Veel sabbatvierders hebben waarschijnlijk nog nooit contact gehad met dit onderwerp. Het is echter een les met dramatische implicaties. Wat alle Zevende-dags Adventisten van alle soorten verenigt, de sabbat, wordt hier in twijfel getrokken. Maar niet door van de zondag een goede rustdag te maken, zoals de meeste christelijke kerken doen. Ook wordt niet de doctrine verkondigd dat er geen bijbelse rustdag meer is in het Nieuwe Testament, dat elke dag hetzelfde is, zoals de Mormonen of de Getuigen prediken bijvoorbeeld. Liever:

De maansabbat stelt zich voor

Nieuwe maan. Op deze dag is er rust zoals op een sabbat. Dit wordt gevolgd door vier weken, die allemaal eindigen met een sabbat. Dan volgt weer de heilige nieuwe maan, zodat de sabbatten altijd op 8/15/22e vallen. en de 29e van een maand die begint met Nieuwe Maan als dag 1. Door astronomische omstandigheden moet er echter na de vier weken soms een schrikkeldag worden ingelast, zodat de nieuwe maan dag daadwerkelijk samenvalt met de nieuwe maan, de eerste verschijning van de tere maansikkel.

Met dit type kalender valt de sabbat elke maand op een andere dag van de week op onze kalender. Het zal voor de meeste mensen, christenen en adventisten, zeker heel eigenaardig lijken, en toch is het recentelijk omarmd door individuele adventisten en kleine maansabbatvieringen over de hele wereld. Om dit te illustreren, is hier een grafiek:

Deze grafiek laat zien hoe de maansabbat in elke maancyclus op een andere dag van de week valt. Slechts relatief zelden is het op een zaterdag. Rust zou zijn op alle maansabbatten en nieuwe maandagen.

Een bijzondere "kerk van God"

Weinig Zevende-dags Adventisten weten dat in 1863 niet alleen onze kerk werd gesticht, maar ook wat de Kerk van God wordt genoemd, Zevende Dag. Dit was een coalitie van sabbatvierende adventisten die de geschriften van Ellen White verwierpen. Vandaag heeft deze congregatie ongeveer 300.000 leden.

Clarence Dodd en de heilige naambeweging

Een lid van die kerk genaamd Clarence Orvil Dodd richtte het tijdschrift in 1937 op Het geloof (Het geloof). Dit tijdschrift begon als geen ander de leer te bepleiten dat het absoluut noodzakelijk was om Gods heilige naam te spreken en, indien mogelijk, in de juiste vorm.

Dit gaf aanleiding tot de Heilige Naam-beweging, die in het christendom het duidelijkst gekant is tegen de joodse opvatting om Gods naam niet uit te spreken vanwege zijn heiligheid, vooral omdat de exacte uitspraak niet meer bekend is. Het moedigt eerder zijn frequente, eerbiedige en getrouwe uitspraak aan. De juiste uitspraak van de naam van Jezus is ook belangrijk voor de volgelingen van deze beweging.

De Bijbelse Feesten

Evenzo pleitte Dodd vanaf 1928 voor het houden van de Mozaïsch-Bijbelse feestdagen in plaats van de heidense christelijke feesten. Vooral Herbert Armstrong van de Worldwide Church of God nam deze leer ter hand en verspreidde deze via het tijdschrift duidelijk en waar. Dezelfde doctrine vindt echter ook sporadisch aanhangers onder Zevende-dags Adventisten.

Jonathan Brown en de maansabbat

De Heilige Naam-beweging heeft zich over denominaties en zelfs in Pinksterkringen ontwikkeld. Een aanhanger van deze beweging is Jonathan David Brown, lid van de Jesus Music-band Seth, producer van de christelijke rockgroep Petra, waarin populaire zangeres Twila Paris en andere christelijke zangers zongen. Jonathan David Brown was de eerste die de leer van de maansabbat verspreidde, die nu zijn weg vindt naar allerlei kringen van het houden van de sabbat.

Is de sabbat gebaseerd op de maan?

