Аз тилло ва нуқра арзишмандтар аст. Аз ҷониби Эллен Уайт

Худованд таъмин кард, ки мо ризқу рӯзии худро тавассути меҳнат ба даст орем. У мегуяд, ки хосилро факат баъд аз заминканй, шудгор ва культивация даравем, на пеш. Сипас Худованд борон, офтоб, абрҳо мефиристад ва растаниҳоро шукуфон месозад. Худо кор мекунад ва одам бо ӯ кор мекунад. Вакти кишту дарав аст. – Мухтасар 35 (1890)

Худованд борони борон ва офтобро баракат медиҳад. Ӯ ба одамон тамоми қобилиятҳои онҳоро медиҳад; Шояд дилу аклу кувваи худро барои ба чо овардани иродаи У ва итоат кардан ба амрхои У сарф кунанд... Агар онхо худро пурра ба Худо бахшида, бо истеъдоди кувваи чисмониашон мехнат кунанд, мехнати онхо бехуда намемонад. Худое, ки оламро ба нафъи инсон офаридааст, барои коргари фаъол аз замин ғизо медиҳад. Тухмие, ки вай дар замини бодиққат омода мекорад, ҳосили ӯро медиҳад. Худо метавонад дар биёбон барои мардумаш дастархон омода кунад...
Замин ганҷҳои ниҳон дорад ва Худованд мехоҳад, ки ҳазорҳо ва даҳҳо ҳазорҳо заминро заҳмат кашанд, на он ки шаҳрҳоро дар ҷустуҷӯи фурсати пул ҷамъ кунанд...
Заминро тавре тайёр кардан лозим аст, ки вай кувваи худро бахшад. Аммо бе баракати Худо ин корро карда наметавонад. Дар ибтидо Худо ҳама чизеро, ки офаридааст, дид ва онро хеле хуб номид. Дар натиҷаи гуноҳ лаънат ҳанӯз ба рӯи замин наомада буд. Оё бо гуноҳ кардан ин лаънатро зиёд кунем? Надонистан кори халокатовари худро анчом медихад. Коркунони бесабаб бо одатхои танбалй бадиро тезу тунд мегардонанд. Бисёриҳо дигар намехоҳанд нони худро бо арақи кафи худ пайдо кунанд. Онхо аз шудгор кардани замин даст мекашанд. Аммо замин дар қаъри худ баракатҳое дорад, ки барои ҳамаи онҳое, ки ҷасорат, ирода ва субот доранд, то ганҷҳои ӯро ба даст оранд...
Шаҳодати бардурӯғ дода шуд: Замин корношоям эълон карда шуд, ки агар дуруст кор карда мешуд, неъмат медод. Накшахои махдуд, кушиши кам, чустучуи сусти усулхои дуруст, хамаи ин ба ислохот нидо мекунад. Кош одамон дарк мекарданд, ки сабр мӯъҷизот мекунад. Дастнависи 8а (1894)

Худо мӯъҷизаҳоеро ба вуҷуд намеорад, ки дар он ҷое ки Ӯ василае барои анҷом додани кор фароҳам оварда бошад. Вақт ва ҳадяҳои худро дар хидмати Ӯ истифода баред, ва Ӯ шуморо дар хидмататон нотавон намекунад. То деҳқон шудгор накунад ва кишт накунад, Худо барои ҷуброн кардани оқибатҳои беэътиноии ӯ мӯъҷизае намекунад. Дар вацти дарав майдонхои он холй ме-бошанд — на барои дарав кардан, на чуворимакка кашондан лозим аст. Тухм ва хок, офтобу боронро Худо дод. Агар дехкон аз маблаги мавчуда истифода мебурд, мувофики кишту кораш мегирифт. – Таълимоти масеҳӣ 116 (1894)

Донишҷӯи табиат дар баробари омӯзиши Калом чӣ қадар аз Худо омӯхта метавонад! Вақте ки шумо берун меравед ва заминро бо Каломи Худо дар дили худ кор мекунед, шумо эҳсос хоҳед кард, ки Рӯҳулқудси Худо дилатонро нарм мекунад ва ром мекунад. Ақли шумо бештар ва бештар дарк хоҳад кард, ки Худо дар табиат чӣ медиҳад. – Инструктори чавонон (30 июни 1898)

