Geweld en politieke radicalisering roepen vragen op over de rol van de Bijbel en ware vrede. Dit artikel moedigt ons aan om met een frisse blik naar het bijbelverhaal te kijken en boodschappers van vrede in deze wereld te zijn. Door Gabriela Profeta Phillips, directeur Adventistische Moslimrelaties, Noord-Amerikaanse divisie.

Leestijd: 3 minuten

De oorlog in het Midden-Oosten is een aanzienlijke tegenslag voor elk vooruitzicht op vrede in de regio. Met de verharding van de Israëlische politiek tijdens de recente verkiezingen en de radicalisering van Hamas, gesteund door Iran en Qatar, wordt geweld gepresenteerd als de enige optie voor vrede. Maar tussen deze opties bevinden zich lijdende mensen die op het punt staan ​​de hoop te verliezen. Bovendien brengt het nieuws ons nog meer in verwarring door de geestelijke gevolgen van de oorlog te negeren en te doen alsof het vinden van de ‘dader’ het allerbelangrijkste is.

Christenen hebben geprobeerd bijbelse elementen aan deze verdraaide versie van de geschiedenis toe te voegen die de ene of de andere kant lijken te rechtvaardigen. Dit lijkt meer op de huidige polarisatie van de mensheid dan op een zorgvuldige studie van de bijbelse geschiedenis. De Bijbel is daardoor ook oorlogsslachtoffer geworden. Laten we teruggaan naar de bron! Laten we degene leren kennen die alleen vergeving, barmhartigheid en gerechtigheid kan brengen. Ja, gerechtigheid, want zonder gerechtigheid is er geen duurzame vrede.

Alleen door opnieuw naar de Bijbel te luisteren kunnen we zondige ideeën over vrede en het zwaard ontkrachten. Vrede, zoals deze wereld niet kan geven (dat is wat we zien!), heeft slechts één bron: Gods Messias – de Messias die de meeste joden hebben afgewezen en die de meeste moslims alleen met hun lippen belijden. Ik bedoel niet de Messias van het geïnstitutionaliseerde christendom die om allerlei bedrijfsredenen is gecoöpteerd. Ik bedoel Gods Messias, degene die zoveel van de wereld hield dat hij leven kwam brengen, ja leven in overvloed, zowel voor de Palestijnen als voor de Joden. Nu kan Jeruzalem, wat stichting of leraar van vrede betekent, daadwerkelijk vrede onderwijzen aan alle naties vanuit zijn hemelse plaats (Micha 4,2:3-XNUMX). Wij kunnen hierin instrumenten zijn. Op een dag zal het op de plek staan ​​waar de oorlog nog steeds woedt.

Zijn wij nog steeds mannen en vrouwen van geloof? Als dat zo is, waarom citeren we dan selectief Mattheüs 24, met de nadruk op oorlog en geruchten over oorlog, waarbij we vergeten dat “het teken” waar gelovigen naar uitkijken niet geweld is, maar het vrederijk van vers 14?

Zijn wij nog steeds mensen van hoop? Hoop kan niet worden gebouwd op illusies zoals de wederopbouw van de Tempel door middel van zionistische inspanningen of door het valse geloof – en dit baart ons meer zorgen – dat de oorsprong van deze crisis verklaard zou kunnen worden door de rivaliteit tussen Sara en Hagar. Het probleem met zulke verdraaide interpretaties van de geschiedenis is dat God Ismaël zegende en zelfs voorspelde dat Ismaëls familie zich in aanbidding zou verenigen met de eschatologische zonen van Isaak (Jesaja 60,6:7-XNUMX). De waarheid maakt ons vrij!

Wij hebben niet alle antwoorden, God wel. Laten we daarom samen bidden voor vrede. Gezegend zijn de vredestichters in een wereld van onrust, want zij zullen kinderen van God worden genoemd (Matteüs 5,9:XNUMX).

uit: nPraxis Internationale nieuwsbrief, 12 oktober 2023