На дар назди дар, балки аз дудбаро ба дилҳо хушхабар мерасад. Вақти он расидааст, ки анъанаҳоро зери шубҳа гузорем. Аз ҷониби Эллен Уайт
Дар рӯъёҳои шабона ман тасвирҳои ҳаракати бузурги ислоҳотро дар байни халқи Худо дидам. Бисёриҳо Худоро ҳамду сано мегуфтанд. Беморон шифо ёфтанд ва дигар муъчизахо нишон доданд. Рӯҳи шафоат мисли пеш аз иди Пантикост вуҷуд дошт. Ман дидам, ки садҳо ва ҳазорон нафар ба оилаҳо ташриф оварда, Каломи Худоро ба онҳо мекушоянд. Қудрати Рӯҳулқудс дилҳоро бармеангезад, ки гуноҳи худро эътироф кунанд. Рӯҳи табдили ҳақиқӣ ба вуҷуд омад. Аз хар тараф дархо барои эълони хакикат кушода шуданд. Ба назар чунин менамуд, ки ҷаҳон бо таъсири осмонӣ мунаввар шудааст. Фарзандони ҳақиқӣ ва фурӯтани Худо баракатҳои бузург гирифтанд. Ман овозҳоеро шунидам, ки Худоро шукр ва ҳамду сано мегуфтанд. Чунин ба назар мерасид, ки дар ин ҷо ислоҳоте, ки мо дар соли 1844 дида будем, сурат мегирифт. – Шаҳодатҳо 9, 126
Кувваи худро бо лекцияхои дароз сарф накунед. Ин қуввати шуморо кам мекунад ва барои қисми муҳимтарини кори шумо қувваи хеле кам боқӣ мемонад: хизмат аз хона ба хона. – Шаҳодатҳо ба вазирон, 312.313
Чӣ қадаре ки мо нақшаи Аҳди Ҷадидро дар кори миссионерии худ зичтар риоя кунем, паҳншавии мо ҳамон қадар муваффақтар мешавад. – Шаҳодатҳо 3, 210
Ҳангоме ки Исо аз шаҳрҳо ва деҳот мегашт, ӯ мисли ҷараёни ҳаёт буд, ки дар ҳар ҷое ки мерафт, ҳаёт ва шодӣ мебахшид. Пайравони ҳақиқии Исо мисли ӯ кор мекунанд: гуруснагонро мехӯронанд, бараҳнаҳоро мепӯшонанд, ранҷу азобдидаро тасаллӣ медиҳанд. Биёед ба ноумедон хизмат кунем ва ба ноумедиён умедро барқарор кунем. – Хоҳиши асрҳо, 350
Наҷотдиҳандаи мо хона ба хона гашта, беморонро шифо медод, мотамро тасаллӣ медод, дардоваронро ором мекард, ноумедонро рӯҳбаланд мекард. Кӯдаконро ба оғӯш гирифта, фотиҳа дод ва ба модарони хасташуда умеду тасаллӣ бахшид. Бидуни истисно, ӯ ҳар навъ ранҷу азоби инсониро бо муҳаббат ва меҳрубонӣ пешвоз гирифт. Барои худ не, барои дигарон кор мекард. Ба ҳама хизмат мекард. Ғизо ва нӯшокии ӯ барои ҳар касе, ки бо ӯ тамос мегирифт, умед ва қувват мебахшад. – Кормандони Инҷил, 188
Онҳое, ки ба кори хона ба хона машғуланд, барои хидмати гуногун имконият пайдо мекунанд. Барои беморон дуо гӯед ва ҳар кори аз дастатон меомадаро кунед, то онҳо аз ранҷу азобашон раҳо шаванд. Дар байни камбағалон, камбағалон ва мазлум кор кунед. Барои ва бо он афроде, ки қувват ва ирода надоранд, барои ҳидоят кардани ҳавасҳои таназзулёфтаи худ дуо гӯед. Танҳо саъю кӯшиши ҷиддию устувор метавонад онҳоеро наҷот диҳад, ки дар дилҳояшон шавқ пайдо мешавад. Ба бисёриҳо танҳо тавассути амалҳои меҳрубонии беғаразона расидан мумкин аст. Пеш аз ҳама талаботи ҷисмонии онҳоро қонеъ мекунад. Вақте ки онҳо шаҳодати муҳаббати беғаразонаи моро мебинанд, ба онҳо бовар кардан ба муҳаббати Исо осонтар мешавад. – Шаҳодатҳо 6, 83.84
