Disce testimonium de protestantismo et libertate religionis Hispanicae saeculo XVI. By Ellen White, Clarence Crisler, HH Hall
Legere tempus: 10 minutes
Hoc caput libri The Great Controversia tantum in versione Hispanica exstat et a secretariis eius pro Ellen White exarata est.
Quadraginta anni elapsi sunt ab initio doctrinae Reformationis in Hispaniam iter suum invenerunt. Quamvis conexus Ecclesiae Catholicae Romanae conatus, clandestina motus progressio cessari non potuit. Ab anno in annum invaluerunt protestantismus usque ad milia hominum novam fidem coniunxit. Aliquot eorum subinde peregre fruuntur libertate religionis. Alii domos suas relinquentes ut litteras suas adiuvent, in specie ad promovendam causam quam vitam ipsam amabant. Alii, ut monachi, qui monasterium Sancti Isidori decesserant, ob peculiares circumstantias abire coguntur.
Credentium horum ablatione, quorum multi in rebus politicis et religiosis muneribus eminentes egerant, diu suspicionem Inquisitionis excitarunt, et in tempore absentium aliqui peregre reperti sunt, unde fidem protestantium in Hispania promovere volebant. . Hoc impressionem fecit multi protestantes in Hispania. Fideles tamen tam discrete fecerunt quod nullus inquisitor eorum in quibus est repertus.
Inde rerum series ad centra huius motus in Hispania multorumque credentium inventa adducitur. Anno 1556 Ioannes Pérez, qui Genavae tempore degebat, Novi Testamenti translationem hispanicam expleverat. Hanc editionem in Hispaniam mittere cogitavit cum exemplaribus catechismi hispanici, qui insequentem annum et Psalmorum translationem paravit. Tamen aliquo tempore eum cepit invenire aliquem volens in hoc periculo conscendere audere. Denique Iulianus Hernández, fidelis bibliopola, consensit ut experimentum capiat. Libros in duobus magnis doliis abscondit, et sclopeta inquisitionis effugere curavit. Is Hispalim pervenit, unde cito volumina pretiosa distribuuntur. Haec Novi Testamenti editio fuit prima versio protestantica satis late in Hispania emissa.
In itinere suo Hernandez ferrario in Flandria exemplum Novi Testamenti dederat. Faber librum sacerdoti ostendit et donatorem ei descripsit. Id statim Inquisitionem in Hispaniam hortatus est. Per haec indicio "in redeundo inquisitores eum fecerunt et tenuerunt eum apud civitatem Palmensem". Eum Hispalim reduxerunt, et intra moenia Inquisitionis in carcerem coniecti sunt, ubi omnia temptata sunt, ut eum ultra biennium proderet, sed incassum. Qui in fine fidelis permansit, et ad palum martyrium fortiter pertulit. Gaudebat se honorem et privilegium habere « lumen divinae veritatis in patriam suam introducendi ». Iudicii diem fiducialiter expectabat: tunc factori suo appariturus, verba divinae approbationis audiat, et cum Domino suo vivat in aeternum.
Tametsi ab Hernández, qui ad amicos eius inveniendos duxerunt, non impetrarunt, "tandem tamen didicerunt quid tam diu celasset" (M'Crie, c. 7). Eo tempore, qui Inquisitionis in Hispania praeerant, "nuntium receperunt secreta communitates Valladolidenses deprehensos esse. Et statim miserunt nuncios ad varia curialia inquisitoria in regno, rogantes, ut inquisitiones clandestinae in suis jurisdictionibus ducerent. Communem actuosam simul ac amplius mandata recipiunt parati starent » (ibid.). Hoc modo nomina centena credentium quiete et cito cognita sunt. quodam loco capti simul et carcere inclusi. Nobilissima membra Valentis communitatum Vallisoleti et Hispalensis, monachi in monasterio Sancti Isidori del Campo manentes, fideles fideles usque ad septentrionem in radicibus Pyrenaei habitantes, ac alii in Toleto, Granatensi, Murcia et Valentia subito reperti sunt. intra muros Inquisicionis, solum eorum testimonium sanguine suo signantes.
