"Ruth! Ruth! Boaz chuu claang!"

Onze buurman Bpuu Sey had boodschappen gedaan met Boaz. Toen ze weer in de auto stapten, kreeg Boaz plotseling hevige pijn op de borst en voelde hij zich helemaal verdoofd aan zijn linkerkant. Hij vroeg Bpuu Sey om me zo snel mogelijk te halen.

Een week lang had Boaz vreemde symptomen: gevoelloze vingers aan zijn linkerhand, af en toe 'sterrenzien', slapeloosheid en brandend maagzuur - totaal ongebruikelijk voor hem. De avond voor de grote aanval zocht ik op internet of deze dingen met elkaar te maken hadden. Volgens een gezondheidswebsite zijn dit voorbodes van een hartaanval. Boaz' vader was overleden aan een hartaanval toen hij nog maar 29 was, dus daar zijn we altijd een beetje voorzichtig mee geweest. Maar we wisten niet hoe we het konden voorkomen, afgezien van gezond eten.

Toen ik Bpuu Seys hoorde, was ik meteen alert. Ik rende de trap af en zag Boaz kronkelen van de pijn. Hij vertelde me dat hij heel veel van me hield en cayennepeper wilde, een natuurlijk middel dat zou helpen bij hartaanvallen. Rennend, struikelend en biddend vloog ik de trap op en bracht hem de cayennepeper. Hij slikte er een grote hoeveelheid van in.

We besloten naar het plaatselijke ziekenhuis te gaan. Ik zette de auto achteruit en kwam prompt vast te zitten in de modder. Dus sprongen we in de auto van onze vriend. Ik probeerde kalm te blijven en zo voorzichtig en snel mogelijk te rijden, koeien, honden en motoren ontwijkend.

In het ziekenhuis werd mijn taalvaardigheid tot het uiterste op de proef gesteld. Ik rende van de een naar de ander zodat iemand Boaz zou onderzoeken. Het personeel reageerde super relaxed, nam de tijd, babbelde met vrienden aan de telefoon. We bleven maar vragen om nitroglycerine. Maar uiteindelijk kregen we te horen dat het helaas niet op voorraad was.

Boaz was nog bij bewustzijn, maar de gevoelloosheid verspreidde zich door zijn hoofd en lichaam. Ik belde mijn collega Ruby Clay. De bekende stem aan de andere kant van de lijn was teveel voor mij. Ik begon te huilen. De verbinding verbrak voordat ik veel kon zeggen. De Clays waren in de hoofdstad omdat hun dochter een week eerder met blindedarmontsteking in het ziekenhuis was opgenomen. Wat zou ik willen dat ze nu hier waren! Ik voelde me zo alleen Maar ik wist dat de Heer met ons was.

We besloten om Boaz de vier uur naar de hoofdstad te rijden. Eerst reed ik langs de praktijk van een bevriende arts. Hij had wat nitroglycerine en gaf het aan mij, ook al had ik geen geld bij me. Toen reed ik terug naar Boaz en we reden samen naar het huis om onze kinderen en wat tassen te brengen. De toestand van Boaz leek te verslechteren.

Ondertussen had onze vriend Bpuu Sok een team bijeengedreven en onze auto uit de modder geduwd. Gelukkig hoefden we ons daar in deze situatie ook geen zorgen over te maken. We laadden de kinderen en wat spullen en hielpen Boaz in onze auto te stappen. Bpuu Sok wilde met ons mee, dus reden we richting de hoofdstad.

Gaandeweg werd Boaz geleidelijk beter. Met een beetje meer gemoedsrust stuurden we Bpuu Sok met een taxi naar huis, maar besloten door te gaan en Boaz uit te laten checken in het ziekenhuis. Terwijl ik daar zat om de gebeurtenis te verwerken, keek ik op en zag iets ongelooflijk moois! Verderop was een regenwolk en de zonneschijn erachter kleurde de randen met vurige regenboogkleuren (originele afbeelding hierboven). Ik begon te huilen omdat ik me realiseerde dat de Heer echt bij ons was en over ons waakte. Wat was ik dankbaar dat mijn man nog leefde! Wat was ik God dankbaar dat hij ons door deze vreselijke situatie hielp.

Het was veruit de slechtste ervaring die ik ooit heb meegemaakt. Ik voelde me alleen - als buitenlander in een vreemd land. Maar ik voelde ook veel steun van de lokale bevolking. Ze hebben er alles aan gedaan om ons te helpen. Ook al stond ik op het punt van een zenuwinzinking, God gaf me innerlijke kracht en een bovennatuurlijke vrede. Toen stuurde hij me de regenboog - een teken van zijn trouw.

Het ziekenhuis in de hoofdstad bood eersteklas zorg. Boaz werd grondig onderzocht. We waren erg opgelucht toen we erachter kwamen dat hij geen hartprobleem had maar een nerveuze. Een maand lang had Boaz soortgelijke symptomen totdat we er uiteindelijk achter kwamen dat ze het gevolg waren van een mineraaltekort dat hij had opgelopen door een Giardia-infectie.

uit: Adventistische grenzen, maart 2017, blz. 20-21

Adventistische grenzen is een uitgave van Adventist Frontier Missions (AFM).
De missie van de AFM is het creëren van inheemse bewegingen die adventistische kerken planten in onbereikte bevolkingsgroepen.

BOAZ, RUTH, JOSHUA; RACHEL, CALEB & SAMUEL CHURCH (pseudoniemen) zetten zich in om de adventsboodschap naar de mensen van de Grote Rivier in Zuidoost-Azië te brengen.

www.afmonline.org