चिम्पान्जीजस्ता दुर्लभ भएका पशु प्रजातिहरू पश्चिमी युगान्डाको व्यापक सेम्लिकी वन क्षेत्रमा बस्छन्। धेरै शताब्दीहरूका लागि, पृथ्वीको सबैभन्दा पुरानो मानिसहरूमध्ये एक, बासुआ, बाटवा पिग्मीहरूको जातीय समूहमा बसोबास गर्यो। त्यहाँ उनीहरूले आफ्नो खाना र आवश्यक परे औषधि पाए। तिनीहरूले ट्वाँटी र पातहरूबाट हल्का झुपडीहरू बनाए, जुन तिनीहरूले अघि नपुगेसम्म प्रयोग गरे। त्यसैले तिनीहरू आफू र वातावरणसँग सापेक्ष मेलमिलापमा बाँचे।

तिनीहरू एक अलग जंगली मानिसहरू थिए। त्यो परिवर्तन भयो जब तिनीहरूको बासस्थानलाई 1993 मा राष्ट्रिय निकुञ्ज घोषणा गरियो। यस्तो अभयारण्यमा मानव बसोबास निषेध गरिएको छ। बाटवाहरू क्षेत्र छोड्न बाध्य भए र त्यसबेलादेखि नै तोकिएको शिविरमा बस्दै आएका छन्। उनीहरूलाई विदेशी संस्कृति स्वीकार गर्न बाध्य पारिएको छ र बुझ्नैपर्ने त्यससँग संघर्ष गर्नुपर्छ।

तिनीहरूको घट्दो संख्या, तिनीहरूको सानो कद र तिनीहरूको प्रकृतिसँग नजिकको जीवनशैलीको कारण, तिनीहरूको स्थानीय सरकार र छिमेकी जनजातिहरूसँग कुनै आवाज छैन। अन्तर्राष्ट्रिय संस्थाहरूमा, तिनीहरू लोप हुने खतरामा परेका मानिसहरूमध्ये पर्छन् र आफ्नै देशमा विस्थापित व्यक्तिहरू मानिन्छन्।

छवि: निजी

सेप्टेम्बर 10, 2015 मा, हामीले Bundibugyo क्षेत्रमा यो साना मानिसहरूका लागि सहायता परियोजना खोल्यौं। कासेसेमा र्वेन्जोरी सेभेन्थ-डे एडभेन्टिस्ट एसोसिएसनको सहयोगमा सम्पर्क गरिएको थियो। यसका प्रमुख इजेकिएल मुटवाङ्गा साथै हाम्रो साझेदार संस्था PASU का मोसेस वाकुलिरा र विलियम किथुला टांडी क्याम्पमा आयोजनाको उद्घाटनमा उपस्थित थिए।

मोशा यसो भन्छन्‌: “परमेश्‍वरका यी कमजोर छोराछोरीहरूसम्म पुग्न सम्भव भएकोमा म कृतज्ञ छु। बाटवाहरू साँच्चै समाजको बाँकी भागबाट काटिएका छन्। उनीहरु स्वास्थ्य संस्थामा जाँदैनन्, डाक्टरकहाँ पनि जाँदैनन् । उनीहरूका अधिकांश बालबालिका विद्यालय जान सक्दैनन् किनभने मानिसहरूले उनीहरूलाई वेवास्ता गर्छन्। भर्खरै मात्र लुगा लगाउन थालेका छन् । तर, उनीहरूले आफ्नो लुगा र आफैँ धुन सिकेका छैनन् । तिनीहरूका छिमेकीहरूले तिनीहरूलाई असभ्य र आदिम ठान्छन् र तिनीहरूलाई यो महसुस गराउँछन्।

छवि: निजी

हामीले सोचे जस्तो तिनीहरू बहुविवाहमा बस्दैनन्। विवाहित हरेक पुरुषको एउटी मात्र श्रीमती हुन्छ । यद्यपी उनीहरुको एउटा समस्या छिमेकी बाकोन्जो र बम्बा जनजातिका पुरुषहरुले आफ्ना महिलाहरुलाई उनीहरुबाट लैजानु हो । वटवा महिलासँग विवाह गरेमा वा यौनसम्पर्क गरेमा एचआइभी वा ढाड दुख्ने समस्या निको हुन्छ भन्ने विश्वास उनीहरुमा छ । जसका कारण धेरै महिलाहरु जबरजस्ती वा बलात्कृत हुने गरेका छन् । यसअघि पनि धेरैलाई एचआईभी सङ्क्रमित भइसकेको छ । अर्कोतर्फ, बाटवा पुरुषहरूले अन्य जनजातिका महिलाहरूसँग विवाह गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूमध्ये सबैभन्दा अग्लो अधिकतम 1,40 मिटर पुग्छ र त्यसैले कम मौका छ। यसरी, मानिसहरूको यो शाखाको संख्या नाटकीय रूपमा घट्छ। तिनीहरूका राजाले लगभग 200 जनजाति सदस्यहरूमा मात्र शासन गर्छन्।

विगतमा उनीहरूलाई मद्दत गर्न युगान्डाका राष्ट्रपति र सरकारलाई धेरै अपीलहरू भएका छन्। तर, अहिलेसम्म लगभग केही पनि भएको छैन । बाटवाहरूले आफ्नो जीवन शैलीलाई धेरै हदसम्म जोगाउँछन्। उनीहरूलाई दिनको समयमा केही खानेकुरा लिन जंगलमा जान दिइन्छ। तर उनीहरूसँग शिविर बाहेक अरू कुनै ठाउँ छैन। सम्भव भएसम्म, तिनीहरूले भीख मागेर वा स्थानीय किसानहरूको सेवा गरेर आफ्नो गोप्य कमाउँछन्। तिनीहरू सामान्यतया प्रकारमा भुक्तानी गरिन्छ, यदि तिनीहरू उपलब्ध छन्। त्यसैले उनीहरुलाई खानाको अभाव छ ।

