אין אויגוסט 1868, בשעת איך בין געווען אין שלאַכט קריק, מישיגן, איך געחלומט אַז איך בין אין אַ גרויס גרופּע פון ​​מענטשן. א טײ ל פו ן דע ר קאמפאני ע אי ז געװע ן גרײ ט צ ו פארן , או ן זי ך אװעקגעפארן . מי ר זײנע ן געפאר ן אי ן שװע ר באלאדענ ע װאגאנען . אונדזע ר װע ג הא ט געפיר ט ארויף . אויף אײן זײט פון דער גאס איז געװען א טיפער גרוים, פון דער אנדערער זײט א הויכע, גלאטע, װײסע װאנט, װאם האט אויסגעזען פריש פארפלעקט און געמאלט.

װע ן מי ר זײנע ן װײטע ר געפאר ן אי ז דע ר װע ג געװאר ן שמאלע ר או ן שטײגער . אי ן עטלעכ ע ערטע ר הא ט זי ך אויסגעזע ן אזו י שמאל , א ז ע ס הא ט ניש ט געהא ט קײ ן זינ ג צ ו פארזעצ ן מי ט אנגעלאדענ ע װאגאנען . אזו י האב ן מי ר אויסגעשאפ ט ד י פערד , אויסגעלאד ן א טײ ל באגאג ע פו ן ד י װאגאנע ן אוי ף ד י פערד , או ן מי ר האב ן װײטע ר געפאר ט אוי ף פערד .

באל ד אי ז אבע ר דע ר װע ג געװאר ן שמאלע ר או ן שמאלער . אזו י הא ט מע ן מי ר געצװונגע ן צ ו פאר ן נאענ ט צ ו דע ר װאנט , כד י ניש ט אראפצופאל ן פו ן דע ם שמאל ן װע ג אי ן דע ר תהום . אבע ר ד י פערד ן האב ן זי ך גענומע ן אנקלאפ ן אי ן דע ר װאנט , מי ט זײע ר באגאג , װא ם האב ן אונד ז געפאדער ט שוידער ן איבער ן תהום . מי ר האב ן זי ך געשראק ן פו ן אראפפאל ן או ן זי ך צעטרעט ן אוי ף ד י שטײנער . אזו י האב ן מי ר געשניט ן ד י שטריק , װא ס הא ט פארזיכער ט ד י באגאג ע צ ו ד י פערד , או ן ז י געלאז ן פאל ן אי ן דע ר תהום . װע ן מי ר זײנע ן װײטע ר געפאר ן האב ן מי ר מורא , פארלויר ן אונדזע ר באלאנס , או ן צופאל ן אוי ף ד י שמאָלע ר דורכגאנג . ע ס הא ט זי ך אויסגעזען , װ י א ן אומזעענ ע האנ ט הא ט אונד ז גענומע ן ד י לײצעס , או ן אונד ז פיר ט דור ך ד י געפערלעכ ע דורכגאנגן .

אבער דעמאלט איז דער וועג געווארן נאך ענגער. איצ ט אי ז שוי ן ניש ט געװע ן גענו ג זיכער ע פא ר אונד ז אוי ף ד י פערד . אזו י האב ן מי ר זי ך אראפגעלאז ט או ן געגאנגע ן אי ן אײ ן פײל , אײנע ר נאכ ן צװײטן . דינע שטריק זענען איצט אראפגעלאזט געווארן פון אויבערשטן פון דער ריין ווייסער וואנט; באפרײ ט האב ן מי ר געכאפ ט זא ל מי ר קענע ן בעסער ן באלאנסירן . די שטריק האבן זיך באוועגט מיט יעדן טריט. יווענטשאַוואַלי דער שטעג געווארן אַזוי שמאָל אַז מיר געפונען עס סאַפער צו פאָרזעצן דעם שטעג באָרוועס. אַזוי מיר גענומען זיי אַוועק און געגאנגען אַ ביסל אין סאַקס. מי ר האב ן באל ד באשלאס ן א ז א ן זאק ן װעל ן מי ר האב ן נא ך בעסער ע שטיצע ; אזו י האב ן מי ר אראפגענומע ן ד י זאק ן או ן מי ר זענע ן געגאנגע ן אי ן באָרוועס .

