Op deze historische dag breekt de dageraad van het laatste grote protest aan. De dageraad ligt achter ons, de zachte gloed van de eerste dageraad van dit machtige protest dat voorafgaat aan de terugkeer van Jezus straalt over Duitsland en de wereld. Op de 500e verjaardag van het begin van de Reformatie, zal de vernieuwing van de grote, eschatologische adventsbeweging een licht worden gegeven dat de hele mensheid zal zien in zijn genezende kracht.

Vandaag documenteert de dood van het officiële protestantisme. Het protest van de evangelische kerk behoort tot de geschiedenis. In maart 2014 merkte de christelijke wereld het op toen de anglicaanse bisschop Tony Palmer tegen prominente vertegenwoordigers van de evangelische en charismatische beweging zei: "Het protest is voorbij." Gezamenlijke verklaring over de rechtvaardigingsleer tussen de Lutherse Wereldfederatie en de Rooms-Katholieke Kerk in 1999. 3 1/2 jaar zijn verstreken sinds de historische toespraak van Palmer, een korte tijd waarin het protest ook plaatsvond in de kerken van de Hussieten en Waldenzen, de grote voorlopers van de Reformatie een einde is gekomen. Vrijwel alle kerkgemeenschappen die uit de Reformatie voortkwamen, hebben effectief een einde gemaakt aan het protest dat ze tot stand heeft gebracht. De jure vond ze Gezamenlijke verklaring Een andere ondertekenaar van de Wereldraad van Methodistische Kerken op 23 juli 2006 en op 04 juli 2017 tijdens een oecumenische ceremonie in Wittenberg, de Wereldgemeenschap van Gereformeerde Kerken sloot zich ook aan bij de verklaring. De leerstellige veroordelingen van weleer met betrekking tot de allerbelangrijkste kwestie van de weg van de redding van de mens behoren op papier tot het verleden.

Officieel zijn er geen »protestanten« meer. Dit is het grote signaal van vandaag. "Verzoend" met Rome in de centrale leer van de rechtvaardiging, in de geest van oecumenische saamhorigheid, blikt de Protestantse Kerk terug op wat er 500 jaar geleden gebeurde. Het hele Reformatie-jubileum, dat vandaag een jaar geleden begon, stond in het teken van oecumenische vieringen die bedoeld waren om de wereld een signaal te geven: de oorzaken van de "pijnlijke" kerkelijke verdeeldheid in het Westen zijn weggenomen.

De feestelijke dienst van vandaag in Wittenberg wordt daarom ook gekenmerkt door een opkomende, voltooide oecumene, in de zin van een volledige gemeenschap in het avondmaal en de eucharistie tussen de evangelische en rooms-katholieke kerken, het verklaarde verlangen van beide kerken. “Zichtbare eenheid in verzoende diversiteit”, met verschillen die mogelijk blijven, maar die hun kerkverdelend karakter hebben verloren – beide kerken hebben zich aan dit doel gecommitteerd, ongeacht of dit uiteindelijk zal leiden tot een hereniging van de kerken of niet.

Op theologisch vlak heeft, afgezien van de kwestie van de Eucharistie, alleen de kwestie van het begrip van het ambt en van de Kerk, die er nauw mee verweven is, een karakter dat kerken verdeelt in de oecumenische dialoog. Het oecumenische theologische werk van vandaag zal zich hier meer dan ooit op richten. Voor paus Franciscus lijkt de consensus die hier nog ontbreekt echter geen echte hindernis op weg naar kerkelijke gemeenschap rond de "tafel des Heren". In een toespraak tot Italiaanse lutheranen op 15 november 2015 zei hij: »Eén geloof, één doop, één Heer, zo vertelt Paulus ons, en daaruit trek je de conclusies […] Als we dezelfde doop hebben, moeten we samen gaan. « (Die) Op 03 oktober 2017 meldde de Vaticaanse radio: "We schetsen hoe paus Franciscus een mogelijke christelijke 'hereniging' ziet – en doen daarbij de verrassende ontdekking dat, voor Franciscus, christenen al lang grotendeels verenigd zijn.« (Die)