छवि: निजी

बाटवाले चोर्दैनन् । यदि कसैले तिनीहरूबाट चोरी गर्छ भने, उसलाई सजाय हुनेछ। तर, उनीहरू भिख माग्न मन पराउँछन्। यदि उनीहरुको इच्छा अस्वीकार भयो भने उनीहरुले मान्छन् ।विशेषगरी उनीहरु शिविरमा बस्दै आएपछि घरेलु मदिरा र गाँजाको सेवन बढेको छ । तिनीहरू कहिल्यै समूहमा हिँड्दैनन् तर सधैं एक्लै, तर तिनीहरूका सहकर्मीहरूको नजरमा, ताकि कसैले आपतकालीन अवस्थामा सधैं हस्तक्षेप गर्न सक्छ।

बाटवालाई विशेष गरी लागूपदार्थबाट पुनर्स्थापना चाहिन्छ। उनीहरूलाई समाजको समान सदस्यको रूपमा एकीकृत र सम्मान गर्नुपर्छ। हामी तिनीहरूलाई खुवाउन मद्दत गर्न चाहन्छौं । तिनीहरू काम गर्न चाहन्छन् तर कुनै औजारहरू छैनन् र उनीहरूलाई कृषि, बगैंचा र नागरिक व्यवस्थाको बारेमा थोरै थाहा छ। हामी कृषि शिक्षा केन्द्र स्थापना गर्न चाहन्छौं। यदि उनीहरूलाई बीउ र उपकरणहरू प्रदान गरियो भने, यसले उनीहरूलाई पक्कै मद्दत गर्नेछ। बाटवाले आलु र तरकारीजस्ता मुख्य खानेकुरा आफैं उब्जाउन सिक्थे। हुनसक्छ उनीहरूलाई मौरीका माहुरीहरू दिएर मौरीपालन गर्नेहरूलाई सिकाउन सकिन्छ। सायद तिनीहरूले पहिले नै यसको बारेमा थाहा छ। हामी तपाईंको प्राकृतिक जीवनशैलीलाई छुन चाहँदैनौं। हामीलाई उहाँहरुसँग संवाद चाहिन्छ। बाटवाले उनीहरूलाई कसरी मद्दत गर्ने भन्ने बारे उनीहरूको विचारहरू योगदान गर्नुपर्छ। दोस्रो बैठक नोभेम्बर 2015 मा भएको थियो। पहिलो उपकरण हस्तान्तरण गरियो।

बाटवाहरू धेरै शान्त छन्। यदि तपाईं तिनीहरूलाई आदरपूर्वक व्यवहार गर्नुहुन्छ भने, त्यहाँ कुनै समस्या छैन। यदि तपाईंले तिनीहरूलाई केही ल्याउनुभयो भने, हामीले जस्तै, तिनीहरू धेरै आभारी छन्। हामीले उनीहरूलाई ५० किलो चामल, केही चिनी, साबुन, माची र मकै ल्यायौं । त्यसमा उनीहरु निकै खुसी थिए । तर, उत्तेजित भएमा उनीहरू हिंसात्मक बन्न सक्छन्। तिनीहरूसँग तीरहरू छन् जुन धेरै विषाक्त बिरुवाको अर्कसँग उपचार गरिन्छ, जुन तिनीहरूले आपतकालीन अवस्थामा पनि प्रयोग गर्छन्।

Leuchtturm eV सँगको समन्वयमा, हामीले स्थानीय संघको सिफारिसमा गोडसन बहेमुका र बोनिफेस न्कायल्वेलाई नयाँ भूमि कामदारको रूपमा काममा राख्यौं। उनीहरुले बाटवाका लागि काम गर्नेछन् र यस क्षेत्रका वरपरका समुदायलाई मन्त्री बनाउनेछन्। आध्यात्मिक कार्यको लागि, हामीले यस उद्देश्यको लागि उत्पादन गरेका रुटोरो भाषामा केही अडियो बाइबलहरू दिइयो। यो भाषा लगभग एक मिलियन मानिसहरूले बोल्छन्, प्रायः दक्षिण-पश्चिम युगान्डामा।

छवि: निजी

राजाका अलावा प्रधानमन्त्रीलाई पनि भेट्यौँ । उहाँ 30 वर्षको हुनुहुन्छ, विवाहित हुनुहुन्छ र बच्चाहरू छन्। यति हुँदाहुँदै पनि उनी टाँडी ​​क्याम्प नजिकैको थ्री एन्जेल्स हाईस्कूलमा पढ्छन् । उनले हामीलाई विद्यालयको शुल्क र विद्यालयका सामानहरूका लागि सहयोगको लागि आग्रह गरे।

सहयोग आयोजना सुरु भएको छ । हाम्रा दुई साथीहरू अब स्थायी रूपमा बाटवाको साथ मैदानमा छन् र हामी यी कमजोर मानिसहरूलाई मद्दत गर्न प्रतिबद्ध छौं। यदि तपाईंको जीवनको स्थिति परिणामको रूपमा सुधार हुन्छ भने, हाम्रो प्रतिबद्धता व्यर्थ छैन। यो काम एउटा सानो संघको रूपमा हाम्रो विधान अनुसार छ। यसपटक पनि उनी सानो राष्ट्रप्रति प्रतिबद्ध छिन् ।

लाइटहाउस परिदृश्य, डिसेम्बर 2015
www.Lighthouse-Help.de