interrogatus an aliquid dicere vellet, ac demum allegationes testimoniis firmarentur.

Incredibile est quam lepide respondeat, quibus se argumentis defenderit. Nihil umquam probus decuit, ut, si veras eius opiniones re vera verba redderet, non posset causam mortis, sed ne minimum quidem delictum deprehendere. Omnia falsa, dixit, omnia ab adversariis ficta sunt allegata.

Cum inter alia legeretur, quod calumniator Sanctae Sedis, adversarius Papae Romani, hostis praelatorum et sacerdotum declaratus, Christianae fidei impugnator, surgit et voce flebili dixit. et porrectis armis: "Quo ibo? Nunc converte, sacerdotium convenerunt? Cuius auxilium petam? Quem orare, quem arcessere? De te? Sed isti persecutores mei te fato meo neglexerunt, me omnium hostem declarantes, an forte eorum qui hic iudicabunt? Videtur me tuis iudiciis delaturum esse, etiam si quae contra me scripsisti levia videbantur, quod iniuste incusatus pro hoste et adversario omnium. Si igitur verbis eorum credis, nihil est in vita sperandum."

faceta

Multa facete et acute dicta incusavit, multos saepe ridens in re gravi per iocum de criminibus eorum.

Interrogatus quomodo sentiebat de sacramento altaris, dixit: "Ante consecrationem panis est, postquam verum est corpus Christi." Tum quidam interiecit: "Sed sunt qui affirmant te dixisse post consecrationem panem adhuc esse." Cui ille respondit: "Restat panis ad pistoris!" dixit: «Tace, ypocrite!» et alii, qui bona conscientia iurabant contra eum, dixit: «Alia tutissima via est ad seducendum».

Humilis

Sed quando iudicium non potuit absolvi in ​​die illo propter multitudinem et gravitatem allegationum, prorogatur in diem tertium. Cum singula allegata perlecta et confirmata a pluribus testibus contenta essent, hic vir surrexit et dixit: "Quoniam tam diligenter audisti adversarios meos, consentaneum est ut nunc etiam patientiam habeas cum loquor. auscultat." Cum tandem, quamquam inter magna hediccula data est facultas respondendi, Deum hortatus est obtestatusque ut talis animi erga se habitus esset, ut ei talem occasionem praeberet, rem ad se converti posse declararet. utiliter, ad salutem.

historia

'Scio,' inquit, 'viros doctissimos', multos egregios viros fuisse, qui suis meritis poenas tulissent, qui falsis testibus convicti, qui iniustis iudiciis convicti sunt. Socraten renuntiavit, ut iniuste a suis damnatus esset nec fugere vellet, quamvis occasio esset, ad tollendum metum utriusque fati, quem homines durissimum esse existimant: carcerem et mortem. Tum Platonis incarcerationem, Anaxagorae et Zenonis passiones, iniustam paganorum damnationem, Rutilii, Boetii et aliorum, qui secundum Boethium fuerunt, indignas mortes subierunt. Deinde ad exempla Iudaeorum venit, et statim narravit quomodo Moyses, liberator populi sui et legislator, saepissime a suis infamatus est, et insuper quomodo Ioseph a fratribus venditus propter zelum et postea in catenis adulterii crimen imposuit. . Praeter hos Isaiam, Danielem, Prophetas omnes recensuit, qui tanquam Dei contemptores, tanquam rebelles, injustas damnationes inciderunt. Susannae quoque et multorum hominum, qui, licet admodum pii apparuissent, propter iniusta iudicia et iudicia interire debebant. Tunc accedens ad Johannem Baptistam et Salvatorem nostrum, dixit quod notum sit omnibus quod damnati fuerint ex falsis testibus et falsis judiciis; Item, Stephanus a concilio sacerdotum interfectus est, omnes apostoli non ut honorati populi, sed ut rebelles instigatores populi, tanquam Dei contemptores et mali scelesti, capitali sententia sunt. Erravisse, inquit, sacerdotem a sacerdote damnari; sed hoc factum exposuit. Etiam maior iniustitia est cum fit damnatio per concilium sacerdotum; sed ad id quoque exemplum praebuit. Maxima autem iniquitas est cum fit per concilium. Atque id quoque iam factum esse monstravit.

eloquens

Diserte et magna cum contentione disputaverat. Sed ob singularem in hac probatione testium gravitatem, multipliciter exposuit hos testes non esse credendos, praesertim quia omnia eorum testimonia non vera erant, sed odio, ira et invidia ducebantur. Causas deinde odii ita exposuit, ut non longe abesset a persuasione; Hae rationes adeo perspicuae erant, ut his testimoniis parum credendum daretur, praeter interrogationes fidei.

Omnes valde commoti sunt et miserti sunt. Dicerat etiam se sponte ad Concilium se venisse ut se purgaret, curriculum vitae ac studia, quae officio et virtute referta erant. Ostendit enim hoc commune fuisse antiquis, doctissimis ac sanctissimis viris, quod de rebus fidei dissentirent, quae non ad fidei debilitatem, sed ad verae fidei assequendum ducunt. Sic Augustinus et Hieronymus discordes non solum diversas, sed etiam contrarias opiniones repraesentabant, sine omni haeresis suspicione.

firmum

Omnes exspectabant eum ut se iustificaret et ab allegationibus se elongaret, vel etiam veniam erroris eius peteret. Sed ille sinceriter adfirmans se neque errare neque ab aliis commentis criminationibus se elongare voluisse, postremo eo usque progressus est, ut Ian Hus, qui iam igni damnatus erat, eum laudaret. bone, juste et sancte vir, qui tali morte non meruisti.

