sacerdos et professor

Post biennium in monasterio, Lutherus sacerdos ordinatus est, et post annum ad cathedram designatus est in Universitate Witebergae. Hic incubuit linguas antiquas, maxime Graecas et Hebraicas, ut legeret Verbum Dei in linguis originalibus. Sacram Scripturam incepit. Libros Psalmorum, Evangelia, Epistolas fecit, magno studiorum auditorum auditorio. Studiosi ad universitatem veniebant catervatim ex omnibus partibus Germaniae et peregre.

Staupitz, amicus et superior, eum hortatus est ut verbum Dei e suggesto praedicaret. Lutherus haesitavit, quod non dignaretur pro Jesu loqui ad populum. Tantum post longam dimicationem amicis suis concessit. Pulpitum ex quo primum praedicatum fuit vetus podium in ariete sacelli, quod ex omni parte subnixum fuit, ne caderet. Hic incepit Conciones Reformationis. Cum venit Iesus in terram, posuerunt eum in praesepio. In ecclesiis imponendis non prius praedicatum est Evangelium, sed a subsellio piscatoriae, a montibus, in campestribus, et per regiones viarum.

Erat iam Lutherus potens Scripturae expositores, et Dei gratia in illo erat. Facundia auditorum fascinavit. Veritatem tam clare ac potenter praesentavit ut ab eo sibi persuaderetur. Ignis eorum corda eorum tetigit. Aedicula turbas petentium admissionem tenere non potuit. Vocatus est ergo ad praedicandum in civitate ecclesia. Fama eius eo usque pervaserat ut Fredericus Sapiens, Elector Saxoniae, Witebergam ad se audiendum venisse.

Lutherus iter Romam

Lutherus verus adhuc filius ecclesiae papalis erat, et nihil aliud somniabat. Dei providentia eum ad Romam visitandum duxit. Spatium pedum texit, pernoctans in monasteriis. Alpes transgressus ad Italiae campos descendit. In conventu Italiae opes, splendorem ac luxum miratus est. Monachi ibi praecipuum salarium susceperunt, magnificis conclavibus inhabitabant, magnifice, sumptuosis vestibus induti, mensas laute edebant. Comparatio inter hunc visum et sui ipsius abnegationem et privationem vitae suae Lutherum turbavit. Non potuit intellegere.

Sancta Roma?

Tandem urbem vidit procul in septem collibus. Vehementer commotus, ad terram corruit et exclamavit: «Sancte Roma, te saluto!» Urbem ingressus, ecclesias visitavit, audivit miracula sacerdotum et monachorum, et omnia necessaria perfecit ritus. Videbat ubique quae eum stupore et horrore implebant. Eadem in omni clero peccata vidit. Audivit indecens iocos a praelatis et exhorruit quod etiam in Missa vulgaribus vocibus utebantur. Monachis et plebeiis immixtus, ludibrium ac stuprum testabatur. Quocunque se verterit, loco sanctificationis, profanationem invenit. 'Non potest,' inquit, 'cogitare quae Romae peccata et turpia facta sint; habes ut videas et audias ut credas. Unde hic dicitur: 'Si est infernum, Roma super eo aedificata est, abyssus est, unde omnis forma peccati scaturit'.

Puncto reflexionis

Horrenda fornicatio et caeca superstitio ubique obviavit eumque propius ad Iesum compulit. Quadam die, Lutherus genuflexus Scalam Santa (Sanctus) emicabat, cum subito vox intona ei dicere videbatur: "Iustus ex fide vivit" (Romans 1,17, XNUMX). Hic versus nusquam eat. Inde clarius quam umquam videbat quam vanum sit propriam salutem per opera humana quaerere. Immo, fiducia requirit firmam in eo quod Iesus perfecit. Dei veritas mentem eius illustraverat. Oculi iam semel ad satanicam deceptiones papatus aperiebantur.

Internum praesidium ab urbe Roma

Cum Lutherus Romam avertit, se etiam intus ab Roma averterat. Ex hoc tempore magis ac magis ab Roma se separavit, donec omnes ligationes cum ecclesia pontificia separarentur.

Sola Scriptura - sola scriptura

Ætatis XXIX, Lutherus in universitate Wittenbergae doctori in theologia donatus est. Liber erat autem, ut nunquam antea, se amabat scripturis vacare. Votum sollempniter susceperat, diligenter verbum Dei studere ac fideliter predicare pro reliquo vita sua, pro dictis et doctrinis Summorum Pontificum. Iam non modo monachus aut professor erat, sed nuntius ordinarius Bibliorum. Ut pastor fuerat vocatus ad pascua laetissima gregem Dei ducendam. Quia vero esurierunt.

Pedes Lutheri in vero fundamento firmiter stabant, "superaedificati super fundamentum prophetarum et apostolorum" (Eph 2,20, XNUMX). Constanter declaravit Christianos tantummodo doctrinas ex auctoritate Scripturae esse acceptas. Roma sonum horum verborum contremuit. Ad radicem summi imperii papalis percusserunt et vitale principium Reformationi continebant.