Азбаски Одаму Ҳавво ба Худо эътимод надоштанд, онҳо Аданро аз даст доданд. Аз гуноҳ тамоми ҷаҳон лаънат шуд. Аммо агар халқи Худо ба дастуроти Худо гӯш медоданд, замин боз пурбор ва зебо мешуд. Худи Худо ба мардум дастури коркарди заминро додааст. Бо хамкории у хок баркарор мешуд. Ҳамин тариқ, таҳти роҳбарии Худо тамоми кишвар ба масали ҳақиқати рӯҳонӣ табдил меёбад. Чунон ки замин бо риояи қонунҳои табиат ганҷҳои худро ба вуҷуд меорад, инчунин бо риояи қонуни ахлоқии ӯ қалби одамон хислатҳои мавҷудияти ӯро инъикос мекунанд. Ҳатто бутпарастон бартарии касонеро медиданд, ки Худои Ҳайро ибодат ва ибодат мекунанд. – Дарсҳои объекти Масеҳ 289 (1900)

Вақте ки замин шудгор мешавад, бо баракати Худо ниёзҳои моро таъмин мекунад. Нокомии зоҳир набояд моро рӯҳафтода кунад, таъхирҳо набояд моро ноумед кунанд. Хушбахт, умедбахш ва шукрона, заминро мекорем ва боварй дорем, ки замин дар синааш барои мехнаткаши содик ганчхои гаронбахо, аз тиллою нукра хам гаронтар аст. Бахилӣ, ки онҳоро муттаҳам мекунанд, маълумоти бардурӯғ аст. Бо киштукори дуруст ва окилона замин сарватхои худро ба нафъи инсон ба вучуд меоварад. Куххою теппахо дигар мешаванд, замин чун либос пир мешавад; аммо баракатҳои Худо, ки дар биёбон барои халқи худ дастархон омода кардааст, ҳеҷ гоҳ аз байн нахоҳад рафт. – Шаҳодатҳо 6, 178 (1901)

Он касе, ки дар Адан ба Одаму Ҳавво боғдориро таълим додааст, имрӯз низ мехоҳад, ки одамонро таълим диҳад. Барои касе, ки шудгор мекунаду тухм мекорад, хирад дорад. Худованд дарҳоро барои касоне, ки таваккал мекунанд ва пайравӣ мекунанд, боз хоҳад кард. Далерона пеш рав, тамоми эхтиёчоти худро ба У супурда. Ононро аз рӯи сарвати некии худ ғизо медиҳад. – Вазорати табобат 200 (1905)

Худованд офтоб ва борон мебахшад, меваҳоро мерӯёнад ва замин он чиро, ки барои истеъмоли одамон тайёр кардан мумкин аст, мерӯёнад. Ӯ мехоҳад, ки оилааш заминро фаъолона шудгор кунад, то аз он ғизо ҳосил шавад. Онхо бояд тухмй кошта, нихолхои нашъунаморо нигохубин кунанд. Ин ризқест, ки Худованд барои ризқи инсон офаридааст. Ба инсон заковат ва ҳассосият додааст, то аз зироат ғизоҳои гуногун омода созад. галла, сабзавот ва мева кошта ва парвариш карда шавад. Фарш бояд коркард ва фармоиш дода шавад. Он гоҳ замин ганҷҳои худро ошкор хоҳад кард. – Мухтасар 354 (1906)

Новобаста аз он ки мо чӣ кор кунем, мо ҳама метавонем барои Худо кор кунем. Бигзор дехконон дар байни мо дидани хамсояхоро бехуда нашуморанд ва барои ин дафъа нури хакикат бубинанд. Агар кори фермаро ба акиб гузоштан душвор бошад хам, мо аз чихати моддй аз даст намедихем, зеро барои ёрй ба дигарон вакт сарф мекунем. Дар осмон Худое ҳаст, ки кори моро баракат медиҳад. – Дастнавис 15 (1909)

Шумо танҳо кор намекунед. Вақте ки рӯҳафтодагӣ ба саратон меояд, дар хотир доред: фариштагони Худо дар атрофи шумо ҳастанд. Он чиро, ки лозим аст, ба замину замин медиҳанд, то ганҷҳои худро биёранд. – Дастнавис 13 (1909