Narratio amphi Dei penitus admirantis interventus. Leonardus C. Lee

Legere tempus: 10 minutes

Cum XIX annos essem, adiuvi vicinum domum suam, cellam et officinam ad Alberta, Canada meridionalem. Paucis hebdomadibus opus est ut omnia fiant. Inde septentrionem versus Alascam petii. Februario 19st, mille fere milia passuum texi et iter ad mercaturam in Liard Flumine veniebam. Pugnavi iter per stridore nivali ululatu, et anfractus laboriose secutus rivi, quem figurabam duceret ad amnem. Copiam commeatus apud me attuli, cum de pace in Mesopotamia discessi. Sed gravis nivis me tenuerat haesit diebus. Cibus meus exierat, unde ambulare coactus sum, nisi ad necem duratus essem.

Prope spem successus dedi et mirabar si quis mihi deesset, cum repente vocem dicentem audivi: "Nunc left" offensus circumspexi, sed nullus in conspectu erat. Septentrionem ivi, sed vox reversa est - planius: "Ad sinistram!"

mutare sane

Nesciebam cur a flumine lecto discederem et discederem. Torques erat collium ad sinistram, et veniebat inde ventus mordax. Sic ego septentrionem versus petebam. Sed mihi mirum incidit affectum. num a Deo fugerem? Ita intolerabili factum est, ut circumitionem aspicerem, colles perrexi.

Milliaria post mille passus ascendi, media flatu nix caeca. Ambulatio vehemens erat. Crepusculum polaris lente descendebat sicut transivi divide et in alium rivum descendebat. Volui ad dextram servare et nunc hunc rivum ad fluvium sequi. Sed iterum vox instans me reliquit.

Sola casa

Aliquot virgas adverso flumine vidi tugurium medium nive obrutum. Id significabat tutelae et fortasse alimenti. Calceamentum meum utens, fodi ad ostium et intravi. Pix nigra erat, sed e tenebris gemitus venit. par tibi lit.

senex in sacco dormiens humili lecto iacebat. barba et superciliis anhelitus rigebant, oculi depressi et febricitati. Rapiebam e tugurio, et dum crepusculum adhuc morabatur virgulta quaedam prope collegi. Mox ignis ardebat.

quaesivi in ​​tugurio cibi, sed nihil inveniebatur. Sicut locus calefactus est, homo pauca loqui tractavit. Nomen erat Henricus Brus, qui ad negotiationem tendebat, cum cecidit et crus fregit. Deinde repit in tugurium relictum, sperans aliquem ibi eum inventurum. Hic hebdomadam nunc hic fuit.

Oratio movet brachium Dei

Spe desperata, ad Deum se in oratione convertit et eum rogavit ut auxilium ferret. Hoc certum sincere convellit adolescentiam meam confidentiam. Intellexi enim manum de caelo intercessisse ad orationem senis. Modo cum sollicitus essem an quis me deesset, misit Deus angelum suum ut me duceret ad solam illam casulam.

Sciebam cibos et medicinae operam cito impetrandam esse. Itaque satis ligna addidi ut ignem calidum per horas et nives dissolveret ut senex aliquid biberet.

"Ubi aliquid emere possum?" quaesivi. " Circiter XX milia passuum occidentem " dixit.

Iterum miram horrorem sensi. Ego in pravam partem tendam in solitudinem solitudinem; superbius auxilium petere; nimis complacere orare. Sed oracio senis, qui Deo indigebat, et auxilium petens dederat Deo excusationem, ut me in rectum monstraret.

Senex mihi breves partes dedit ad stationem ac deinde prope reverenter dixit, "Eamus ante te!"

Ad eius lectum flexo, sicut olim ad genua matris meae, dum manum super caput meum imposuit, Deum rogans, ut me submissa voce claudicans curaret.

ventus erat mortuus et stellae lucebant cum exirem e casa. Thermometrum demittere debet ad circiter quadraginta gradus infra zerum in nocte adhuc. Laedebat venter meus, et ossa mea dolebant. Sed oblitus sum defatigationis meae quod mihi aliquis indigebat.