Voor de voorzitter van de Raad van de Evangelische Kerk in Duitsland (EKD), Heinrich Bedford-Strohm, is er goede hoop op de oecumenische inspanningen van de huidige paus, die een "belangrijke rol" zal spelen in de oecumene en "alle reden zal geven" om dat te doen, ook om in de toekomst veel wind in de rug te verwachten", vertelde Bedford-Strohm eergisteren aan het Duitse persbureau in Rome. Dit ging verder met te zeggen: "De EKD-leider en de Beierse regionale bisschop is van plan een brief aan de paus te schrijven met de voorzitter van de Duitse bisschoppenconferentie, kardinaal Reinhard Marx, en hem te vertellen over het oecumenische proces in Duitsland." (Die). Marx, die op 10 oktober de EKD dankte voor de oecumenische oriëntatie van het Reformatiejubileum (Die), sprak zich zondag uit voor een hereniging van de christelijke kerken. »Daar voeren we al jaren campagne voor. Dat is waar ik voor bid, daar werk ik voor", vertelde Marx aan de krant Bild am Sonntag (Die).

Het protest uit het verleden zag een onlosmakelijke eenheid in de kwestie van rechtvaardiging of verlossing en in die van kerk- en ambtsbegrip, van de verduidelijking waarvan de kerkelijke tafelgemeenschap in het avondmaal afhangt. Luthers bekentenis van 1537 was gebaseerd op dit inzicht: "Dus wij zijn en blijven voor eeuwig gescheiden en tegengesteld aan elkaar." Interview met Radio Vaticaan verklaarde: »Niemand kan ons meer scheiden!«

Voor de hervormer was niet alleen de leer van de rechtvaardiging niet onderhandelbaar, maar ook een benadering van de kwestie onmogelijk. Voor hem was de reden hiervoor dat het rooms-katholieke begrip van rechtvaardiging geen basis had in de Bijbel, maar alleen kon verwijzen naar de kerkelijke traditie. Zelfs een algemeen concilie zou uiteindelijk alleen van nut zijn, zoals Luther al vroeg inzag, als de leer en de praktijk van het geloof 'onderhandeld' werden en alleen op basis van de Heilige Schrift werd besloten. Want 'zelfs concilies kunnen en hebben zich vergist', was zijn revolutionaire uitspraak in het dispuut van Leipzig in 1519. Na de definitieve afscheiding van Rome eind 1520 was iedere aanhanger van de Reformatie even duidelijk als Luther zelf: alleen met de Bijbel als de enige bindende norm – sola scriptura – zou er een vernieuwing van de kerkelijke gemeenschap met Rome zijn. Voor Rome zou dit echter niets minder betekenen dan een afwijzing van hun begrip van kerk en bediening. Deze prijs was te hoog voor Rome op het Concilie van Trente (1545-1563). Luther stierf in de vroege stadia van dat concilie, wiens mislukking hij duidelijk voorzag. Met Jeremia kon hij zeggen: "We wilden Babylon genezen, maar ze werd niet genezen." (Jeremia 51,9:XNUMX)

Inderdaad, een echt rooms-katholiek "ja" tegen het begrip van rechtvaardiging van de Reformatie zou onvermijdelijk leiden tot de zelfontbinding van die kerk. Dit kon in de oecumenische dialoog alleen maar worden »vergeten« omdat het begrip van de lutherse kerk van de betekenis van het Sola Scripura-principe is veranderd. In de basistekst van de Raad van de EKD rechtvaardiging en vrijheid. 500 jaar Reformatie 2017 is het [genaamd:

