In 1968 heeft dr. John R. Platt, een eminente neuroloog, biofysicus en sociaal psycholoog, onthulde dat onze hersenen veel meer neuronen hebben (ongeveer 100 miljard) dan eerder werd gedacht (12-14 miljard).

Elk van deze cellen interageert met andere hersencellen via ongeveer 1000 synaptische verbindingen. Dit resulteert in een totaal van ongeveer 100 biljoen dwarsverbindingen. Zelfs als we elke seconde van ons leven 30.000 van deze verbindingen voor het eerst zouden gebruiken, zouden we nooit ons potentieel bereiken.

Bovendien bevat het DNA in elke cel (inclusief de ongeveer 10 biljoen cellen in de rest van het lichaam) een schat aan informatie die ongeveer 30 keer zoveel letters heeft als de beroemde Encyclopaedia Britannica - voor wiskundigen: 6 x 109. Als je het DNA van alle 10 biljoenen cellen in het lichaam zou nemen, zou het zich uitstrekken van het ene uiteinde van ons zonnestelsel naar het andere! (The Great Ideas Today, Chicago: Encyclopaedia Britannica, Inc., 1968, blz. 141, 143)

Na een lezing vroeg ik mijn professor, een evolutionist, eens: "Hoe verklaart evolutie het feit dat de enorme capaciteit van het menselijk brein is ontworpen om veel langer mee te gaan dan een normaal leven?" Volgens de evolutietheorie ontwikkelt een organisme alleen de vermogens die werkelijk nodig zijn?” Hij gaf toe dat de evolutietheorie geen bevredigend antwoord kon geven en vroeg mij: “Waarom denk je dat de capaciteit van de hersenen groter is dan ze in werkelijkheid is? vereist potentieel?"

Ik dacht dat ik een twinkeling in zijn ooghoeken zag, aangezien hij wist dat ik een predikant was. Verwachtte hij een preek? Omdat ik hem niet wilde teleurstellen, antwoordde ik: "Ik geloof dat God de eerste mens naar zijn eigen beeld schiep en niet wilde dat hij zestig, zeventig of zelfs honderd jaar oud zou worden. God heeft de mens ontworpen voor de eeuwigheid en heeft hem daarom uitgerust met een brein dat de eeuwigheid kan doorbrengen, in beslag genomen door de fascinatie van een eindeloos universum!” De professor antwoordde vriendelijk maar serieus: “Misschien heb je het toch niet zo verkeerd.”

Ik ben het er volledig mee eens: “Ieder mens, geschapen naar Gods beeld, is begiftigd met een vermogen vergelijkbaar met dat van de Schepper: het vermogen om voor zichzelf te denken en te handelen. Mensen die dit vermogen ontwikkelen, dragen verantwoordelijkheid, staan ​​aan de top van bedrijven en vormen karakters. Het doel van echt onderwijs is jonge mensen op te leiden om voor zichzelf te denken, niet alleen om de gedachten van anderen na te praten." (Ellen White, Education, Mountain View, Californië: Pacific Press Publishing Association, 1903, p. 17)

Sommige neurowetenschappers geloven dat de hersenen worden geboren met alle zenuwcellen die ze ooit zullen hebben. (Dat kan in de meeste gevallen waar zijn, maar er zijn uitzonderingen, zoals ik later zal laten zien.) Vanaf dat moment sterven ze volgens wetenschappers in een adembenemend tempo uit. Naar schatting gaan er elke dag zo'n 50.000 hersencellen verloren in de hersenschors, inclusief de motorische cortex en de frontale kwabben, maar dit fenomeen is veel minder uitgesproken of komt niet voor in andere hersengebieden.

Uiteindelijk is de doodsoorzaak van deze hersencellen niet helemaal duidelijk. Het gedocumenteerde verlies van zenuwcellen als onderdeel van het verouderingsproces laat echter de volgende gefundeerde veronderstelling toe:

We weten dat hersencellen afsterven als ze niet worden gebruikt. Dit werd aangetoond in een 28-jarige studie onder 4000 mensen in de staat Washington. Het principe is duidelijk: gebruik het of verlies het! of Wie rust, roest!

Andere mogelijke oorzaken zijn toxines, een gebrek aan zuurstoftoevoer, eenzijdige of slechte voeding, infectieziekten, negatieve omgevingsinvloeden en hoofdletsel. Een dergelijk verlies leidt onvermijdelijk tot zieke hersenen: tot vertekende waarneming, emotionele stoornissen en toenemende degeneratie tot op het punt van mentale verwarring.

Maar we kunnen moed vatten: hersenonderzoekers hebben ontdekt dat de hersenen niet van ziektes houden!

Als een hersencel sterft, sturen de hersenen onmiddellijk een reinigingsopdracht van macrofagen (scavenger-cellen), die de celresten verwijderen voordat ze gevaarlijk kunnen worden voor hun omgeving! Een reservekracht van astrocyten (cellen van het steunweefsel in de hersenen) wordt dan stand-by gezet, die op commando zenuwgroeifactoren (NGF) kunnen afgeven.

Onderzoek toont aan dat de hersenen wachten op een bevel van ons of iemand die van ons houdt. Zo'n bevel wordt gegeven wanneer een zorgzaam persoon (of wijzelf) een aanhoudende en gepaste inspanning levert om het lichaam en de geest op gang te brengen en te houden! Ja, het is echt waar: een persoon die van ons houdt, kan genezingsprocessen in ons lichaam en geest activeren en versnellen!

Ik ontmoette een Aziatische peuter die gehoor, zicht en andere belangrijke delen van de hersenen miste. Eigenlijk had hij zijn hele leven blind, doof en verlamd in bed moeten liggen. Ik heb de moeder het kind aanhoudend en liefdevol zien masseren, het hoofd en lichaam van het kind zien ondersteunen, het aanmoedigen om zijn armen en benen te bewegen en te kruipen, en zijn wereld vullen met prachtige geluiden en visuele prikkels. Ja, ik zag dit kind kruipen! Ik zag hoe het reageerde op de bezienswaardigheden en geluiden!

Op beelden van zijn hersenen was te zien dat er weinig was ontwikkeld behalve de hersenstam, die voor het eerst in de baarmoeder werd gevormd. En toch, als reactie op de inspanningen van de moeder, gebood deze hersenstam astrocyten om zenuwgroeifactoren vrij te maken. Op deze manier kunnen zich nieuwe paden en verbindingen vormen naar de weinige overgebleven, onbeschadigde hersengebieden. Deze nieuwe verbindingen maakten op hun beurt nieuwe chemicaliën en enzymen vrij als reactie op de voortdurende inspanning, er stroomden elektrische stromen en het kind kon zijn ledematen, ogen en gehoor gebruiken!

Ik luisterde ook naar het prachtige pianospel van een jongedame van begin twintig bij wie haar 'muzikale brein' en het grootste deel van haar rechterhersenhelft operatief waren verwijderd! De chirurgen gingen ervan uit dat ze de rest van haar leven verlamd en bedlegerig zou zijn. Maar ze wilde heel graag piano leren spelen, wat ze met haar vastberaden en geconcentreerde inspanning lukte...

voortzetting

Van: Elden M. Chalmers, Het gebroken brein genezen, de wetenschap en de Bijbel onthullen hoe het brein geneest, Remnant Publications, Coldwater, Michigan, 1998, blz. 7-12

Voor het eerst gepubliceerd in het Duits in Onze solide basis, 1-2003