"Ruth! Ruth! Boaz chuu claang!"
Fqinji ynë Bpuu Sey kishte kryer punë me Boazin. Kur u kthyen në makinë, Boazi papritmas pati dhimbje të forta gjoksi dhe u ndje i mpirë në të gjithë anën e majtë. Ai i kërkoi Bpuu Seyit të më merrte sa më shpejt të ishte e mundur.
Për një javë, Boazi kishte përjetuar simptoma të çuditshme: gishta të mpirë në dorën e majtë, herë pas here "shikim të yjeve", pagjumësi dhe urth - krejtësisht e pazakontë për të. Një natë para konfiskimit të madh, kërkova në internet për të parë nëse këto gjëra kishin lidhje. Një faqe interneti shëndetësore tha se këto janë pararojë për një atak në zemër. Babai i Boazit kishte vdekur nga një atak në zemër kur ai ishte vetëm 29 vjeç, kështu që ne kemi qenë gjithmonë pak të kujdesshëm në këtë pikë. Por ne nuk dinim si ta parandalonim atë përveç se të ushqeheshim shëndetshëm.
Kur dëgjova Bpuu Seys, isha menjëherë në gatishmëri. Zbrita shkallët me vrap dhe pashë Boazin duke u shtrënguar nga dhimbja. Ai më tha se më donte shumë dhe donte piper kajen, një ilaç natyral që thuhet se ndihmon me sulmet në zemër. Duke vrapuar, duke u penguar dhe duke u lutur, i ngjita shkallët dhe i solla specin e kuq. Ai gëlltiti një sasi të madhe të tij.
Vendosëm të shkonim në spitalin lokal. Mbështeta makinën dhe menjëherë mbërtheva në baltë. Kështu u hodhëm në makinën e shokut tonë. U përpoqa të qëndroja i qetë dhe të drejtoja sa më shpejt dhe me kujdes, duke iu shmangur lopëve, qenve dhe motoçikletave.
Në spital, aftësitë e mia gjuhësore u testuan në ekstrem. Vrapova nga njëri te tjetri që dikush të ekzaminonte Boazin. Stafi reagoi super i qetë, mori kohën e tij, bisedoi me miqtë në telefon. Vazhduam të kërkonim nitroglicerinë. Por më në fund na u tha se fatkeqësisht nuk ishte në gjendje.
Boazi ishte ende i vetëdijshëm, por mpirja po përhapej në kokë dhe në trup. E thirra kolegen time Ruby Clay. Zëri i njohur në anën tjetër të linjës ishte shumë për mua. Fillova të qaj. Lidhja u prish para se të mund të them shumë. Argjilat ndodheshin në kryeqytet pasi vajza e tyre ishte shtruar në spital me apendiksit një javë më parë. Sa do të doja të ishin këtu tani! Ndihesha kaq i vetmuar Por e dija që Zoti ishte me ne.
Vendosëm ta çonim Boazin katër orë në kryeqytet. Së pari kalova me makinë pranë praktikës së një miku im doktor. Ai kishte pak nitroglicerinë dhe ma dha edhe pse nuk kisha para me vete. Pastaj u ktheva me makinë në Boaz dhe shkuam në shtëpi së bashku për të marrë fëmijët tanë dhe disa çanta. Gjendja e Boazit dukej se po përkeqësohej.
Ndërkohë, shoku ynë Bpuu Sok kishte mbledhur një ekip dhe kishte shtyrë makinën tonë nga balta. Shyqyr zotit që nuk na duhej të shqetësoheshim edhe për këtë në këtë situatë. Ne ngarkuam fëmijët dhe disa gjëra dhe ndihmuam Boazin të hipte në makinën tonë. Bpuu Sok donte të vinte me ne, ndaj u nisëm me makinë drejt kryeqytetit.
Gjatë rrugës, Boazi gradualisht u bë më i mirë. Me pak më shumë qetësi, e dërguam Bpuu Sokun në shtëpi me një taksi, por vendosëm të vazhdojmë dhe ta kontrollonim Boazin në spital. Ndërsa u ula atje duke u përpjekur të përpunoja ngjarjen, ngrita sytë dhe pashë diçka tepër të bukur! Përpara ishte një re shiu dhe rrezet e diellit pas saj ngjyrosnin skajet e saj me ngjyra të zjarrta ylberi (imazhi origjinal sipër). Fillova të qaja sepse kuptova se Zoti ishte me të vërtetë me ne dhe ruante mbi ne. Sa mirënjohëse isha që burri im ishte ende gjallë! Sa mirënjohës i isha Zotit që na ndihmoi në këtë situatë të tmerrshme.
Ishte deri tani përvoja më e keqe që kam përjetuar ndonjëherë. U ndjeva vetëm - si i huaj në një vend të huaj. Por ndjeva shumë mbështetje edhe nga vendasit. Ata bënë gjithçka mundën për të na ndihmuar. Edhe pse isha në prag të një krize nervore, Zoti më dha forcë të brendshme dhe një paqe të mbinatyrshme. Pastaj më dërgoi ylberin - një shenjë e besnikërisë së tij.
Spitali i kryeqytetit ofroi kujdes të nivelit të lartë. Boazi u ekzaminua plotësisht. U lehtësuam shumë kur morëm vesh se ai nuk kishte problem me zemrën, por nervoz. Për një muaj Boazi vazhdoi të kishte simptoma të ngjashme derisa më në fund zbuluam se ato ishin nga një mungesë minerali që ai kishte marrë nga infeksioni Giardia.
Fund: Kufijtë Adventist, Mars 2017, f. 20-21
Kufijtë Adventist është një botim i Adventist Frontier Missions (AFM).
Misioni i AFM është të krijojë lëvizje indigjene që mbjellin kisha adventiste në grupe njerëzish të paarritshëm.
BOAZ, RUTH, JOSHUA; RACHEL, CALEB & SAMUEL CHURCH (pseudonime) janë të përkushtuara për të sjellë mesazhin e Ardhjes për njerëzit e Lumit të Madh në Azinë Juglindore.
Lini një koment