»De sola scriptura kan vandaag de dag niet meer op dezelfde manier worden begrepen als ten tijde van de Reformatie. In tegenstelling tot de hervormers is men zich er tegenwoordig van bewust dat de totstandkoming van de afzonderlijke bijbelteksten en de bijbelse canon zelf een proces van traditie is. De oude tegenstelling tussen 'Schrift alleen' en 'Schrift en Traditie', die nog steeds de Reformatie en Contrareformatie bepaalde, werkt niet meer zoals in de zestiende eeuw... Sinds de zeventiende eeuw zijn de bijbelteksten historisch en kritisch onderzocht. Daarom kunnen ze niet meer begrepen worden als het 'Woord van God' zoals ze waren in de tijd van de hervormers. De hervormers gingen er in principe vanuit dat de bijbelteksten werkelijk door God zelf gegeven waren. Gezien verschillende versies van een tekstgedeelte of de ontdekking van verschillende tekstlagen, kan dit idee niet langer worden volgehouden.« (p. 83, 84)

Sinds de lutherse kerk het fundament heeft verloren dat ooit tot de reformatie leidde, heeft ze in principe voor elke kwestie Rome kunnen benaderen. De basis hiervoor is de historisch-kritische interpretatiemethode, die tegenwoordig in beide kerken standaard is. Ze maakt onderscheid tussen "Heilige Schrift" en "Gods Woord", dat niet identiek is aan de Bijbel, maar er wel in te horen is. In de woorden van de basistekst:

»Tot op de dag van vandaag worden mensen in, met en onder deze teksten aangesproken en tot in de kern geraakt – zoals dat in de Reformatietheologie keer op keer werd beschreven als een kenmerk van het woord van God. In die zin kunnen deze teksten ook nu nog als het ›Woord van God‹ worden beschouwd. Dit is geen abstract oordeel, maar een beschrijving van ervaringen met deze teksten: Zelfs vandaag, wanneer mensen deze teksten lezen of horen - niet automatisch elke keer, maar keer op keer - hebben ze het gevoel dat ze waarheid bevatten, waarheid over zichzelf, de wereld en God die hen helpt te leven. Daarom vormen deze teksten nog steeds de canon van de Kerk.« (p. 85, 86)

Het oecumenische proces kan alleen onder deze voorwaarden begrepen worden. Alleen onder deze voorwaarden kan het oecumenisch georiënteerde karakter van de gebeurtenis van vandaag, plechtig herdacht door kerken, politiek en samenleving.

Dat ook Gezamenlijke verklaring over de rechtvaardigingsleer alleen had kunnen ontstaan ​​door zich af te keren van het Reformatie sola scriptura principe, zal ook duidelijk zijn voor iedere leek die zonder vooroordeel en met liefde voor de waarheid de uitgebreide feiten tot in detail onderzoekt. Hoeveel te meer echter voor een goed geïnformeerde drager van het protestantse erfgoed?

Maar waar de evangelische kerk Luther viert die losstaat van Luthers kernbekommernissen, waar ze, op de zeer symbolische 500e verjaardag van haar oprichting, publiekelijk haar duur gekochte erfenis onthult en ten prooi valt aan de "fraude" (Daniël 8,25:XNUMX) van die macht wiens erfenis alleen bloed en tranen en wiens standpunten in feite onveranderd zijn gebleven, heeft de doodsklok van de Reformatie geklonken over een "nieuwe" Wittenberg. Het protest is officieel voorbij en duidelijk geschiedenis vanaf vandaag.

Daarmee wordt echter vandaag het sein voor de wedergeboorte van het protestantisme gegeven! Het profetische signaal voor de hernieuwing van het protest, dat met hamerslagen in de slotkerk in Wittenberg begon, ging in 1521 in onvergelijkelijke vrijgevigheid uit van Luthers lippen in Worms en klonk krachtig uit de mond van Duitse vorsten in Speyer in 1529, in een geweldig moment uit de geschiedenis, zoals in een Bach-hymne.

In feite zal niets na vandaag ooit meer hetzelfde zijn. De symbolische zwangerschap van 31 oktober 2017 kan niet worden overtroffen: wat kerkleiders en theologen in 1999 als resultaat van tientallen jaren oecumenisch werk op papier hebben gezet, zendt nu zijn "heldere" stralen de hele wereld uit. Ze zijn de voorboden van de zondagswetten, de bedrieglijke dageraad van een wereld die met God en zichzelf verzoend is, de opmaat naar een snel naderend »1000-jarig rijk« met »vrede en veiligheid« voor de hele planeet.

