"Ik hoop dat vader snel thuiskomt." De stem van de jongen klonk bezorgd.

'Je vader zal zeker boos zijn,' zei tante Phoebe, die in de woonkamer zat met een boek.

Richard stond op van de bank waar hij het afgelopen half uur had gezeten en zei met een toon van verontwaardiging in zijn stem: 'Hij zal verdrietig zijn, maar niet boos. Papa wordt nooit boos… Hier komt hij!” De bel ging en hij liep naar de deur. Hij kwam langzaam en teleurgesteld terug: "Hij was het niet", zei hij. 'Waar is hij? Ach, als hij eindelijk zou komen!'

'Je kunt niet wachten om nog meer in de problemen te komen,' merkte zijn tante op, die pas een week thuis was en niet zo gek was op kinderen.

'Ik denk, tante Phoebe, dat je zou willen dat mijn vader me een pak slaag gaf,' zei de jongen enigszins verontwaardigd, 'maar dat zul je niet zien, want vader is goed en hij houdt van me.'

'Ik moet toegeven,' zei de tante, 'dat een beetje slaan je geen kwaad kan. Als je mijn kind was, weet ik zeker dat je haar niet zou kunnen ontlopen."

De bel ging weer en de jongen sprong op en liep naar de deur. "Het is vader!" riep hij.

'Ah, Richard!'Meneer Gordon begroette zijn zoon vriendelijk en nam de hand van de jongen. 'Maar wat is er aan de hand? Je ziet er zo verdrietig uit."

'Kom met me mee.'Richard trok zijn vader de boekenkamer in. Meneer Gordon ging zitten. Hij hield Richards hand nog steeds vast.

‘Ben je bezorgd, zoon? Wat gebeurde er toen?"

Tranen welden op in Richards ogen toen hij in het gezicht van zijn vader keek. Hij probeerde te antwoorden, maar zijn lippen trilden. Toen opende hij de deur van een vitrine en haalde de stukken eruit van een standbeeld dat gisteren net als een geschenk was aangekomen. Meneer Gordon fronste zijn wenkbrauwen toen Richard de scherven op tafel legde.

"Hoe is dat gebeurd?" vroeg hij met onveranderde stem.

"Ik gooide de bal in de kamer, maar één keer omdat ik er niet aan dacht." De stem van de arme jongen was dik en beverig.

Meneer Gordon bleef een tijdje zitten, worstelde om zichzelf in bedwang te houden en probeerde zijn onrustige gedachten te ordenen. Toen zei hij vriendelijk: 'Wat er is gebeurd, is gebeurd, Richard. Haal de scherven weg. Je hebt er al genoeg over meegemaakt zie ik. Ik ga jou daar ook niet voor straffen."

"Oh papa!" De jongen omhelsde zijn vader. "Je bent zo lief." Vijf minuten later kwam Richard met zijn vader de woonkamer binnen. Tante Phoebe keek op en verwachtte twee frons te zien. Maar wat ze zag verbaasde haar.

"Het is heel jammer", zei ze na een korte pauze. "Het was zo'n prachtig kunstwerk. Nu is het voor eens en voor altijd gebroken. Dat vind ik heel ondeugend van Richard."

'We hebben de zaak geregeld, tante Phoebe,' zei meneer Gordon vriendelijk maar resoluut. “Bij ons thuis is de regel: ga zo snel mogelijk naar buiten in de zon.” Zo snel mogelijk in de zon? Ja, dat is eigenlijk het beste.

Karakterklassiekers van: Keuzeverhalen voor kinderen, ed.: Ernest Lloyd, Wheeler, Michigan: ongedateerd, blz. 47-48.

Voor het eerst gepubliceerd in het Duits in Onze solide basis, 4-2004.