מי ר האב ן געמוז ט טראכט ן װעג ן ד י װא ס זײנע ן ניש ט געװע ן געװוינ ט צ ו דעפראװע ר או ן נויט . ווו זענען זיי איצט זיי זענען נישט אין דער גרופּע. אײניק ע זײנע ן געבליב ן הינטע ר אי ן יעדע ר סטאנציע , או ן נא ר ד י צוגעװוינ ט מי ט נויט , זײנע ן װײטער . די כאַרדשיפּס פון דער נסיעה נאָר געמאכט זיי אַלע די מער באשלאסן צו זען עס דורך צו די סוף.

ד י סכנה צו פארבלאנדזשען איז געװארן. אַפֿילו אויב מיר האָבן געדריקט זייער נאָענט צו דער ווייַס וואַנט, דער וועג איז נאָך שמאָלער ווי אונדזער פֿיס. מי ר האב ן זי ך ארויפגעלײג ט ד י גאנצ ע װאג ן אוי ף ד י שטריק ן או ן געשריג ן פארװאונדערט : ״מיר האב ן געהאלט ן פו ן אויבן ! מי ר האב ן געהאלט ן פו ן אויב ן!״ , דא ס אויסגערופ ן הא ט זי ך געהער ט איבע ר דע ר גרופ ע אויפ ן שמאל ן װעג . װע ן מי ר האב ן דערהער ט דא ס פרײד־ברו ם או ן אראפקומע ן פו ן תהום , האב ן מי ר זי ך געציטערט . מי ר האב ן דערהער ט גרוים ע קללות , נוצדיק ע װיצלעך , או ן װאלגער ע אויםנאם ע מוזיק . מי ר האב ן געהער ט מלחמ ה או ן טאנצן־לידער , אינסטרומענטאל ע מוזיק , או ן הויכע ר געלעכטער , אײנגעפלײ ט מי ט קללות , װײטיק ן געשרײע ן או ן ביטער ע קלאגעס . מי ר זײנע ן געװע ן באשלאםע ר װ י אמאל , צ ו בלײב ן אויפ ן שמאל ן שװער ן װעג . רוב טײ ל הא ט מע ן מי ר געצװאונגע ן אויפהענגע ן אונדזע ר גאנצ ע װאג ט אוי ף ד י שטריק , װעלכ ע זײנע ן מי ט יעד ן טריט , געװאר ן גרעסער .

איצט האב איך באמערקט אז די שײנע װײסע װאנט איז פארפלעקט מיט בלוט. דערזען די װאַנט אַזױ שמוציק האָט מיך געמאַכט טרויעריק. דא ם געפי ל הא ט אבע ר באל ד געגעב ן דע ר דערקענונג , א ז אל ץ מו ז זײ ן ריכטיק . די, וואס גייען נאך, זעען, אז אנדערע זענען פאר זיי געגאנגען דעם שמאלן, שווערן וועג, און אויב אנדערע זענען געגאנגען דעם וועג, האבן זיי אויך געקענט מאכן. װע ן זײער ע װײטיק ע פיס ן האב ן אוי ך אנגעהויב ן בלוטיקן , װעל ן ז ײ ניש ט אפגעגעב ן געװאר ן פו ן דערשראקן , נא ר זא ל זע ן דא ס בלוט ן אוי ף דע ר װאנט , או ן װיס ן א ז אנדער ע האב ן אויסגעטראג ן דע ם זעלב ן װײטיק . ענדליך זענען מיר געקומען צו א ריזיקן תהום. דאָ האָט זיך פֿאַרענדיקט אונדזער וועג.