Мо аз усулҳои кори Исо дарсҳои пурарзиш гирифта метавонем. Вай на танхо як усулро риоя мекард; бо роҳҳои гуногун ӯ кӯшиш мекард, ки мардумро ба шавқ оварад, то ки ба онҳо ҳақиқатҳои Инҷилро мавъиза кунад. – Шарҳи ва Ҳералд, 9 май соли 1912; Вазорати нигахдории тандурустй, 59
Танҳо бо усули Исо мо метавонем ба дигарон самараноктар бирасем. Наҷотдиҳанда бо одамон ҳамчун шахсе, ки барои беҳбудии онҳо ғамхорӣ мекард, омехта буд. дилсӯзӣ зоҳир карда, ниёзҳои онҳоро конеъ кард ва боварии онҳоро ба даст овард. Пас аз ӯ пурсид: «Аз паси ман биё». Вазорати табобат, 143
Дар сафари аввалини худ, Исо шогирдонашро танҳо ба он ҷое ки буд, фиристод ва дар пеши онҳо дӯстӣ пайдо кард. Тартиби сафари шумо бояд то ҳадди имкон содда бошад. Ҳеҷ чиз ақли онҳоро аз кори бузург парешон накунад ё бо мухолифат дучор нашавад, то ки дарҳо ба рӯи хидмати оянда баста нашаванд. Онҳо на либоси муаллимони динӣ мепӯшиданд ва на бо намуди зоҳирӣ аз деҳқонони хоксор фарқ намекарданд. Онҳо ба куништҳо намерафтанд, то мардумро ба хидматҳои ҷамъиятӣ даъват кунанд. Бо саломи бефоида ваќтро зоеъ намекарданд ва барои кайфу сафо хона ба хона намегаштанд. Ба ҷои ин, онҳо меҳмоннавозии одамонро дар ҳама ҷо қабул карданд, ки онҳо онҳоро мисли он ки Исо шахсан омада бошад, самимона қабул карданд. Онҳо бо суханони зебое вориди манзил шуданд: «Салом бар ин хона!» Ва аҳли оилаи он ҷо бо дуову сурудҳои ҳамду сано ва бо кушодани Навиштаҳо дар ҳалқаи оила баракат гирифтанд. – Хоҳиши асрҳо, 351.352
Павлус вақти зиёди худро аз фазои оилавӣ дар хона истифода бурда, аз хона ба хона кор мекард. Ба аёдати беморону дардмандон, тасаллӣ додани дардмандон ва рӯҳбаландии дардоваронро медод. Ва дар ҳар коре, ки ӯ гуфт ва мекард, номи Исоро ҷалол медод. – Аъмоли ҳаввориён, 250
Дар хонахояшон бо мардум вохурда, бо ашк илтичо мекард ва тамоми накшаи Худоро ба онхо мефахмонд. – Шарҳи ва Ҳералд, 24 апрели соли 1888; Вазорати нигахдории тандурустй, 61
Боре Павлус гуфт: «Шумо медонед, ки ман аз рӯзи аввали ба вилояти Осиё омаданам чӣ гуна ҳама вақт бо шумо будам, чӣ гуна ман бо тамоми фурӯтанӣ ва бо ашк ва андӯҳ ба Худованд хизмат кардам, ва он чизе, ки аз таъқибот ба сари ман рӯй дод. аз яҳудиён. Ман аз шумо ҳеҷ чизи фоиданокро дареғ надоштаам, ки онро мавъиза накардаам ва ба шумо ошкоро ва дар хонаҳои шумо таълим надодаам» (Аъмол 20:18–20; Подшоҳ Яъқуб: «аз хона ба хона») қуввати ӯ ва муваффакият. – Инструктори чавонон, 22 ноябри соли 1900; Вазорати нигахдории тандурустй, 62