De maansabbat wordt vaak gerechtvaardigd met Genesis 1:1,14. Daar krijgen de zon en de maan een functie toegewezen bij het bepalen van de tijd van feesten (Hebreeuws מועדים mo'adim), dagen en jaren. Aangezien de zon voldoende is om dagen en jaren te bepalen, moet de maan bedoeld zijn geweest om festivals te bepalen. Leviticus 3 lijkt de sabbat toe te voegen aan deze maanfeesten. Dit is een belangrijk argument in de leer van de maansabbat. Talloze andere teksten onderscheiden echter expliciet de sabbatten van de feesten (מועדים mo'adim): 23 Kronieken 1:23,31; 2 Kronieken 2,4:8,13; 31,3:10,34; 2,6; Nehemia 44,24:45,17; Klaagliederen 2,13:XNUMX; Ezechiël XNUMX:XNUMX; XNUMX; Hosea XNUMX:XNUMX. En nergens wordt de sabbat specifiek genoemd als feest (מועד mo'ed).

De sabbat is ook een feest, maar dan wel een bijzondere. Juist omdat het niet op de maan is gebaseerd en zijn ritme uitsluitend ontleent aan het feit van de zesdaagse schepping, wordt het de herdenkingsdag die het is. De sabbat en daarmee de zevendaagse week zijn zo bijzonder omdat ze helemaal geen astronomische basis hebben. De indeling van zeven dagen is willekeurig en niet gebaseerd op de fasen van de maan. Daarbij leidt ze de aandacht af van de hemellichamen als Gods schepping en concentreert ze zich volledig op de Schepper. Als het anders was, zou de week in puur evolutionaire termen kunnen worden verklaard.

Men kan inderdaad uit Genesis 1:1,14 het belang van de maan voor de kalender afleiden en de joodse lunisolaire kalender waarderen, waarop de joodse feesten zijn gebaseerd. Maar dit vers zegt niets over maansabbatten, die worden ingevoegd met enkele schrikkeldagen tussen de zevendaagse weken.

Vereren we Saturnus?

Aanhangers van de maansabbat bekritiseren ons begrip van de sabbat door erop te wijzen dat zaterdag de dag van Saturnus is. Dus door de sabbat te houden, zouden we de wrede god Saturnus aanbidden, die al zijn zonen opat behalve Jupiter. Dit gaat voorbij aan het feit dat de wekelijkse sabbat veel ouder is dan het verband met de naam Saturnus. Historici geloven dat de Romeinen de zevendaagse week van de Joden overnamen en de dagen van de week namen van hun eigen goden gaven. We weten ook dat de oude Romeinen, onder hun goden, Saturnus vergeleken met de god van de Joden en daarom de zaterdag aan Saturnus wijdden. Maar dat heeft niets te maken met de feitelijke vaststelling van de wekelijkse sabbat.

In het Hebreeuws is er geen verband tussen de dagen van de week en specifieke godheden, zoals we in de meeste Europese talen hebben. Hier worden de dagen genoemd: eerste dag, tweede dag, derde dag, vierde dag, vijfde dag, zesde dag, sabbat. Elke dag van de week is al gericht op de komende sabbat en bevestigt zo de geldigheid van de wekelijkse sabbat.

Waar is het historische bewijs?

Noch de Karaïeten, die de maan strikter volgen dan het traditionele jodendom, noch andere joodse sekten in de geschiedenis hebben ooit de maansabbat gehouden. Zelfs de apostelen volgden de joodse feestkalender van hun tijd. Er is geen bewijs dat ze kalenderhervormingen zochten. Dus waar haalt men de zekerheid vandaan dat de maansabbat eigenlijk de bijbelse sabbat is?

De joodse historicus Flavius ​​​​Josephus (AD 37-100) meldt: "Er is geen enkele stad van de Grieken of Barbaren of enig ander volk waar onze gewoonte om op de zevende dag uit te rusten niet is doorgedrongen!" (Mark Finley, De bijna vergeten dag, Arkansas: Concerned Group, 1988, blz. 60)

De Romeinse schrijver Sextus Iulius Frontinus (40-103 n.Chr.) schreef dat ze "de Joden aanvielen op de dag van Saturnus, wanneer het hun verboden is iets ernstigs te doen." (Samuele Bacchiocchi, Een nieuwe aanval op de sabbat - deel 3, 12 december 2001) Het is niet bekend dat de dag van Saturnus is uitgelijnd met de nieuwe maan.

De historicus Cassius Dio (163-229 n.Chr.) zegt: "Aldus werd Jeruzalem verwoest op de dag van Saturnus, de dag die de Joden tot op de dag van vandaag het meest vereren." (Ibid.)