"Illi damnati Lutheranismo […] tam numerosi erant ut satis essent ad quattuor magnas et pullos auto-da-fé ad victimas ministrandas per biennium proximum […]. Duae in Valladolid habitae sunt anno 1559, altera Hispali eodem anno, altera die 22 Decembris 1560” (BB Wiffen, note in his new edition of the. Epistola consolatoria by Juan Pérez, p.
Inter primos Hispali capiendus erat Dr. Constantinus Ponce de la Fuente, qui incautus diu laboraverat. » Cum pervenissent ad Carolum V, qui tunc erat apud monasterium Yuste, deprehensus dilectus capellanus, exclamavit: Si Constantinus haereticus est, tunc magnus haereticus est. damnatus, cum gemitu respondit: "Maiorem damnare non potes" (Sandoval; Historia Imperatoris Carlos V2, 829; quoted from M'Crie, c. 7).
Sed non facile fuit culpam Constantini probare. Reapse inquisitores visi sunt non posse probare crimina contra eum cum casu "inventa sunt, inter multos alios, magnum volumen plane in Constantino scripto exaratum. Ibi clare, quasi sibi tantum scribens, egit, ac praecipue (ut postea in pegmate edito Inquisitores in judicio suo explicavit) sequentia: de statu Ecclesiae; de vera ecclesia et ecclesia papae quem vocavit Antichristum. de sacramento eucharistiae et inventione missae, de qua asseruit mundum ignoratione divinarum Scripturarum captum esse; de justificatione hominis; de purgatorio purgatorio, quod vocavit Lupi caput et inventio monachorum propter gulam eorum; de bullis pontificiis et de litteris indulgentiarum; de meritis hominum; super confessionem […] Cum Constantino ostenderetur volumen, dixit: » Chirographum meum agnosco, et aperte omnia haec scripsisse me fateor, et omnem veritatem esse sincere profiteor. Nihil amplius in me requiris testimoniis: habes hic iam fidei meae claram et ambiguam confessionem. Fac quod vis.» (R. Gonzales de Montes, 320-322; 289, 290).
Ob rigorem carceris, Constantinus ne duos quidem annos carceris sui superavit sententiam. Extremis momentis ad suam fidem protestantem verax permansit et in Deo tranquillam servavit fiduciam. Providendum quidem est ut in eadem cellula in qua Constantinus puer inclusus e monasterio Sancti Isidori del Campo monachus inclusus erat, cui permissus est eum in ultima valetudine quaerere et in pace oculos claudere (M'. Cap.
dr* Constantinus solus non erat amicus et capellanus Imperatoris propter affinitatem causa protestantium pati. dr* Agustín Cazalla, qui per multos annos unus de optimis praedicatoribus in Hispania habitus est et saepe coram regali familia apparuit, inter eos comprehensus et carcere in Valladolid fuit. Ad cuius supplicium, Principem Iohannam, cui sepius praedicaverat, alloquens, et convictam sorori suae monstrans, dixit: « Oro, Celsitudo tua, miserere innocentis mulieris, quae tredecim pupillos relinquit. " Sed non absolutus est, fatum tamen eius ignotum est. Constat autem, satellites Inquisitionis, insensa crudelitate, non contentos esse vivos damnando. Etiam iudicium contra matrem mulieris, Dona Leonor de Vivero, quae abhinc annos mortuus est, instituerunt. Accusata est domum suam tamquam templum Lutheri. ' Statutum est in haeresi defunctam, memoriam infamari, bona publicari. Ossa eius effodi et eius effigie publice cremari iussum est. Praeterea domus eorum diruenda est, sale respersa res, statua ibi posita cum inscriptione, causam exitii explicans. Quod totum peractum est' monumentumque per tria fere saecula stetit.
Per auto-da-fé, alta fides et invicta protestantium constantia demonstrabatur in iudicio “Antonio Herrezuelo, iurisconsulti admodum sapientissimi, eiusque uxori Doña Leonor de Cisneros, domina mirae indolis sapientissimae ac probae; Pulchritudo magicae similitudinis.