Бигузор коргарон хона ба хона гашта, ба он чое, ки ёрй лозим аст, ёрй расонад. Сипас, вақте ки фурсат пайдо мешавад, онҳо метавонанд достони салибро нақл кунанд. Исо тобеи онҳо хоҳад буд. Ба шумо лозим нест, ки дар бораи нуктаҳои дарс тамаркуз кунед; бигзор онҳо дар бораи Исо, кор ва марги ӯ сӯҳбат кунанд. Бигзор онҳо адолати Ӯро дастгирӣ кунанд ва покии Ӯро дар ҳаёти худ зоҳир кунанд. – Шаҳодатҳо 7, 228
Бигузор мардум дар бораи масъалахое, ки ба назари онхо то хол норавшан ба назар мерасанд, савол диханд... Мо хамин тавр кор кунем, то дар дили онхое, ки чй тавр начот ёфтанро донанд, нур пошад. – Шарҳи ва Ҳералд, 19 апрели 1892
Таълими Китоби Муқаддас дар оила - ин кори як башоратдиҳанда аст. Он бояд бо мавъиза якҷоя бошад, вагарна мавъиза умуман ҳеҷ коре намекунад. – Кормандони Инҷил, 188.189)
Худо тавассути масеҳиёни фурӯтан ва бахшидашуда кор хоҳад кард, ҳатто агар онҳо мисли дигарон маълумоти мукаммал нагирифта бошанд. Агар ин ба шумо дахл дошта бошад, хона ба хона кор карда, дар хизмати ӯ иштирок кунед. Дар назди оташдон шумо метавонед - фурӯтан, хушмуомила ва худотарс - барои қонеъ кардани эҳтиёҷоти воқеии оилаҳо на як ходими таъиншуда бештар кор кунед. – Шаҳодатҳо 7, 21
Агар ҷавонписарон ва духтарон самимона худро ба Худо бахшида, дар хона худсарона зиндагӣ мекарданд ва барои модарони хаставу нооромашон осонтар мешуданд, дар калисоҳои мо чӣ гуна дигаргуниҳо ба амал меомаданд. Модарон барои дидани маҳалла вақт меёбанд. Баъзан, аз синни хеле хурдсолӣ, кӯдакон метавонанд дар иҷрои корҳои хурди раҳмдилӣ ва муҳаббат ба дигарон баракат диҳанд. Бо ин роҳ метавон ба ҳазорон хонаҳои камбизоат ва ниёзмандон дастрасӣ пайдо кард. Китобҳо дар бораи саломатӣ ва мӯътадилӣ ба бисёр хонаҳо роҳ меёбанд. Тиражи ин китобхо аз он сабаб кори мухим аст, ки дар онхо донишхои гаронбахо дар бораи табобати беморихо мавчуд буда, барои онхое, ки имкони табиб надоранд, неъмати бузургест. – Нашри 119, 1901; Вазорати нигахдории тандурустй, 102
Ҳамшираҳои миссионерӣ барои ин кор беҳтарин мувофиқанд, аммо дигарон бояд ба онҳо ҳамроҳ шаванд. Хатто агар онхо маълумоти махсус на-дошта бошанд хам, ба онхо чй тавр бехтар кардани ин корро ёд дода метавонанд. – Шаҳодатҳо 6, 84
Мусулмонони тандурустии мо бояд акнун намунаи равшани фидокориро нишон диҳанд. Бо донишу тачрибае, ки дар натичаи кори амалй андухта шудаанд, метавонанд ба берун баромада, бо беморон ариза диханд. Чун хона ба хона гаштанд, ба дилҳои зиёде роҳ меёбанд. Ба бисёриҳо расида истодаанд, ки дар акси ҳол ҳеҷ гоҳ Инҷилро намешунаванд. – Маслиҳатҳо оид ба саломатӣ, 538
Чашмони худро кушоед ва ба атроф назар андозед, ки ҳамватанони худро пайдо кунед! Бо бечорагон, дармондагону бечорагон ошно кун. – Шаҳодатҳо 2, 29