Tacitus (58-120 n.Chr.) schrijft over de Joden: “Ze zouden de zevende dag aan rust hebben gewijd, omdat die dag een einde maakte aan hun problemen. Later, omdat luiheid hen verleidelijk leek, wijdden ze elk zevende jaar aan luiheid. Anderen beweren dat ze dit doen ter ere van Saturnus.« (de geschiedenissen, Boek V, geciteerd in: Robert Odom, Sabbat en zondag in het vroege christendom, Washington DC: Review and Herald, 1977, pagina 301)

Philo van Alexandrië (15 BC-40 AD) schrijft: "Het vierde gebod verwijst naar de heilige zevende dag... De Joden houden de zevende dag regelmatig met tussenpozen van zes dagen." (de decaloog, Boek XX geciteerd in: ibid. blz. 526) Deze bijzonder vroege bron weet niets van ingevoegde nieuwe maan- of schrikkeldagen.

Zet deze citaten u niet aan het denken, gezien het feit dat tegenwoordig alle Joodse groepen over de hele wereld de sabbat op zaterdag vieren? Joden hebben nooit ruzie gemaakt over wann de sabbat moet hooguit worden gehouden wie het zal worden gehouden en hoe laat het begint op vrijdag.

Joodse kalenderhervorming

De hervorming van de joodse kalender van 359 n.Chr. heeft niet het nu veronderstelde maanweekritme verlaten, maar veeleer de natuurlijke waarneming van de maan en gerst als aanwijzingen voor de nieuwe manen en het begin van het jaar. In plaats daarvan werden de nieuwe manen en schrikkelmaanden vanaf dat moment astronomisch en wiskundig berekend. Er veranderde echter niets in de wekelijkse cyclus.

De getuigenis van de Talmoed

De Talmoed schrijft zeer gedetailleerd over de kalender, de feesten, de nieuwe maan, de wekelijkse sabbat. Waarom wordt er nergens melding gemaakt van de maansabbat?

Hoe kan de nieuwe maan buiten de wekelijkse cyclus vallen bij het lezen van de volgende citaten uit de Talmoed?

"De nieuwe maan is anders dan een festival... Wanneer een nieuwe maan op een sabbat valt, heeft het huis van Shammai bepaald dat men acht zegeningen moet opzeggen in het aanvullende gebed. Het Huis van Hillel besloot: zeven.« (Talmoed, Eiruvin 40b) Volgens de leer van de maansabbat mocht de nieuwe maan echter niet op een sabbat vallen.

"Als de zestiende [van het Pascha] op een sabbat valt, moeten zij (delen van het paschalam) op de zeventiende worden verbrand, om de sabbat of het feest niet te breken." (Talmoed, Pesachim 83a) Volgens de leer van de maansabbat, zou de 16e dag .maar altijd de dag na een maansabbat zijn.

De citaten maken duidelijk dat de sabbat niet op vaste dagen van de maancyclus viel, maar onafhankelijk door het jaar bewoog.

Wat betekenen de Babylonische wortels van de maansabbat?

Van de Babyloniërs wordt gezegd dat ze een wekelijks ritme hadden dat vergelijkbaar was met het ritme dat werd bepleit door de volgelingen van de maansabbat. Het begon ook met nieuwe maan en de laatste week van de maand had toen meer dan zeven dagen, zoals in de leer van de maansabbat van vandaag. Maar sinds wanneer kan Babylon een rolmodelfunctie voor ons hebben?

De Babyloniërs vierden a shapatu genoemd maanfestival op elke 7e/14e/21e/28e van een maand, d.w.z. een dag eerder dan de vermeende maansabbatten. Sommige wetenschappers vermoeden dat de Israëlieten de sabbatviering overnamen van de maancultus van Mesopotamië en deze losmaakten van de maancyclus toen ze zich in Kanaän vestigden. Door dit te doen ontkennen ze echter het bestaan ​​van God en verklaren ze de joodse religie in evolutionaire termen, of ze geloven niet in de inspiratie van de Schrift, die sinds de schepping de sabbat kent.

Hoe verhoudt de achtdaagse week zich tot het vierde gebod?