איצט עס איז גאָרנישט צו פירן אונדז אָדער שטעלן אונדזער פֿיס אויף. מי ר האב ן זי ך אינגאנצ ן געמוז ט פארלאז ן אוי ף ד י שטריק , װא ס זײנע ן איצ ט געװע ן אזו י געדיכט , װ י מי ר זענע ן א צײ ט געװע ן צעטומל ט או ן באזארגט . מי ר האב ן מי ר געפרעג ט מי ט א אנגםט ן שושקע ן ״װא ס אי ז דא ס שטריק ? א שװײס האט אים געדרײט פון זײן שטערן, די אדערן אין האלדז און אין די טעמפל האבן זיך געשװאלן צו פארפלײלט, און א אײנגעהאלטענע, מיאוסע קרעכץ איז אנטלאפן פון די ליפן. עס האָט זיך אויך געדריפט דאָס שווייס פון מיין שטערן און איך האָב געפילט אַ פחד ווי קיינמאָל פריער. א שרעקלעכער קאמף איז געלעגן פאר אונדז. וואלטן מיר דא געפאלן, וואלטן מיר אומזיסט דורכגעגאנגען אלע שוועריגקייטן פון אונזער רייזע.

פאר אונדז, אויף דער אנדערער זײט פון דער תהום, איז געלעגן א שיינע לאנקע פון ​​גרינע גראזן ארום זעקס אינטשעס הויך. כאט ש אי ך הא ב ניש ט געקענ ט דערזע ן ד י זון , אי ז ד י לאנ ק געװע ן באד ן אי ן א ליכטיק , װײכ ן ליכט , פו ן רײ ן גאלד ן או ן זילבער . גאָרנישט איך האָבן אלץ געזען אויף ערד איז געווען פאַרגלייַכלעך אין שיינקייט און כבוד. אָבער קען מיר דערגרייכן זיי? דאָס איז געווען אונדזער באַזאָרגט קשיא. זאָל דער שטריק זיך צעברעכן, װאָלטן מיר אומגעקומען. װידע ר האב ן מי ר געפרעג ט מי ט א שושקע ן , צו ם װא ס אי ז דא ס שטריק ? דא ן האב ן מי ר געשריג ן : ״מיר האב ן זי ך פשו ט ניש ט קײ ן ברירה , װ י אינגאנצ ן פארלאז ן אויפ ן שטריק . מי ר האב ן אי ם געהאלט ן דע ם גאנצ ן שװער ן װעג . דעמאל ט װע ט ע ס אונד ז איצ ט אוי ך ניש ט אראפלאז ן — דאך , האב ן מי ר זי ך געקװענקלט . דערנאָך האָט עמעצער געזאָגט: גאָט האַלט דאָס שטריק. מיר דארפן נישט מורא האבן.״ די הינטער אונדז האבן איבערגעחזרט די דאזיקע װערטער, און עמעץ האט צוגעגעבן: ״ער װעט אונדז איצט נישט פארלאזן. נאָך אַלע, ער האָט אונדז אַזוי ווייַט זיכער. "

דערנא ך הא ט מײ ן מא ן זי ך געשװאויג ן איבע ר דע ם שרעקלעכ ן תהום , צ ו דע ר שײנע ר לאנקע , פו ן דע ר צװײטע ר זײט . איך בין אים גלייך נאכגעגאנגען. ווי ריליווד און דאַנקבאַר צו גאָט מיר זענען איצט! איך האב געהערט קולות רייזינג אין נצחון דאנק צו גאָט. איך בין געווען צופרידן, גאנץ צופרידן.

װע ן אי ך הא ב זי ך אויפגעכאפ ט הא ב אי ך געפונע ן א ז מײ ן גאנצ ע קערפע ר צי ט זי ך נא ך פו ן דע ר שרעק , װא ם אי ך הא ב דורכגעמאכ ט אויפ ן שװער ן װעג . דער חלום דאַרף קיין באַמערקונג. ע ר הא ט אוי ף מי ר געמאכ ט אזו י א ן אײנדרוק , א ז אי ך װע ל מײ ן גאנ ץ לעבן , געדענקע ן יעד ן דעטאל .

פֿון: Ellen White, טעסטימאָניעס פֿאַר די קהילה, Mountain View, קאַל.: Pacific Press Publishing Co. (1872), חלק 2, זז. 594-597; זען. לעבען און וויקען, Königsfeld : געמסטאון פארלאג (ניט יאר) 180—182.

ערשטער ארויס דורך האָפּע ווערלדווייד אין: אונדזער האַרט יסוד, קסנומקס קסנומקס-.