Бародарон ва хоҳарони азиз, ба аёдати онҳое, ки дар наздикии шумо ҳастанд ва кӯшиш кунед, ки бо ҳамдардӣ ва меҳрубонӣ ба дили онҳо роҳ ёбад. Ҳатман тавре рафтор кунед, ки бадгумонӣ аз байн равад ва на эҷод! – Шаҳодатҳо 9, 34
Агар вазирон васвасаи худро канор гирифта, худро ба хондан ё навиштан бахшанд, дар ҳоле ки дигар вазифаҳо чораи фаврӣ талаб мекунанд, пас онҳо бояд ба қадри кофӣ тавоно бошанд, ки худро инкор кунанд ва худро ба коре, ки дар пои онҳост, бахшанд... Вазир бояд ба хонаи худ ташриф оварад. хона ба хона рама ба онҳо таълим диҳед, бо онҳо сӯҳбат кунед ва бо ҳар як оила дуо гӯед ва ба беҳбудии ҷони ӯ нигаред. - Корманди Инҷил, 337
Фаъолияти аввалини калисо аз он иборат буд, ки имондорон ба назди дӯстон, хешовандон ва шиносони худ рафта, бо дилҳои пур аз муҳаббат ба онҳо нақл мекарданд, ки Исо барои онҳо чӣ маъно дорад. – Шаҳодатҳои махсус, А2, 17
Калисои масеҳӣ ҳамин тавр сохта шудааст: Аввалан, Масеҳ чанд нафарро интихоб кард ва онҳоро ба шогирдӣ даъват кард. Он гоҳ онҳо хешу табор ва шиносони худро ҷустуҷӯ карда, ба назди Исо оварданд. Мо бояд хамин тавр кунем. Якчанд ҷонҳо, ки берун оварда шудаанд ва дар ҳақиқат устуворанд, боз барои дигарон мисли шогирдони аввал кор хоҳанд кард. – Шарҳи ва Ҳералд, 8 декабри соли 1885; Вазорати нигахдории тандурустй, 60
Ба назди ҳар як ҳамсояи худ равед ва ба онҳо наздик шавед, то дилҳои онҳо аз таваҷҷӯҳ ва муҳаббати беғаразонаи шумо гарм шавад. Бо онҳо ҳис кунед, бо онҳо дуо гӯед, имкониятҳоро ҷустуҷӯ кунед, то ба онҳо некӣ кунед. Ва ҳангоме ки фурсат фаро расад, чанд нафарро дар атрофи худ ҷамъ кунед ва Каломи Худоро ба зеҳни торикии онҳо кушоед... Аз сӯҳбат бо ҳамсояҳо беэътиноӣ накунед ва барои онҳо ҳар кори аз дастатон меомадаро кунед, то “ба ҳар васила шумо баъзеро наҷот диҳед. (1 Қӯринтиён 9,22:XNUMX). Рӯҳеро биҷӯед, ки Павлуси ҳавворӣ ба хона ба хона гашта, бо ашк илтиҷо намуда, «тавба ба Худо ва имон ба Худованди мо Исои Масеҳ»-ро таълим диҳад. – Шарҳи ва Ҳералд, 13 марти соли 1888
Вақте ки шумо ба хонаи ҳамсояҳоятон меоед ва адабиёти моро ба онҳо меоред ва бо фурӯтанӣ ба онҳо ҳақиқатро таълим медиҳед, шуморо нури осмонӣ ҳамроҳӣ хоҳад кард, ки дар он хонаҳо боқӣ хоҳад монд. – Шарҳи ва Ҳералд, 24 майи соли 1906. Башорат, 115
Худо ба одамоне ниёз дорад, ки хона ба хона кор мекунанд. Дар ҷойҳое, ки одамон ҳанӯз ҳақиқати Китоби Муқаддасро намедонанд, Худованд ба ӯҳдадории пурра даъват мекунад. Сурудхонӣ, дуо гуфтан ва хондани Китоби Муқаддас дар хонаҳои одамон он чизест, ки онҳо ба онҳо ниёз доранд. – Маслиҳатҳо ба муаллимон, 540