Paratus est etiam quamlibet mortem fortiter et constanter perferre, et inimicis suis et his testibus tam impudenter mentientibus dedere, sed tunc apud Deum, quem fallere non possunt, rationem redditurus. Judicium.

Magna tristitia circa eos fuit; voluerunt videre hunc virum extraordinarium servatum, si modo rectum animum ostendisset. Ille vero in sententia sua persistens, mortem desiderare videbatur, laudans Jan Hus et dicens se nullas habere opiniones, quae essent contra statum Ecclesiae Dei, sed eas tantum, quae essent contra luxum hominum ecclesiae. ad superbiam, ad arrogantiam et ostentationem praelatorum. Cum enim bona ecclesiae primo debeantur pauperibus, deinde peregrinis, et postremo ad ecclesiae fabricam, indignum videtur viro honesto in scortis, conviviis, equorum educandisque spargere. canes, indumenta splendida, vel alia, quae ad doctrinam Christi non referuntur, concordanda sunt.

intrepidus

Sed haec eius indoles probata est: cum crebro eius auditorio omnibus vocibus interrumperetur, vexatus a quibusdam, qui de se sententiam dicere vellent, nihil inviolatos reliquit, incusavit aequaliter omnes; erubesco vel tace. Cum fremitus oriretur, tacuit, interdum sonante ad turbam, dein continuato sermone, ut sibi liceret loqui, cum obtunderet audire. His motibus numquam perculsus constantiam suam et stabilem semper praebuit.

Sed hoc memoriae eius mirabile testimonium: trecentos quadraginta dies in profundo turris foetidi atque obscurioris consumpserat, cuius spatium de se asperitate conquerebatur, quod virum fortem deceret. non deplorans se immeritum tulisse dolorem, sed se tantum stuporem populi erga se inhumanitatem) et in quo non licebat, nedum legere, ne videre quidem. Neque de eius sollicitudinibus loquor, quae eum cotidie laeserunt, quae memoriam omnem expunxisse debuerunt; tot tamen doctissimos ac sapientissimos viros sententiae suae testes, tot Ecclesiae Doctores sententiae suae subsidia citavit, ut plus satis esset, si totum hoc tempus in omni relaxatione egisset ac devovisset. in omni tranquillitate se erudit. Vox erat mollis, clara, sonora, dignitatem quamdam habens. Concitabatur cum rhetorica gestu, tum etiam misericordiam moveret, quam neque postulabat neque vincere cupiebat. Stabat ibi impavidus, intrepidus non modo mortem non timens, sed quaerens, ut alter Cato dici potuisset. O homo, qui in aeternum meministi! Si contra Ecclesiae consilium senserit, non commendo; Sed eius doctrinam, multorum rerum scientiam, eloquentiam, dicendi iucundam, acumen in iustificatione eius admiror. Sed vereor ne natura haec omnia ei ad interitum donaverit. Post duos dies paenitentiae datus.

Veniebant ad eum multi doctissimi viri, ut eum dissuaderent, inter quos Cardinalis Florentinus, qui ad eum recto tramite veniebant; sed cum in suis erroribus nimis pertinaciter perseveraret, ut haereticus damnatus est, et a concilio combustus.

mors fortis

Laeto vultu et vultu sereno mortem suam expectabat, ignem non metuens, non genus tormenti et mortis. Nemo umquam Stoicus tam firmo ac forti animo mortem sustinuit quam cupere videbatur. Et cum ad locum supplicii pervenisset, ipse, depositis vestibus, flexis genibus, laudavit palum, ad quem tunc ligatus erat. Nudus primum funibus uliginosis ligatus, postremo in poste catena. Inde tigna non parva, sed magna cum paleis inter se reclinata ad cistam altitudinis sunt. Accenso rogo, fumum et ignem vix interrumpere coepit hymnum. Et hoc fortasse maximum perseverantiae eius argumentum est: cum carnifex ignem post tergum suum accendere vellet, ne videre posset, exclamavit: «Veni huc, et illumina ante oculos meos! Quia si ignem timerem, nunquam ad istum locum venirem, quem vitari possem.
Ita vir magnus absque fide sua finem habuit. Ego huius rei testis sum et observavi singula. Utrum autem hoc modo fecerit perversa fide vel pertinacia, mors hominis ex ordine philosophorum est descriptus.

Totam litaniam dixi vobis, quia tempus habui, et quia volui facere aliquid etiam cum non agerem, et narrarem tibi rerum, quae similitudinem habent cum antiquis fabulis. neque enim ille Mucius tanta animi fiducia parte corporis arsit ut totum corpus exussit, neque venenum tam libenter accepit quam ille ignem accepit. Sed id nunc satis. Ignosce mihi, si verbosior sum, sed fabula accuratiore ratione meretur; sed ego non nimium garrulus esse volui.

Vale, Leonarde carissime!

Translatum e Latino per Wolfram Berger. Illustrations by Tulio Barrios del Carpio.

Fontes praeterea:

http://www.elfinspell.com/PoggioLetter.html

Poggio Bracciolini in: Fontes rerum Bohemicarum VIII, pp.
Vide etiam: RNWatkins, Obitus Hieronymi Pragensis, in. speculum 421958, in Poggio cf. p.
Item: Poggio Bracciolini, Gian Francesco, Opera Omnia:, Taurini 1964-1969.