« Herrezuelo vir erat probae ingenii ac firmae persuasionis, contra quas etiam tormenta Curiae Sanctae nihil facere potuit. In omnibus interpellationibus suis cum iudicibus [...] protestantem ab initio esse professus est, et non solum protestantem, sed suae sectae repraesentativum in urbe Toro, ubi antea vixerat. Inquisitores postulabant ut eos quos ad novos honores adduxerat nominaret, sed promissiones, preces, minae perterrita Herrezuelo consilium prodere amicos et sequaces non poterant. Quin etiam tormenta eius constantiam frangere potuerunt, quam vetus quercus aut superba saxum de mari surgens.
Vxor [...] incarcerata in ergastulis Inquisitionis [...] tandem dedit horrendis angustiis, moenibus obscuris, reum procul a marito, quem plus quam suum amabat. vita […] et ab inquisitoribus furoris perterrita. Sic demum se dedisse se erroribus haereticorum, et simul lacrymis flebilibus condoluisse […].
Qua die magnifici auto- da-fé, quo inquisitores suam excellentiam pro- bant, accusatus in basilicam venit et sententias suas inde recitatas audivit. Herrezuelo in flammis rogi periturus erat, et uxor eius Doña Leonor erat abrenuntiare doctrinis Lutheranis quibus antea adhaeserat et in carceribus vivebat, iussu "Sanctae" Inquisitionis ad hoc provisum. Ibi erat punienda pro erroribus suis cum poenitentia et humiliatione stolae poenitentialis, et re- cipienda, ut in futuro custodiat a via ruinae et perditionis suae.” De Castro, 167, 168;
Cum Herrezuelo ad basilicam ductus est, “tantum conspectu uxoris suae in poenitentiae veste commotus est; Et ecce ille (non enim poterat loqui) projecit eam, dum eam in via ad locum executionis transiret, videbatur dicere: "Hoc est grave ferendum." importunis exhortationibus ad palum retractandum ducentibus. 'Bachiller Herrezuelo', ait Gonzalus de Illescas in sua historia pontificia, ' Vivus inusitata virtute se concremetur. Tam prope ei fui ut eum viderem plene et omnes eius motus et vultus observare. Nec poterat loqui obloquitur: […] sed totum se habitu corporis eximiae virtutis ac virium fuisse ostendebat, qui mori in flammis voluisset quam cum sociis quid opus esset crederet. Quamvis perspecta observatione, levissimum timoris vel doloris signum non potui deprehendere; Erat autem in facie eius tristitia talis, qualem numquam videram.' (M'Crie, Chapter 7)
Eius valedicendi uxor numquam oblitus est vultus. ' Idea,' inquit historicus, 'quod in gravissimo conflictu pertulisset ei dolorem, reformatae religionis flammam accendit, quae in ejus pectore latenter ardebat; atque "exemplum fortitudinis martyris sequi decernens, virtute in infirmitate consummata fidens", "inceptam paenitentiam constanter interrupit". Statim in carcerem coniecta est, ubi per octo annos ab Inquisitoribus omni ope restitit ut eam reciperet. Tandem etiam ipsa in igne mortua est ut vir suus moreretur. Quis non consentiret cum suo de Castro, cum exclamaret: 'O miseri, ambo in amore, pariter in doctrina et in morte pares! Quis non memoriae tuae lachrymas fundet, et horrorem et contemptum judicum sentiet, qui pro spirituum dulcedine verbi divini tor- menta et ignem tanquam suasoriae modos utebatur?
Talis causa fuit cum multis qui proxime cum Reformatione Protestantium in Hispania XVI saeculo decimo identificabantur. “Quamvis non est concludendum, martyres Hispanos frustra vitam suam sacrificasse, et eorum sanguinem in vanum fudisse. Suavissima sacrificia Deo offerunt, testimonium veritatis nunquam penitus perditae reliquerunt» (M'Crie, Praefatio).
Saeculis hoc testimonium firmitatem confirmavit eorum qui Deo super homines oboedire voluerunt. Pergit usque in hodiernum diem ut audaciam praebeat illis qui, in hora iudicii, veritates Verbi Dei firmare ac defendere volunt. Per suam perseverantiam et indeclinabilem fidem, testes vivae erunt potentiae transmutationis gratiae redimendae.
terminus seriei
Finis: Conflicto de los Silos, 219 226,
Eros