Аз нуре, ки ба мардуми ин китъаи мамла-кат ва шояд дар тамоми Европа ба ман дода шудааст, хавфи ба вучуд овардани хакикатро тавре ба амал меоварад, ки азму иродаи муборизаро бедор кунад. Ҳақиқати ҳозира бо таълимоти калисоҳое, ки дар онҳо бисёр одамон таваллуд ва ба воя расидаанд, умумияти кам дорад. Ончунон мутаассифона ва комилан зери назорати вазирони худ ҳастанд, ки дар бисёр мавридҳо ҷуръати шунидани ҳақиқатро надоранд. Саволе ба миён меояд: ба ин одамон чй тавр мурочиат кардан мумкин аст? Чӣ тавр кори бузурги хабари фариштаи сеюм иҷро карда мешавад? Он бояд асосан тавассути саъю кӯшиши устувори шахсӣ - дидани одамон дар хонаҳояшон анҷом дода шавад. – Эскизҳои таърихӣ, 149.150 (1886), Башорат, 411
Бисёр одамон тавассути вохӯриҳои иҷтимоӣ ба осонӣ дастрас мешаванд. Аммо бисьёр вазирон аз дидани кор худдорй мекунанд. Онхо махорати чамъиятии худро тарбия накардаанд, рухи гарму чушон пайдо накардаанд, ки ба дили одамон рох меёбад. – Кормандони Инҷил, 338
Вақте ки муаллимони Калом омода мешаванд, Худованд онҳоро бо мардум наздик мекунад. Ӯ хонаи ӯро ба сӯи онҳое хоҳад бурд, ки ба ростӣ ниёз доранд ва мехоҳанд. – Шарҳи ва Ҳералд, 29 декабри соли 1904. Башорат, 435
Вақте ки вазир паёми Инҷилро аз минбар эълон кард, кори ӯ нав оғоз шудааст. Акнун вақти он расидааст, ки шахсан амал кунем. Дар хона ба аёдати одамон меравад, бо онхо чиддию хоксорона сухбату намоз мехонад. Оилаҳое ҳастанд, ки танҳо ба ҳақиқатҳои Каломи Худо вақте расидаанд, ки вазирони файзи Ӯ ба хонаҳои онҳо меоянд ва ба онҳо роҳи болоро нишон медиҳанд. Аммо шарти ин он аст, ки дили ин коргарон дар вакташ бо дили Исо тапиш кунад. – Кормандони Инҷил, 187
Вақте ки вохӯрии лагер ба охир мерасад, миссияро оғоз кунед. Бигузор бехтарин коргароне, ки ёфт мешаванд, ташкили фуруши адабиёти моро ташкил кунанд ва ба онхое, ки онро харида наметавонанд, рисолахо пахн кунанд. Кори пешакй назар ба кори минбаъда нисфй кам нест. Пас аз он ки мардум сабаби эътиқоди моро шуниданд, бигзор кори хона ба хона оғоз шавад. Бо одамон шинос шавед ва суханони пурарзиши Исоро ба онҳо хонед. – Мухтасар 18, 1898, Башорат, 432
Солҳо ба ман нишон доданд, ки кор аз хона ба хона корест, ки муваффақияти мавъизаи каломро ба вуҷуд меорад. – Мухтасар 18, 1898, Башорат, 433
Ман ба ҳар касе, ки бо Исо кор мекунад, тавсия медиҳам: ҳар ҷое, ки шумо ба одамони атрофи оташдон расида метавонед, аз фурсат истифода баред. Библияҳои худро гиред ва ба онҳо ҳақиқатҳои бузургро нақл кунед. Муваффақияти шумо на бештар ба дониш ва дастовардҳои шумо, балки ба қобилияти пайдо кардани роҳи дил вобаста аст. Бо хушмуомила будан ва ба одамон наздик шудан, шумо метавонед ҷараёни фикрҳои онҳоро осонтар аз лексияи фасеҳтарин табдил диҳед. Пешниҳоди Исо дар оила, дар атрофи оташдон ва дар ҷамъомадҳои хурд дар хонаҳои шахсӣ, аксар вақт ба Исо рӯҳҳои бештар меорад, назар ба мавъиза дар ҳавои кушод дар назди издиҳоми зиёд ё дар толорҳо ва калисоҳо. Хамаи онхое, ки ба ин кори шахей машгуланд, бояд хеле эхтиёт бошанд, ки ба тарзи схематикии кор наафтанд, ин ба воизи калом низ дахл дорад. Гап аз он иборат аст, ки доимй омух-тан ва ба кобилиятхои олитарин саъю кушиш кардан, барои мардони саводнок шудан. – Кормандони Инҷил, 193