Lutheri oppugnatio in philosophiam et theologiam

Per dei providentiam Lutherus iam fuit reformator ecclesie. discipulorum suorum mentes a philosophorum ac theologorum theoriis avertere studebat, eosque potius ad aeternas Prophetarum et Apostolorum veritates dirigere. Ille impavide incaute scolarium speculativam incredulitatem aggreditur. Philosophiam et theologiam opposuit, quae homines tam diu tenuerat. Sicut nos hodie, periculum vidit opiniones humanas ponendi et speculationem de veritatibus Dei Verbi revelatis. Non solum ista commenta pro vanis damnavit, sed "Prophetarum et Apostolorum scripta certiora et altiora esse omnibus argutiis et theologiis variarum scholarum". "In corde meo" inquit "solum regit; soli regnare oportet, fides in Dominum meum Jesum Christum, quae sola est initium, centrum et finis cogitationum, quae me die ac nocte occupant.

Jesu, Unice Mediator!

Alta intentione suam fidem in Iesum confessus est ut suae spei fundamentum — ut principium et finis, tamquam fundamentum ac ut cumulus gloriae consilii salutis. Auditus est in admiratione illius fidei loquentes ad studiosos universitates et ad frequentes ecclesiae conventus. Constanter ac firmiter fiduciam discipulorum auditorumque convertit ab hominibus — quamvis digni profiterentur fidem — a propria iustitia in Iesu.

Propositum Eius annuntiationis fuit: “Noscite Iesum crucifixum. Disce desperare de opere tuo et clama ad eum: Domine Iesu, iustitia mea es, et peccatum tuum ego sum. quod meum erat tulisti, et mihi quod tuum erat dedisti. Fuisti quod non eras, ut fierem quod non eram.

Ita intrepide ac firmiter Lutherus magnas veritates, quas Apostoli Iesu magna virtute praedicaverant, exhibuit. Pauli vox, per aevum sonans, nunc per Lutherum locuta est, exponens superstitionem, refellendo errorem, et evellendo haeresim.

Verbum Dei a Romana fide abducit

Sacerdotes et praelati, divinae veritatis professionales expositores, Scripturam falsis sententiis perversa; verbum Dei in ore ipsorum depravabant ad errores et traditiones sustinendas. Biblia a plebe indefesse detinebant, scientes quod si sibi ipsi studerent, fidem suam in Jesum, ac non amplius in Papa et Sacerdotibus ponerent. Luce, quod ex Verbo Dei refulsit, cogitationem protinus a fide Romana ducebat.

Quod proprium Lutheri fuerat experientia. Videns horribilem apostasiam et corruptionem in Ecclesia, statuit fidelem esse verbo Dei, et aliis sanctitate et simplicitate sua sancta doctrina perducere. Sciebat: Solummodo si homines verbum Dei faciunt regulam vitae, spes reformationis fore. Scripturas igitur auditoribus suis tamquam verba Dei exhibuit, et divinas communicationes ad eos vere dirigebat, ac si eis immediate de caelo verbum Dei loqueretur. Magni ponderis momentum extulit ad propriam cognitionem ex Verbo Sancto acquirendam.

Sine Spiritu Sancto nulla est cognitio Bibliorum

Scriptura a Sanctis hominibus sub Spiritus Sancti admonitione conscripta est. Necesse est igitur ad intellegendas eorum doctrinas eiusdem spiritus auxilium. Libenter et fidenter debet esse studuit, quin supremam eius auctoritatem et ad divinum auxilium cum sedula precatione dubitaret. Hoc modo accipiendo spem indagator sperare potuit ut res spirituales comprehenderet. Si Verbum Dei hoc modo investigetur, vim formativam in spiritu et moribus habeat, mentem exacuens et nobilitans, cor purificans ac refrenans fornicationem quae mundum verrit.

The »Luther Evangelium«

Lutherus non venit cum caeremoniis humanis, traditionibus, ac fabulis uteretur credulitate populi. Venit cum veritate et virtute Dei, et illuminat mentes et liberat corda a servitute superstitionis et tyrannide peccati. Auditoribus exposuit: si tamen ipsi crederent in Iesum, ab ipso salvi esse possent; nullus sacerdos vel papa vicem divini mediatoris capere potest. Quicumque uenit ad Iesum ut penitens, peccator credens, gratiam et pacem inueniat et iusticiam suam habeat. Sanctificatio fructus est fidei. Quia haec fides virtutem renovat et animam in imaginem Iesu transformat. Fides in Redemptorem crucifixum iam diebus apostolorum servata est; haec sola fides potest salvare animas etiam in die Lutheri. Docebat autem populum converti ad Deum, quia legem sanctam transgressi erant. Si in Iesum crediderint, sanguis eius pro peccatis eorum expiari potest. Omnes qui sincere resipuerunt demonstravit se sincere orare pro auxilio Dei ad impugnandas suas malas inclinationes. Etiam precationum sinceritas metiendam esse affirmavit obligationem quam accipiunt Legi Dei obediendi.

Witebergae Pharus

Pretiosus erat nuntius quem Luthero studiosis audientibus attulit. Populus in omni verbo suo pependit. nunquam ante aliquid simile audiverunt. Laetus nuntius amoris Salvatoris, securitas veniae et pacis per sanguinem suum expians, corda eorum cantavit et spem vitae aeternae dedit. In Witeberga lux accensa est, cuius radii ad fines terrae pervenirent. Lumen hoc solum splendet usque ad finem saeculi.

Signa temporum, die 7 iunii 1883