Paene milliaria in desperatione conor succurrere antequam ignis exiens et arcticum frigus obrepsit ad vitam strangulandam ab eo, cuius preces ad Dei aures pervenerant. Etsi meae vires cito defatigatis noctibus ac diebus sine somno, quiete vel cibo, ambulare videbar quasi in somnio, cum virtute invisibili, quae mihi nives ante alteram collocabat. Perveni ad mercaturam sicut stellae caducae. Duo fortes viri et canis ieiunus trahebantur missi ad portandum senem cibum et eum ad proximam infirmariam asportarunt.

Deus Abraham adhuc ipse est hodie

Mihi ientaculum bonum datum est et in cubiculo calido cubavi. Vocavit autem Deus Abraham, Isaac et Iacob mille annos, et vocavit me heri. Idem Deus qui misit Ionam ad salvandos Ninive me misit ad salvandum Henricum Brus. Ipse amantissimus Salvator, qui cum tribus viris in fornace ignis ardentis accurrens currere me fecit per blizzentem et acrem frigus. Senex oratio et fides moverat manum Dei ad interveniendum, obsiste me in nive, et muta cursum et vitam meam.

Orationis subito novum significationem habuit pro me

Auceps senex recuperavit et ad suos in Edmonton rediit. Ostendit mihi orationem modernam et recentem esse. Quaesivit, credidit et accepit;

Ex illo die oracio nova pro me significata est. Hucusque oratio cultus pro me fuerat. Usus sum eo ad remissionem peccatorum. Pro me oratio ad vitam post mortem pertinentia. Putavi officium meum me in hac vita curare. Solus ergo Deus quid de me fiet. Sed iam animum mutaveram. Videram oculis meis, sensi et audivi benignam Salvatoris curam de debili aucupio in sola casula. Senis precatio me docuerat omnes caelos hominum utilitati consuluisse. Singulos verbi Dei mirabiles promissiones relego: « Docebo vos et ostendam vobis viam per quam ambuletis; consulam tibi, et ponam oculos meos super te. vade ad eum! Si vis ad dextram vel ad sinistram declina.

Hi iam non erant mihi versiculi tantum biblici, sed nuntii a Deo pro corde meo. Senseram me vera esse. Quia verba audieram: "Nunc ad sinistram!"

Alius versus mihi pretiosus factus est: Noli timere, quia ego tecum sum; noli timere, ego enim sum Deus tuus. confortabo te, adiuvabo te, et levabo te de manu iustitiae meae.

Fui magis ac magis persuasum erat Deum me vocare, quod me indigeret, me esse consilii sui partem. Paucis diebus et hebdomadibus, oravi, reflexa, et multa legi. Recordatus sum promittens animam meam Deo cum essem duodecim. Nunc quasi Jonas fugiebam ab eo. Conatus sum immergere in solitudinem septentrionalem, cogitans Deum oblivisci promissionis meae. Sed Deus non obliviscitur. Pro omni anima pugnat: "Da mihi, fili, cor tuum" (Prov. 23,26, XNUMX).

Amor et cura Patris mei Caelesti nimis erant quam ut resisterent. Credidi quod Deus dilexit me, ut vitam meam curante regendo crederem. Promissio Iesu discipulis abeuntem facta est mihi valde pretiosa: "Ecce ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem saeculi" (Matth. 28,20, XNUMX).

Haec experientia numquam labefactum in me amisit. Oratio pro me iam non erat formalis actus cultus, sed magis amici vox amantis auscultatio. Sciebam autem quod pius Salvator semper mecum fuit, non ut faciam voluntatem meam et promoveam, sed ad adiuvandum me faciam voluntatem eius et glorificabo eum.

Maxime, me vis orationis in sobrietate versata est. infirmos sanatos vidi, peccatores et malefactores ad pios sanctos convertendos, ecclesias fundatas, urbesque integras transformatas, omnia sedula oratione.

Cum Admiral Byrd hiemem solus in America Parva prope Polum Meridionalem consumpsit, radiophonicum habuit quo nuntios mittere et accipere potuit. Unius eius connexio ad extra. Si instanter egeret auxilio, extra mundum paucis minutis contingere potuisset, et tamen menses ad auxilium venturum cepisset. Sed cum opus est adiutorio et petitio, statim praesto est. Oratio nos coniungit ad fontem roboris et aditum nobis praebet omnibus caeli divitiis. Vera oratio est vinculum vivum quo corda nostra ad Deum astringuntur.

»Quam orationem pro me fecit?" in: Signa temporum, May XIV, MMXX

http://docs.adventistarchives.org/docs/STAUS/STAUS19560514-V71-20__C.pdf