Исо он дувоздаҳро ҷеғ зада, аз онҳо хоҳиш кард, ки ҷуфт-ҷуфт ба шаҳру деҳот гузаранд. Ҳеҷ кас танҳо фиристода нашуд, бародар бо бародар ва дӯст бо дӯст рафт. Ҳамин тариқ, онҳо метавонистанд ба якдигар кӯмак кунанд ва ба якдигар рӯҳбаланд кунанд, якҷоя машварат кунанд ва якҷоя дуо гӯянд, то қуввати як кас заъфи дигареро баробар кунад. Ҳамин тавр, Исо ҳафтод нафарро фиристод. Ин нақшаи Исо буд, ки фиристодагони Инҷил бо ин роҳ якҷоя шаванд. Кори башоратдиҳандаи имрӯза хеле муваффақ мешуд, агар ба ин мисол бештар пайравӣ мекарданд. – Хоҳиши асрҳо, 351.352
Агар вазир ва занаш якҷо ин корро анҷом медоданд, хуб мешуд. – Мухтасар 18, 1898, Башорат, 437
Наҷотдиҳанда интизор набуд, ки тамоми ҷамъомадҳо ҷамъ шаванд. Аксар вақт ӯ ба таълимоти худ шурӯъ мекард, вақте ки танҳо дар атрофи ӯ кам буданд, вале онҳо як-як бо онҳо гузаштанд, то он даме ки тамоми мардум бо тааҷҷуб ва даҳшат суханони Худоро аз даҳони Устод аз осмон шуниданд. – Хоҳиши асрҳо, 194
Ҳама воизҳо бояд озод бошанд, ки ба ҳар ҷое, ки бираванд, китобҳои худро бибаранд. Вазир ба ҳар ҷое, ки равад, метавонад ё китоб бифурӯшад ё ба хонаводае, ки зиндагӣ мекунад, диҳад. – Дастур барои канвассерҳо, 34 (1902); Вазорати паҳнкунандаи китоб, 43
Шумо, донишҷӯён, ба кӯчаҳо ва чарогоҳҳо равед. Кӯшиш кунед, ки ба қабатҳои болоӣ ва поёнӣ бирасед. Ба хонаҳои сарватмандон ва камбағалон равед ва вақте ки фурсат доред, бипурсед: «Мехоҳед суруди моро бишнавед? Мо мехоҳем, ки бо шумо барои Худо суруд бихонем.” Вақте ки дилҳо нарм мешаванд, шояд фурсате пайдо шавад, ки барои баракати Худо дуои кӯтоҳ бихонед. Каме аз онҳо рад мекунанд. – Шарҳи ва Ҳералд, 27 августи соли 1903; Башорат, 502
Вақте ки шумо ба ҳамсояҳоятон рафта, адабиёти моро фурӯшед ё ба онҳо бидиҳед ва бо фурӯтанӣ ба онҳо ҳақиқатро таълим медиҳед, шуморо нури осмон ҳамроҳӣ мекунад. Сурудхои оддитаринро ёд гиред. Онҳо ба шумо дар хидмататон хона ба хона кӯмак хоҳанд кард: дилҳо аз таъсири Рӯҳи Муқаддас ба ҳаракат медароянд. – Шарҳи ва Ҳералд, 11 ноябри соли 1902; Вазорати паҳнкунандаи китоб, 91
Либоси мо бояд содда ва содда бошад, то вақте ки мо ташриф меорем, камбағалон аз фарқияти байни либоси мо ва либоси онҳо шарм накунанд. – Кормандони Инҷил, 189
Дарсҳои ошпазӣ баргузор кунед ва аз хона ба хона ҳунари пухтупази солимро омӯзед. Пиру ҷавон бояд тарзи пухтанро осонтар омӯзанд. – Шаҳодатҳо 9, 161
Дар аввал пайдо шуд Тахкурсии мустахками мо, нашри махсус 1998
Назари худро бинависед