Hoe moet men zich gedragen op de schrikkeldagen die soms aan het einde van een maancyclus verschijnen? Het zouden geen rustdagen zijn en het zouden ook geen werkdagen zijn. Maar het vierde gebod zegt: Je moet zes dagen werken en op de zevende rusten! Waarom geeft de Bijbel dit niet aan?

Waarom gaf Exodus 2 niet aan dat op de voorbereidingsdag minstens één keer per maand drie of vier keer het manna moest worden verzameld als er echt een lang weekend van twee of drie dagen was?

Wanneer is het precies nieuwe maan dag?

Er zijn verschillende manieren om de nieuwe maan te bepalen: astronomisch, met het oog, in Israël of waar je woont, enz. Welke maatstaf moet je gebruiken? In de praktijk kunnen de volgelingen van de maansabbat hun sabbatvieringen dus met minstens één dag scheiden.

Ellen White en de maansabbat

Wat vinden de sabbatvierders van de volgende uitspraken van Ellen White? "De wekelijkse cyclus van zeven letterlijke dagen, zes om te werken en de zevende om te rusten, vindt zijn oorsprong in de grootse realiteit van de eerste zeven dagen." (geestelijke gaven 3, 90)

“Toen werd ik teruggebracht naar de schepping en zag dat de eerste week, toen God het scheppingswerk in zes dagen voltooide en op de zevende dag rustte, net als elke andere week was. De grote God mat in zijn dagen van schepping en rust de eerste cyclus van de week, die als model zou dienen voor alle weken die volgden tot het einde der tijden.« (Geest der Profetie 1, 85)

Waarom laat ik me op ijs nemen?

De historische oorsprong van de leerstelling van de maansabbat en de talrijke vragen die deze oproept, laten zien dat we niet met een bijbelse leer te maken hebben. De maansabbat hoort dus thuis in de trukendoos van de vijand. Degenen die deze leerstelling aanhangen, moeten door ons echter niet als vijanden worden gezien, maar als mensen die onze gebeden en liefde vooral nodig hebben. Hebben we niet in onszelf de eigenschappen ontdekt die mensen ertoe brengen deze en andere ketterijen te aanvaarden? Hier kunnen zeer nobele motieven voor zijn: de wens om alleen voor het eigen geweten te doen wat de waarheid lijkt, zelfs tegen de stroom in. Of: Het vuur van een toewijding die God wil laten zien welke offers het wil brengen. Maar ook de goede trouw, het verlangen naar het excentrieke en helaas maar al te vaak trots. Hoe gezond zijn mijn familie- en gemeenschapsrelaties? Zou het kunnen dat ik al een marginale plaats in mijn sociale weefsel heb die me heeft opengesteld voor een doctrine die grote verwarring kan brengen in mijn werk, gemeenschap en gemeenschapsleven? Niet voor niets wordt de duivel diabolos genoemd, oftewel puinhoopmaker. Omdat hij de missie van Gods kerk grondig wil dwarsbomen.

Test mij, Heer!

Helaas is goedgelovigheid vooral wijdverbreid onder gelovigen: men gelooft zonder daadwerkelijk te controleren. Je vertrouwt het onderzoek van anderen, niet omdat hun argumenten overtuigend zijn, maar omdat ze een gevoelige snaar bij ons raken. Adventisten zijn 'gelovige' mensen, helaas vaak ook 'goedgelovig'. Hoe moeilijker iets is om uit te voeren, hoe meer je je gemotiveerd voelt. Omdat ik mijn ego moet overwinnen! Misschien is het martelaarschap al onderdeel van het zelfbeeld? Sommige buitenstaanders hebben van de nood een deugd gemaakt en zoeken vrijwillig hun toevlucht in het ongewone, ook in hun geloof. Het ergste van alles is dat als we nederigheid missen, we zullen afdwalen ondanks hoge intelligentie en waarachtigheid.

Het goede nieuws

Het goede nieuws: God weet ons van dit alles te redden als we oprecht naar redding verlangen en bereid zijn zijn wil tegen onze wil te doen. Hij zal ons onderscheidingsvermogen, kennis van Zijn wil, evenwicht en nederigheid in ons geloofsleven geven. Hij zal ook eenzaamheid vullen met Zijn aanwezigheid en ons troosten. Als we oprecht zijn aangezicht zoeken, zal hij ons – desnoods via omwegen – naar ons doel leiden.