Een "koninkrijk" waarin echter geen plaats zal zijn voor iemand die zal geloven zoals Maarten Luther geloofde.

Tetzels leugens hielden geen stand. De tiara van de paus wankelde toen de Augustijner monnik zijn pen opnam. Want Gods Geest was in die pen. Een huis gebouwd "op zand" (Mattheüs 7,26:20,8) moet op zichzelf instorten. 'Ze vertrouwen op strijdwagens en paarden; maar we gedenken de naam van de HEER, onze God.« (Psalm XNUMX:XNUMX) De »woorden« van de oecumene zijn gebaseerd op een fundament dat even stabiel is als dat waarop Tetzel stond. Maar zelfs de machtigste onderneming kan niet bestaan ​​tenzij ze op waarheid is gebaseerd.

»oecumene«! Het is het dictum geworden voor de toekomst van Europa en de wereld. Het is de boodschap die vandaag vanuit Wittenberg wordt uitgezonden. Maar het mist de standaard van waarheid die de Reformatie tot stand heeft gebracht.

“Bij de gratie van God schudde deze slag van de monnik van Wittenberg het fundament van het pausdom. Zijn aanhangers verlamde hij en joeg hem angst aan. Hij wekte duizenden uit de sluimer van dwaling en bijgeloof. De vragen die hij in zijn stellingen opwierp, verspreidden zich in een paar dagen door heel Duitsland en in een paar weken tijd doordrongen ze het hele christendom" (Ellen White, Tekenen des tijds, 14 juni 1883) "Luthers stem weergalmde uit de bergen en in de valleien ... Het schudde Europa als een aardbeving." (Ibid., 19 februari 1894)

De luide roep uit Openbaring 18 zal in zeer korte tijd alle naties van deze aarde bereiken. Het zal de harten van onze politici raken en elke leider en burger van ons land en elk ander land naar een beslissing leiden. Zoals in de dagen na 31 oktober 1517.

“En hierna zag ik een engel uit de hemel neerdalen, die grote autoriteit had, en de aarde werd verlicht met zijn heerlijkheid. En hij riep krachtig met een luide stem: Babylon het grote is gevallen, gevallen, en is een woonplaats geworden voor demonen, en een gevangenis voor alle onreine geesten, en een gevangenis voor elke onreine en gehate vogel. Want alle volken dronken van de hete wijn van haar hoererij, en de koningen van de aarde bedreven hoererij met haar, en de kooplieden van de aarde werden rijk door haar immense weelde. En ik hoorde een andere stem uit de hemel, zeggende: Ga uit van haar, mijn volk, opdat u geen deel hebt aan haar zonden, opdat u niet van haar plagen ontvangt. Want hun zonden reiken tot in de hemel, en God heeft hun ongerechtigheden gedenkt.« (Openbaring 18,1:5-XNUMX)

Voor Luther was de tijd aangebroken om te spreken, toen hij, na zijn Verlosser te hebben ontmoet, inzag dat wat voor zijn Meester gold, ook op hem van toepassing was: "Ik ben geboren en ben in de wereld gekomen om van de waarheid te getuigen." (Johannes 18,37: 3,7) Toen hij door zijn eigen bekering begreep dat de eeuwige bestemming van miljoenen mensen afhing van de prediking van het ware evangelie, werd Prediker XNUMX:XNUMX een goddelijk gebod voor hem om te spreken en te handelen. Niets kon zijn drang temperen om te werken aan de redding van de mensen om hem heen nadat hij Jezus Christus persoonlijk had ontmoet.

Maar de dageraad van het laatste protest, dat Gods Woord voorspelde, breekt vandaag uit, precies op het uur waarin de hand van de broederschap werd uitgestrekt van de kasteelkerk in Wittenberg naar de bisschop van Rome. (Eredienst voor de verjaardag van de Reformatie)

“En God zei: Laat er licht zijn! En er was licht.« (Genesis 1:1,3)